tag:blogger.com,1999:blog-39377530648515585742023-12-06T06:10:09.057+02:00My thoughts, you can't decode!I'm young,but I'm not youthful.Hopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.comBlogger184125tag:blogger.com,1999:blog-3937753064851558574.post-16592108817545692612023-02-08T22:43:00.001+02:002023-02-08T22:43:00.435+02:00Chapter 5It was rather soul consuming to have an option, which she could not even consider as one<div><br><div>It was eating her up to know of something, which she visualised as an option, but could not be one</div><div><br></div><div>Above everything, however, it was scary as hell to be wavering over the unknown, without any knowledge of what someday WILL be...</div></div>Hopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3937753064851558574.post-74682557087531026242023-01-06T18:55:00.001+02:002023-01-06T18:55:28.545+02:00Chapter 4It feels like I'm running in circles, which are full of dead-ends.Hopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3937753064851558574.post-35820719087805569942022-12-30T10:59:00.001+02:002022-12-30T10:59:08.333+02:00Chapter 3Lessons learned in 2022<div><br></div><div>- Να μην πέφτω με τα μούτρα και γενικά να μην ενθουσιάζομαι με το παραμικρό</div><div>- Να κρατώ τον εαυτό μου για τον εαυτό μου και να ξέρω πότε να μοιράζομαι τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου και με ποιον</div><div>- Ότι καλύτερα είναι να κοιμάσαι σε ένα κρεβάτι μόνος και με γεμάτη την καρδιά, έχοντας καθαρή τη συνείδησή σου, παρά να μοιράζεσαι ένα κρεβάτι με μισή καρδιά</div><div>- Ότι οι άνθρωποι μπορούν να σε εκπλήξουν δυσάρεστα και να ανατρέψουν τις προσδοκίες σου, χωρίς απαραίτητα να φταίνε αυτοί, οπότε καλύτερα να κρατάς μικρό καλάθι </div><div>- Ότι δύο άνθρωποι μπορεί να είναι αξιόλογοι, αλλά να θέλουν διαφορετικά πράγματα από τη ζωή τους, χωρίς αυτό να καθιστά κάποιον "κακό"</div><div>- Ότι καλύτερα είναι να λες αυτό που θέλεις εξαρχής, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα χαλάσει η μαγεία... Έτσι κι αλλιώς, αν κάτι δεν πρόκειται να κρατήσει στο χρόνο, αργά ή γρήγορα θα τελειώσει</div><div>- Αν δε νοιαστεις εσύ για τον εαυτό σου, δε θα το κάνει κανένας για εσένα</div><div>- Η υγεία έρχεται πρώτα απ'όλα και πάνω απ'όλα</div><div>- Ότι πρέπει να συνεχίσεις να πολεμάς γι'αυτά που θες, οποίο και αν είναι το αντίτιμο</div><div>- Ότι μου αξίζει να αγαπηθώ, ακόμα κι αν δεν είμαι τέλεια... Έτσι κι αλλιώς, η προσωπική εξέλιξη και ανάπτυξη του εαυτού μας είναι μια συνεχής αναζήτηση που συμβαίνει (και πρέπει να συμβαίνει) σε όλα τα στάδια της ζωής μας</div><div>- Ότι πρέπει να πιστεύω περισσότερο σε μένα και στις δυνατότητές μου</div><div><br></div><div>Εύχομαι ο καθένας να έχει υγεία και ευτυχία για το νέο έτος και να είναι σε πλήρη αρμονία με τον εαυτό του αλλά και τους γύρω του...</div><div><br></div><div>Καλό νέο έτος</div><div>Cheers to a better year</div>Hopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3937753064851558574.post-14145181411499502452022-12-22T15:39:00.001+02:002022-12-22T15:39:35.147+02:00Chapter 2New Year's Resolution<div><br></div><div>Προς εαυτόν:</div><div><br></div><div>No more, will your life be self-destructive.