Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Ποιος είναι ο δάσκαλος;

Έχω τους λόγους μου να πιστεύω ότι αυτό που χρειάζεται περισσότερο ο άνθρωπος στην κατά τα άλλα σύντομη και φευγαλέα παραμονή του στον πλανήτη Γη, είναι η μορφή ενός δασκάλου. Κι επειδή συχνά αυτή τη λέξη τη συνδέουμε ασυνείδητα με το ομώνυμο επάγγελμα, σας προτρέπω αγαπητοί αναγνώστες, να αδειάσετε τέτοιες εικόνες από το μυαλό σας. Διότι, δάσκαλος πέρα από εκείνη τη μορφή ενός συμπαθητικού νεαρού με γυαλάκια ή μιας γλυκιάς κυρίας που προσπαθούσαν κάποτε να μας μάθουν το «Λόλα, να ένα μήλο», είναι ο κάθε ένας που η παρουσία του μπορεί να υπάρξει καταλυτική σε οποιαδήποτε φάση της ζωής μας.
Αυτή λοιπόν τη μορφή, ίσως κάποιοι να την αναζητούν και να μην τη βρίσκουν, αλλά σας λέω πως ο δάσκαλος δρα τόσο «παρασκηνιακά» που σχεδόν η παρουσία του δε γίνεται αντιληπτή, παρά μόνο όταν έλθει η μέρα που βλέποντας κανείς τα «εσώτερα» του, θα αντιληφθεί τη μεταμόρφωση που έχει δεχθεί και θα τη νιώσει. Έχω τους λόγους μου να πιστεύω ότι αυτός ο δάσκαλος έχει την ικανότητα να καταφθάνει πάντοτε την πιο κατάλληλη στιγμή. Πιστεύω πολύ –αν και συχνά αρνούμαι να το παραδεχτώ- ότι όλα λειτουργούν αρμονικά και στην εντέλεια, έτσι που, αν έχεις τα μάτια και τα αυτιά σου ανοιχτά, θα μπορέσεις κάποτε να νιώσεις τη γνώση που αφομοίωσε ο οργανισμός σου.
Κάποτε, αν δεν την ξέρεις ήδη, θα μπορέσεις να καταλάβεις την αξία του δασκάλου. Γιατί λοιπόν ο καθένας από εμάς χρειάζεται ένα δάσκαλο; Καταρχάς, διότι όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο άνθρωπος, όσα χρόνια ζωής κι αν μετρά, παύει να νιώθει την ανάγκη να είναι παιδί. Και ξέρετε, παιδί δεν είναι αυτός που παιδιαρίζει και λέει μωρολογίες, αλλά αυτός που διατηρεί άσβεστη τη δίψα του για μάθηση. Αντίθετα, αυτός που έχει πεισθεί ότι τα ξέρει όλα, αυτός που ονομάζει τον εαυτό του σοφό και που δεν αναζητεί ένα δάσκαλο, αυτός λοιπόν, έχει γεράσει.
Επιπλέον, ο δάσκαλος συχνά θα αποδειχτεί ότι είναι ένα άτομο που σε νοιάζεται. Ίσως όχι τόσο φανερά και εκδηλωτικά, αλλά με πολύ μικρές χειρονομίες. Ίσως με χειρονομίες που θα δυσκολευτείς αρχικά να συλλάβεις, αλλά με χειρονομίες που θα γίνουν πιο αντιληπτές και κατανοητές στο πέρασμα του χρόνου. Φυσικά και υπάρχουν κι άλλα άτομα στη ζωή σου που σε νοιάζονται, είτε αυτά αποκτούν τη μορφή ενός φίλου, είτε κάποιου συγγενικού προσώπου και η συμβολή τους πρέπει να αναγνωρίζεται. Όμως, η σχέση που αποκτάς με ένα δάσκαλο είναι σχέση ζωής. Και μη φανταστείτε ότι ο δάσκαλος θα σας κρατά εσσαεί «από το χέρι». Ούτως ή άλλως, αυτός δεν υπήρξε ποτέ ο ρόλος του. Ένας καλός δάσκαλος όμως θα βρίσκεται αναπόφευκτα σε κάθε καινούριο βήμα της «μετά-δασκάλου» πορείας σας.
Τι εννοώ με αυτό; Ίσως τα λόγια ενός ξένου συγγραφέα να μπορέσουν να εξηγήσουν καλύτερα για μένα. Να λοιπόν τι λέει: «Για ν’αλλάξει ο άνθρωπος και να γίνει ο εαυτός του, πρέπει να έχει ελευθερία. Για να διδαχτείς, πρέπει να είσαι ελεύθερος. [...] Πρέπει να είμαστε ελεύθεροι για να δημιουργήσουμε». Μόνο οι σχέσεις που χτίζονται πάνω στην ελευθερία μπορούν να έχουν διάρκεια. Η σχέση με το δάσκαλο πρέπει να λειτουργεί αμφίδρομα, αλλιώς δεν έχει σωτηρία. Ο ένας δεν μπορεί να χτίζει μόνος του. Ο δάσκαλος, λόγου χάρη, θα βάλει τα θεμέλια, και εσύ αν θέλεις και αν μπορείς, θα  συνεχίσεις να χτίζεις πάνω σε αυτά. Και όσο πιο πολύ επικοινωνείτε, όλο και περισσότερα θα μαθαίνετε και θα βάζεις εσύ κάτι κι αυτός θα προσθέτει κι άλλοτε θα κάνει διορθώσεις. Ο δάσκαλος εάν όντας ελεύθερος, σέβεται και τη δική σου ελευθερία, ποτέ δε θα αφαιρέσει. Θα κάνει τον... «υπαινιγμό» του για κάτι που πηγαίνει στραβά, αλλά θα αφήσει κάποια πράγματα στην κρίση σου.
Σίγουρα, ένας δάσκαλος γνωρίζει πολύ περισσότερα από όσα γνωρίζεις εσύ. Ένας καλός δάσκαλος όμως, δε θα επικαλεστεί ποτέ το αλάθητο! «Η μάθηση είναι συναρπαστική. Δε χρειάζεται να ξέρεις τα πάντα. Θα οδηγήσουμε ο ένας τον άλλο». Ο δάσκαλος είναι η τρανή απόδειξη της ανθρώπινης σου υπόστασης  και της προσπάθειας σου να μάθεις. Θα μπορούσε λοιπόν η σχέση αυτή να σβηστεί ποτέ στ' αλήθεια; Νομίζω πως όχι. Αν προσπαθείς να «εξοντώσεις» το δάσκαλο, θα καταλάβεις αργά ή γρήγορα ότι σκοτώνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου. Και ίσως πεις «σιγά, θα το υποκαταστήσω με κάτι άλλο». Πώς ακριβώς; Ίσως αυτό σας φανεί τρελό, αλλά συχνά η φωνή του δασκάλου είναι η δική μας χαμένη φωνή που για κάποιο λόγο θάφτηκε, και που για κάποιον άλλο λόγο με την παρουσία του δασκάλου αγωνίζεται να βγει ξανά στην επιφάνεια. Αν επιχειρήσετε να σκοτώσετε το δάσκαλο, θα σκοτώνετε στην ουσία τον εαυτό σας και η απώλεια θα είναι μεγάλη, γιατί κανείς δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς τον εαυτό του.
Έτσι, από μια άλλη άποψη, δάσκαλος είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Αυτό όμως δεν αναιρεί την ύπαρξη της μορφής εκείνης. Μπορείς να είσαι σίγουρος και για τη δική της ύπαρξη γιατί δεν υπήρξε ένας απλός καθρέφτης της  ψυχής σου. Αλλά ακόμα κι αν καταλήξεις να τον βλέπεις σαν καθρέφτη, εγώ σου λέω πως δεν είναι έτσι. «Μόνο προσωπικότητα μπορεί να διαμορφώσει προσωπικότητες. Πίσω απο κάθε ολοκληρωμένο άνθρωπο υπάρχει (πάντα) ένας τουλάχιστον καλός δάσκαλος», γράφει ο Νίκος Δήμου. Καθρέφτες μπορούν να γίνουν μόνο όσοι είναι καθαροί και ελεύθεροι, δηλαδή ολοκληρωμένοι.
Να λοιπόν γιατί στον άνθρωπο χρειάζεται πριν απ’όλα και πάνω απ’όλα ένας δάσκαλος. Κι αν μπόρεσες να ταυτιστείς μαζί του, είναι γιατί υπήρξε άνθρωπος, πριν απ’όλα και πάνω από όλα. Και τους άνθρωπους τους αισθάνεσαι, δεν τους βλέπεις. «Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά, την ουσία τα μάτια, δεν τη βλέπουν».
*Ευχαριστώ τον Λέο Μπουσκάλια, που με βοήθησε καλύτερα να αντιληφθώ τι κάνει τελικά δάσκαλο έναν άνθρωπο. Οι μπλε προτάσεις είναι από το βιβλίο του «να ζεις, ν’αγαπάς και να μαθαίνεις». Ευχαριστώ και το Μικρό Πρίγκιπα που με απλά λόγια διατύπωσε μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες του πλανήτη Γη. Και φυσικά, εσένα.

