Το μόνο που ξέρω, είναι αυτό που βαθιά μέσα μου ριζώνει...
Μια ανεξάντλητη πηγή ελπίδας. Η γλυκιά προσμονή. Οι θύμησες.
Ποιος είσαι; Ποιος ήσουν, και πού πας; Πώς έφτασες ως εδώ; Ή καλύτερα τι σε οδήγησε μέχρις εδώ; Πρέπει να θυμάσαι. Οι θύμησες.
Τι ονειρεύεσαι; Ποιος είναι ο σκοπός σου και τι απ' όλα πιότερο επιθυμείς; Πρέπει να θυμάσαι. Οι θύμησες.
Ναι, οι θύμησες είναι και τίποτε άλλο. Αυτές σε συντελούν, αυτές σε αποτελούν. Αυτές οι ίδιες είναι το βάρος που ριζώνει μες τα στήθια σου. Αυτές οι ίδιες σου απαντούν κάθε φορά που ρωτάς. "Ποιος είμαι; Ποιος ήμουν", διορθώνεις βιαστικά. Πρέπει να θυμηθείς ποιος ήσουν για να μπορέσεις να καταλάβεις ποιος είσαι. Για να καταλάβεις πως τίποτε δεν έγινε στην τύχη. Σε συν-τελόυν λοιπόν οι θύμησες, το "τέλος" σου υποδεικνύουν, το σκοπό...
Οι θύμησες και τίποτε άλλο. Η μνήμη. Ό,τι σε κρατά ζωντανό. Και μη νομίζετε πως είναι εύκολο να θυμάσαι. Ιδιαίτερα όταν όλα γύρω σου "συνωμοτούν" για το ακριβώς αντίθετο. Ιδιαίτερα όταν γύρω σου ξετυλίγεται ένας ολοκαίνουριος κόσμος. Άλλες φωνές, άλλες κουβέντες, άλλες αντιδράσεις, άλλες εντυπώσεις, άλλες σκέψεις. Κι είναι ωραία όλα αυτά να τα ζεις και να τα δοκιμάζεις, να βουτάς μέσα με τα μούτρα και να τα ανακαλύπτεις, να νιώθεις ένας μικρός εξερευνητής στο ταξίδι της απέραντης και ατελεύτητης γνώσης. Μα στο τέλος της ημέρας, τίποτε άλλο δεν είναι παρά αυτό... Οι θύμησες. Πρέπει να θυμάσαι.
Κανείς δε σε υποχρεώνει, μα έτσι το διάλεξες, έτσι το αποφάσισες, πως πρέπει να θυμάσαι.
Κι είναι ωραίο να θυμάσαι γιατί είναι το μόνο πράγμα που σε συνδέει με το εκάστοτε παρελθόν. Και κάθε καινούριο μέλλον, θέλει και ένα παλιό παρελθόν. Και κάθε παλιό παρελθόν είναι ένα κομμάτι της ζωής σου αλησμόνητο. Γιατί κάθε κομμάτι της ζωής σου είσαι εσύ. Υπάρχει κι η δική σου η ουσία μέσα. Και ως τέτοιο αποκτά μια σημασία. Γιατί σου λέει κάτι, σου θυμίζει κάτι. Κάτι που ίσως και να απαντά ερωτήματα στο τώρα. Ποιος είσαι λοιπόν, ποιος ήσουν...