</div>Hopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3937753064851558574.post-82662941612615330122022-11-29T23:44:00.001+02:002022-11-30T00:10:31.957+02:00Chapter 1She was no longer interested <div><br></div><div>to chase after </div><div><br></div><div>whatever,</div><div><br></div><div>or</div><div><br></div><div>whomever, didn't deserve her</div><div><br><div><div>nor was she willing to settle for less anymore,</div><div><br></div><div>so she found peace; in solitude*</div></div></div><div><br></div><div>*solitude: "loneliness involves an involuntary type of social pain caused by a lack of connection, regardless of physical proximity to other people. In other words, loneliness is a sense of isolation that persists even when other people are present.</div><div><br></div><div>Solitude, in contrast, is the choice to be alone and use that time either for reflection or simply enjoyment in one's own company. It’s about being present with one’s self rather than the lack of company." </div>Hopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3937753064851558574.post-6752813944633175962022-07-03T16:00:00.001+03:002022-07-03T16:03:29.756+03:00The returnI came here.<div>I came here, today.</div><div>I came here today, because I feel.</div><div>I came here today, because I feel... disconnected.</div><div><br></div><div>I came here today because going to a shrink feels too mainstream.</div><div><br></div><div>I came here today because going to a priest, well... It's just not like me.</div><div><br></div><div>I came here today because it feels like going back to a place long-lost, a place that is thousands of miles away; nonetheless, a place still existing.</div><div>Almost like a safety net, more like a last resort.</div><div><br></div><div>A remnant of what felt like a superpower... </div><div><br></div><div>You see, after I gave up writing, I convinced myself I could finally start to live, to be in the moment, but little did I know that thoughts would overwhelm me - even more.</div><div><br></div><div>Ah, the thoughts...</div><div><br></div><div>All kinds of thoughts; the worries, the memories, the good, and the bad.</div><div><br></div><div>How I wish I could find a way OUT.</div><div><br></div><div>Out of them all, and into life.</div><div><br></div><div>So, I came here, today.</div><div><br></div><div>Not to be heard.</div><div>Not to be seen.</div><div>Not to be felt.</div><div>Not to be understood.</div><div>Not to be validated.</div><div><br></div><div>I came here, today, because it feels good to act.</div><div>Writing is an action, and I bet you a very empowering one.</div><div>But who cares about power?</div><div><br></div><div>I came here, today, because I want to feel free.</div><div>I want to set my mind free, even if it's just for what? Ten? Fifteen minutes?</div><div><br></div><div>Getting some of this weight out of my system (action), makes me feel good (reaction).</div><div><br></div><div>I came here, today, alone, to scream in silence!</div><div><br></div><div>I came here, today, because this is my metaphorical way of standing on the edge of the world and screaming my heart and soul out, at.... I don't know, perhaps the universe.</div><div><br></div><div>Without fully knowing why, but with some clarity which still lies within me, I chose to come here, today, to connect...</div>Hopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3937753064851558574.post-60521690903889559332014-09-06T14:08:00.002+03:002014-09-06T14:17:37.394+03:00Ιδανικοί και Ανάξιοι ΕραστέςΚυκλοφορούν ανάμεσα μας. Ίσως να είχες και εσύ την ατυχία να γνωρίσεις έναν, όμως, αγαπητέ αναγνώστη, σου το απεύχομαι. Γίνεται ένας ιδανικός εραστής λοιπόν ταυτοχρόνως να είναι και ανάξιος;<br />
Ιδανικοί και ανάξιοι... Υπάρχουν ανάμεσα μας. Είναι αυτοί, οι δήθεν παντογνώστες, οι ψαγμένοι που φιλοσόφησαν το θέμα ζωή και υποτίθεται ότι ξέρουν τι θέλουν από αυτή. Ιδανικοί!<br />
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι, οι οποίοι πέρα του ωραίου και ελκυστικού περιτυλίγματος, αποτελούν μια σκέτη απογοήτευση.<br />
Συχνά, με ευκολία θα τους ακούσεις να μιλούν για τους πάντες και τα πάντα. Θα έχουν εμπεριστατωμένη άποψη για την ποίηση, τη λογοτεχνία, την πολιτική, το θέατρο, για τους ανθρώπους - για ότιδηποτε αναφέρεις στην πραγματικότητα. Εσύ θα αναρωτιέσαι αν αλήθεια είναι τόσο αψεγάδιαστοι και αληθινοί όσο δείχνουν. Όμως πρέπει να γνωρίζεις το εξής:<br />
Το καλύτερο τους όπλο είναι τα λόγια. Θα πουν πολλά, όμως δε θα κάνουν τίποτα στην πράξη. Κι αυτό είναι που τους καθιστά ανάξιους -και ανέντιμους, διότι ένας άνθρωπος που σε σέβεται δε σου πουλά φούμαρα. Προσέξτε λοιπόν τους εαυτούς σας από κάτι τέτοιους τύπους. Είναι ειδικοί στο να ξυπνούν αισθήματα έρωτα και πόθου μέσα σας, όμως είναι οι κάκιστοι στην έκφραση και στην έμπρακτη απόδειξη των συναισθημάτων που ισχυρίζονται ότι τρέφουν για εσάς.<br />
<br />
<br />Hopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3937753064851558574.post-52637084295920528182014-08-20T16:13:00.000+03:002014-08-20T16:13:40.566+03:00Εκείνη -μερικά χρόνια μετάΑν και δεν ήθελε να το παραδεχτεί, είχαν αλλάξει πολλά πράγματα από τότε.<br />
Κυρίως όμως, αν και το αρνιόταν πεισματικά, είχε αλλάξει Εκείνη.<br />
Είχαν αλλάξει πολλά πράγματα από τότε κι αυτό ήταν απόλυτα φυσιολογικό και αναμενόμενο. Η ζωή προχωρά, ο χρόνος κυλά και διάφορες αλλαγές επέρχονται.<br />
Έβλεπε κι αντιμετώπιζε κάποιες καταστάσεις με άλλο μάτι, ίσως πιο ψύχραιμα, πιο δυναμικά.<br />
Είχε μάθει να γίνεται πιο ανεχτική με πράγματα και καταστάσεις που την ενοχλούσαν -όπως κάθε σοβαρός ενήλικας.<br />
Δεν παραπονιόταν εύκολα, δεν ανοιγόταν εύκολα, όχι σε όλους τουλάχιστον, μάλλον σε ελάχιστους -σε πολύ λιγότερους σε σχέση με πριν.<br />
Προτίμησε την εσωστρέφεια και εκεί μέσα, συνέχιζε να διατηρεί τον κόσμο της, ο οποίος αν και φαινόταν διαφορετικός, δεν ήταν.<br />
Τα συναισθήματα της συνέχιζαν να παραμένουν εκεί. Όχι το ίδιο αγνά όπως παλιά ίσως, ούτε τόσο ανεπηρέαστα. Όμως ήταν εκεί, έντονα και δυνατά. Υπήρχε μια πλευρά μέσα της που ήθελε απεγνωσμένα να τρέξει πίσω... Πίσω στην τρέλα, το δόσιμο και τον αυθορμητισμό. Ίσως και την απερισκεψία. Την ανεμελιά. Υπήρχε μια πλευρά μέσα της που διψούσε για λίγη ακόμα ελευθερία, μια πλευρά που ήθελε να γευτεί τις χαρές της ζωής χωρίς διλήμματα και φραγμούς, χωρίς έγνοια για το μετά. Ένα κομμάτι ενός χαμένου εαυτού που ήθελε να μην υπολογίσει τίποτα και κανέναν, ένα κομμάτι που διψούσε για λίγες στιγμές ευτυχίας.<br />
Τέτοια πράγματα όμως δεν είναι σοβαρά στον κόσμο ενός ενήλικα. Κι είχε αρχίσει να αλλάζει. Όλα αυτά που τόσο πεισματικά αρνιόταν πως θα της συνέβαιναν, έρχονταν αργά και αθόρυβα, ανεβαίνοντας τα σκαλάκια της συνείδησης της ένα-ένα και της θύμιζαν ότι δεν μπορούσε ποτέ πια ξανά να γίνει η ίδια που ήταν πριν. Έπρεπε να μάθει να ζει με τον νέο της εαυτό, εκείνον που υπολόγιζε, που νοιαζόταν, που ήθελε να δει εξώ από το δικό του εγώ. Τον εαυτό που ήταν περικυκλωμένος από αγαπημένους ανθρώπους, μια απαιτητική και πάντα επικριτική κοινωνία και όρια. Φραγμούς. Λογική. Όμως η λογική δε χωρούσε στο συναίσθημα. Δεν μπορούσε να χωρέσει, ήταν αδύνατον. Κι αυτό την προβλημάτιζε και την ανησυχούσε. Την έκανε να νιώθει άβολα, σχεδόν μετέωρη ανάμεσα σε δύο κόσμους, ανάμεσα σε δύο εαυτούς, ανάμεσα σε δύο επιλογές.<br />
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ένιωθε τον χρόνο βαρύ πάνω στις πλάτες της, να την πιέζει, να της ψιθυρίζει αυστηρά μες το αυτί πως έπρεπε να πάρει μια απόφαση.<br />
Όμως δεν ήταν έτοιμη ακόμα. Δεν ήξερε αν ήθελε να μεγαλώσει γιατί μες το μυαλό το δικό της είχε φυτευτεί η αντίληψη πως το να μεγαλώνεις είναι κάτι κακό. Φοβόταν πως όταν έμπαινες στον κόσμο των μεγάλων υπήρχαν πολλές ευθύνες, κυρίως απέναντι στους άλλους παρά απέναντι στον εαυτό σου. Κι έπρεπε να είσαι σοβαρός και σκληρός και άκαμπτος. Και θερμός υποστηρικτής της λογικής. Χωρίς ίχνος αθωότητας και ανεμελιάς, χωρίς την επιθυμία και τον χρόνο να αφεθείς, γιατί το να φέρεσαι σαν μικρό παιδί και το να αφήνεσαι σε καθιστά αφελή στον κόσμο των μεγάλων.<br />
Τελικά, όσο πεισματικά κι αν το αρνιόταν ένιωθε την αλλαγή. Την ένιωθε σε απόσταση αναπνοής και κάθε μέρα την ένιωθε όλο και πιο κοντά. Είχε αρχίσει να γίνεται πιεστική και καταπιεστική και δεν είχε σκοπό να το κουνήσει αν δεν της άνοιγε την πόρτα. Υπήρχαν όμως ακόμα περιθώρια. Ήταν και εκείνη η πόρτα στο βάθος, η πόρτα της χάρας και της ανεμελιάς. Όποτε την πλησίαζε μπορούσε εύκολα να ακούσει και να αναγνωρίσει τις μελωδίες μιας άλλοτε ένδοξης εποχής. Συχνά έμπαινε στον πειρασμό και την μισάνοιγε όμως δεν τολμούσε να κάνει ούτε ένα βήμα πιο μπροστά. Γιατί το παράδοξο αυτής της πόρτας καθώς και του περιεχομένου της ήταν πως σε έπαιρνε πίσω, όσο βήματα κι αν έκανες μπροστά. Ήταν δηλαδή μια τετελεσμένη ψευδαίσθηση.<br />
Υπήρχαν ακόμη και τα παράθυρα, πιο ευκρινή και καθαρά από τις πόρτες σίγουρα. Ήταν αυτά που της επέτρεπαν να δει την πραγματικότητα. Την κατάσταση στο τώρα. Και στο τώρα έβλεπε μια φρουτοσαλάτα κι ένα μπέρδεμα. Μια ανακατωσούρα. Τουλάχιστον όμως μπορούσε να δει καθαρά.<br />
Κι αν και μισούσε τα μπερδέματα και την αβεβαιότητα, αυτή την στιγμή τα προτιμούσε γιατί της έδιναν χρόνο, αυτό που χρειαζόταν περισσότερο από όλα. Μόνο αυτόν θα εμπιστευόταν από εδώ και στο εξής, μόνο στα δικά του κελεύσματα θα ανταποκρινόταν. Και μόνο αυτός θα αποφάσιζε για Εκείνην πότε θα ήταν ο κατάλληλος καιρός να ανοίξει ή να κλείσει τις πόρτες της ζωής.Hopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3937753064851558574.post-33890469894768533182014-05-03T20:44:00.001+03:002014-05-03T20:44:21.255+03:00From the ashes, you shall be reborn<span style="color: black;">[...] <b>Metanoia</b>
indicates a spontaneous attempt of the psyche to heal itself of
unbearable conflict by <b>melting down</b> and then being reborn in a more
adaptive form. </span>Hopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3937753064851558574.post-77432584720282028682013-11-23T20:51:00.000+02:002013-11-23T20:51:48.325+02:00Κάπως έτσι..."Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να
έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που
περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται
απογοητευτική. O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του
ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να
προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές
απογοητεύσεις -όχι απ’ αυτά που δεν έχεις αλλά απ’ αυτά που έχεις-, δεν
ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να
συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει
εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους
αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν
την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο
όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το
ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν
μπορε<span class="text_exposed_show">ί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ’
την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά
μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται. Είναι
μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι
ελεύθερη επιλογή, γι’ αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον
μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε
αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της
εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την
αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης
εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως:
"Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…"<br /> Μάρω Βαμβουνάκη</span>Hopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3937753064851558574.post-55632629066902168872013-11-07T02:14:00.002+02:002013-11-07T02:14:43.815+02:00Απογοητεύεσαι όταν...Έχεις προσπαθήσει για κάτι τόσο πολύ κι όμως το βλέπεις να γκρεμίζεται, να σπάει σε κομμάτια και να χάνεται, κάθε μέρα πιο πολύ...Hopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3937753064851558574.post-51908650096441389422013-11-06T11:50:00.001+02:002013-11-06T11:50:28.036+02:00 Όλα Μπουρλότο, ή Όλα ΑλλιώςΝαι, ρε συ, μπορείς.
Hopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3937753064851558574.post-47918960113524517232013-11-04T02:31:00.001+02:002013-11-04T02:40:15.577+02:00TroubleΕμένα δεν με τρομάζουν οι λέξεις. Κι ούτε φοβάμαι να πω τι κρύβω μέσα μου. Γιατί ο κόσμος μου δεν έχει καμιά σημασία αν δεν τον μοιράζομαι. Εγώ τα σκέφτομαι και τα λέω, εσύ απλά τα σκέφτεσαι. Εγώ έχω τη χαρά να τα μοιράζομαι. Εσύ τι ευχαρίστηση βρίσκεις στο κρυφό και το ανείπωτο; Εμένα δε με νοιάζει να πληγώσω το εγώ μου, ούτε να δείξω τον πραγματικό μου εαυτό. Δε με νοιάζει να σου δείξω την ασχήμια μου γιατί κι αυτή σε αγαπάει. Δε θέλω, ούτε και αγωνίζομαι να είμαι τέλεια και αψεγάδιαστη. Επειδή πολύ απλά δεν είμαι. Κι ούτε θα γίνω ποτέ. Και την έκφραση συναισθημάτων δεν τη λογίζω ως μειονέκτημα. Εσύ το φοβάσαι, το βλέπεις σαν κάτι πολύ μακρινό από σένα. Όμως εγώ έτσι έμαθα να αγαπώ και να νοιάζομαι. Έμαθα να χαίρομαι έντονα, να αγαπώ έντονα και να πονώ έντονα. Και δε βλέπω κανένα λόγο για να τα κρύψω όλα αυτά. Γιατί όλα αυτά είμαι εγώ. Κι όσο κι αν τα καταπιέζω -για χάρη σου- πάντοτε θα βγαίνουν στην επιφάνεια και θα μου θυμίζουν συνεχώς ότι είμαι το ίδιο παιδί που ήμουν πάντα. Το αφελές κορίτσι που ερωτεύεται παράφορα, χωρίς φραγμούς, χωρίς όρια, χωρίς δεύτερη σκέψη. Δε φοβάμαι. Μονάχα λυπάμαι, που δε θα μπορέσω ποτέ να σε καταλάβω και που δε θα μπορέσεις ποτέ να με καταλάβεις και που αυτό το μπέρδεμα μεταξύ μας θα είναι η αιτία που οι δρόμοι μας θα χωρίζουν. Hopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3937753064851558574.post-38353786541171447102013-10-21T21:22:00.001+03:002013-10-21T21:43:23.085+03:00ΆτιτλοΘα πάψω πλέον να σε κυνηγώ<br />
ως σκέψη μέσα στο μυαλό μου<br />
έτσι κι αλλιώς, δε βγαίνει τίποτε καλό<br />
απ' τον επίμονο εαυτό μουHopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3937753064851558574.post-53529720130529371742013-10-18T22:05:00.001+03:002013-10-18T22:05:29.153+03:00"Εγώ πεθαίνω κι εσύ θέλεις να παίξεις"Το πώς θα συμπεριφερθείς σε έναν άνθρωπο είναι επιλογή, όχι κάτι τυχαίο και απρογραμμάτιστο.<br />
Εσύ επιλέγεις να παίζεις. Εγώ επιμένω να τρώω τα μούτρα μου.<br />
Αναρωτιέμαι πότε θα σπάσω, πραγματικά εννοώ, όχι με κάτι μικρο-εκρήξεις που καταλήγουν πάντοτε σε υποχωρήσεις και κάμποσο αυτο-μαστίγωμα. Αναρωτιέμαι, πότε επιτέλους θα χωνέψω ότι πάντα θα κάνεις αυτό που γουστάρεις, χωρίς να με σκέφτεσαι, γιατί δε με σκέφτεσαι. Αν με σκεφτόσουν θα φερόσουν λίγο καλύτερα. Θα ήσουν πιο εντάξει. Θα με προστάτευες. Δε θα μου φόρτωνες άδικα επιπρόσθετες σκέψεις και "διλήμματα". Αν γνώριζες έστω και λίγο, πόσο με απασχολούν όλα αυτά...Όχι κάθε μέρα, όχι συνέχεια. Όμως, να, σε θυμάμαι, γαμώτο. Προσπαθώ να μην. Όμως είναι δύσκολο. Έχω πολλά μέσα μου. Ανάμεικτα. Σκέψεις. Συναισθήματα. Θυμό, λύπη, θλίψη, μελαγχολία. Νοσταλγία πότε-πότε. Ερωτήματα που θα μείνουν αναπάντητα. Λόγια που θα μείνουν ανείπωτα. Και νοιάζομαι. Μέσα μου σε αναζητώ. Μου λείπεις. Όμως κερδίζω κάτι αν το πω; Απλώς φουσκώνω έναν εγωισμό και ξεφουσκώνω έναν άλλο. Κι αργοπεθαίνω. Εσύ... απλά παίζεις. Άνετα και χαλαρά.Hopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3937753064851558574.post-45014752698671186462013-10-01T20:48:00.000+03:002013-10-01T20:48:01.417+03:00Τραγική ειρωνεία είναι όταν...Ο μόνος ειλικρινής άνθρωπος που υπάρχει στη ζωή σου, σου λέει αλήθειες τις οποίες είναι αδύνατον να προσαρμόσεις στα πρέπει και στα θέλω σου. Hopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3937753064851558574.post-46590556847236650032013-09-30T20:04:00.000+03:002013-09-30T20:04:07.597+03:00Η αμπελοφιλοσοφία της ημέρας"Ό,τι δεν αλλάζει, είτε πρέπει να το αποδεχτείς, είτε να το
αφήσεις πίσω σου αλλά σε καμία περίπτωση δεν παλεύεις να τα βάλεις μαζί
του."
Hopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3937753064851558574.post-63854414723285972732013-09-28T18:56:00.000+03:002014-05-06T21:52:50.276+03:00Υπήρξες;Δεν μπορώ να μη σου γράφω<br />
Δεν μπορώ να μη σε σκέφτομαι<br />
<br />
Αν δε σου γράφω<br />
Αν δε σε σκέφτομαι<br />
<br />
<br />
Αν ξηλώσω τις λέξεις<br />
Κι αφαιρέσω τις σκέψεις<br />
Υπήρξες;<br />
<br />Hopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3937753064851558574.post-2550111675738903162013-09-25T15:20:00.001+03:002013-09-25T15:20:45.459+03:00Γίνονται όλα για ένα σκοπό τελικά; Κατ'αρχήν τι πάει να πει "γίνονται"; Το τι συμβαίνει στη ζωή μας γίνεται απλά ή μήπως το ορίζουμε εμείς; <br />
Επίσης, γίνονται όλα για το "καλό" μας, ακόμα κι αν τη δεδομένη στιγμή δεν μπορούμε να δούμε πού στο καλό κρύβεται το καλό μας; Ή μήπως και σε αυτή την πρόταση ισχύουν τα ίδια δεδομένα της πρώτης; Ότι δηλαδή, εμείς κρίνουμε τι είναι καλό και τι μη καλό.<br />
Κι αν για να φτάσουμε στο υποτιθέμενο καλό μας προηγείται μια ψυχοφθόρα διαδικασία με πολύ πόνο, εξακολουθεί να παραμένει καλό;<br />
Κι αν αυτό που θα θέλαμε να ορίζαμε εμείς ως καλό, ερχόταν σε αντίθεση με το υπόλοιπο σύμπαν, θα είχαμε το δικαίωμα να το αποζητούμε;<br />
Ή μήπως αυτό θα μας καθιστούσε μαζοχιστικά και αξιολύπητα όντα;<br />
Από την άλλη, μαζοχιστικό δε θα μπορούσε να είναι και το να στερείσαι τον ήλιο, όταν τον χρειάζεσαι πραγματικά, απλώς επειδή και μόνο η μακρόχρονη έκθεση σε αυτόν μπορεί να σου προκαλέσει βλάβες;<br />
Δεν είναι μαζοχισμός να χάνεις το σήμερα, σκεπτόμενος τις πιθανές συνέπειες του αύριο και στο τέλος, να μην έχεις όρεξη ούτε και αυτό να το ζήσεις;<br />
Τι περιέργα πλάσματα που γίνονται μερικές φορές οι άνθρωποι... Και πόσο περιέργους μηχανισμούς αναπτύσσουν. Κι όλα αυτά, επειδή έχουν έναν εγκέφαλο, ο οποίος βρίσκεται εκεί για να ελέγχει όλες τις λειτουργίες και προπάντων για να δαμάζει όλα τα ζωώδη μας ένστικτα και φυσικά, για το καλό το δικό μας και των γύρω μας...Hopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3937753064851558574.post-56275905052117887112013-09-14T14:22:00.002+03:002013-09-14T14:22:53.009+03:00Τα πάντα ρει...Αβάσταχτα.Hopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3937753064851558574.post-55227953158385667752013-09-07T14:11:00.000+03:002013-09-07T14:11:45.690+03:00Προσμονή ή προς-μόνη ;Δεν ωφελεί να προσμένεις...<br />
Η προσμονή δεν είναι μια ενέργεια, είναι μια κατάσταση.<br />
Όταν προσμένεις δεν μπορείς να ενεργήσεις, δεν μπορείς να κινηθείς...<br />
Είσαι αδρανής. Απλώς <b>προσ-μένεις</b>. Κάθεσαι, και περιμένεις... Και κανένας δεν μπορεί να σου πει με σιγουριά για πόσο. Ούτε αν τελικά αυτή η προσμονή θα έχει κάποιο ώφελος ή κάποιο αποτέλεσμα, κάποια φυσική συνέπεια. Βέβαια, δεν είναι τα πάντα ωφελιμιστικά στη ζωή. Στο κάτω κάτω αν ήταν δε θα μπορούσε να υπάρξει η έννοια της προσμονής. Διότι τέτοια είναι η σύστασή της που είναι, κατά βάσην, ψυχοφθόρα. Όπως κάθετί εξάλλου που είναι τόσο γενικό και αόριστο και δίχως αρχή ή τέλος. Πάντοτε σε "τρώει" αυτό που δεν έμαθες άκομη, ή αυτό που δεν είδες ακόμη ή αυτό που δεν έγινε ακόμη.<br />
Δεν ωφελεί, λοιπόν, να προσμένεις.<br />
Κι αν δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς είναι επειδή εσύ το διάλεξες. Έσυ και μόνον εσύ κρατάς το σφυρί, εσύ και μόνον εσύ έχεις καρφώσει τον εαυτό σου πάνω στην καρέκλα. Και βρίσκεσαι στο ίδιο σημείο, πίσω από το ίδιο πάντοτε παράθυρο και ξεκουνάς μόνο για να ρίξεις μια ματιά στα κλεφτά κι ύστερα πίσω πάλι... Και εξακολουθείς να προσμένεις κάτι... Μια λάμψη, ένα σημάδι, ένα μήνυμα.Hopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3937753064851558574.post-76588615381254007882013-09-05T16:11:00.000+03:002013-09-05T16:11:52.213+03:00"Εγώ ζω αυτοκτονώντας..."Δεν κατάφερα μέχρι σήμερα να διαβάσω ολόκληρο το "Αναζητώντας Κροκανθρώπους" του Άσιμου. Ίσως και να επανέλθω κάποια στιγμή. Συχνά εκφράζει σκέψεις και συναισθήματα με έναν αρκετά ωμό και κυνικό τρόπο, που ίσως κάποιους να τους ενοχλεί και να τους κάνει να πιστεύουν πως έτσι χάνεται και η ουσία. Εμένα μου μιλά με κάποιον τρόπο ή με τα δικά του λόγια "είναι σχετικός με μένα". Ίσως εξηγήσω και γιατί και πώς κάποτε μέσα από τις "ιστορίες μου". Μου έχει λέιψει το γράψιμο. Μου έχει λέιψει το διάβασμα. Και με το διάβασμα, δεν εννοώ αυτό του Πανεπιστημίου -που ούτως ή αλλιώς κάνω- αλλά το κυνήγι της γνώσης. Το ψάξιμο γενικότερα. Αυτά που έβγαζα εδώ πέρα κάποτε. Ισχύει τελικά, πως όταν αφήνεις κάτι σε αφήνει και αυτό με τον δικό του τρόπο. Λοιπόν, σήμερα δειλά δειλά κάνω μια προσπάθεια να φέρω πίσω αυτό που μ'άφησε. Μέσα από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον -τον χρόνο. Κι αυτό το απόσπασμα μου μιλά σε διάφορους χρόνους. <br />
<br />
"Δε μ’ ενδιαφέρει αν τη βρίσκεις στο γαμήσι. Δεν μ’ ενδιαφέρει άμα λες
πως πηδιέσαι με τρεις και ευτυχώς που ήταν τρεις γιατί δεν είχες άλλες
τρύπες να χρησιμοποιήσεις. Δε μ’ ενδιαφέρουν όλα αυτά που λες γιατί
άμα θες να ξέρεις εγώ δε μπορώ να χρησιμοποιώ άσχετους από μένα, έξω
από μένα, και τελείως διαφορετικούς απο μένα για να βουλώσω τις τρύπες
μου απλώς. Ακριβώς εγώ διαλέγω έτσι, σύ αλλοιώς. Εγώ έχω πια κόψει με
τους άσχετους, τους έξω από μένα.<br />
Κρατώ ελεύθερες τις τρύπες μου και στον αέρα ανοιχτές, παρά
τοιουτοτρόπως χρησιμοποιημένες. Δε τη βρίσκω με τους άσχετους. Παρ’ όλα
αυτά εσένα σε βρίσκω σχετική με μένα. Αλλά τη βρίσκεις με τους
άσχετους. Εμένα δεν έψαξες ποτέ σου να με βρεις. Θα βουλώναμε τις
τρύπες μας και θα ήτανε συνάμα κι ανοιχτές για τον καθένα σχετικό με
μας. Έτοιμες για να ρίξουν το υγρό τους πυρ σ’ αυτή την κοινωνία που
μας καίει. Κι όχι να το καταπίνουν τα σωθικά μας.<br />
Δεν αυτοκτονώ εγώ έτσι. Εγώ ζω αυτοκτονώντας.<br />
Πιο δύσκολα από σένα ίσως."Hopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3937753064851558574.post-12465095348899924452013-09-05T15:28:00.003+03:002013-09-05T15:29:10.104+03:00Kι εν τέλει τι είναι ανθρώπινο; "Τι ίσιο και τι λάθος;<br />
Και τι θα πει ρηχότητα;<br />
Και τι μεγάλο βάθος;"Hopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3937753064851558574.post-86647756239094665712013-08-22T16:17:00.002+03:002013-08-22T16:17:55.878+03:00Too much mess and destruction<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/2pwT2wiZsg0?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />Hopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3937753064851558574.post-55308074252246802632013-08-10T14:45:00.000+03:002013-08-10T14:45:58.849+03:00Dementia"a life of violent emotional contradictions"Hopeless Romantichttp://www.blogger.com/profile/13476470604868700577noreply@blogger.com2