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Ήθελα απλά να ξέρεις...

Δεν πιστεύω λέξη απ'όσα λες. Γιατί δεν πιστεύω πια σε μένα.
Δεν πιστεύω στην ικανότητά μου να σε μάθω, δεν πιστεύω στην πρωτοτυπία και τη δημιουργικότητά μου, δεν πιστεύω ότι θα βρω όμορφα λόγια για να πω, δεν πιστεύω ότι μπορώ να γεμίσω τις στιγμές ευχάριστα και ποιοτικά, όπως ίσως θα προτιμούσες. Δεν πιστεύω τίποτα απ'όλα αυτά πια, γιατί έχω σταματήσει να πιστεύω σε μένα. Κι αυτό, δεν μπορεί να το αλλάξει κανείς. Ούτε κι εγώ. Τουλάχιστον, όχι τώρα.
Υπάρχει και κάτι που πιστεύω όμως: "ό,τι αγγίζω, το καταστρέφω" (με λόγια, πράξεις, σκέψεις και όλα τα συναφή...)

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Σαν χθες

 Αν το καλοσκεφτείς όλα κινούνται με ταχύτητα φωτός. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο αυτό. Είναι γι'αυτό που περνούν ανύποπτα οι μέρες, είναι γι'αυτό που η καθεμιά κάνει τη διαφορά, είναι γι'αυτό που οι στιγμές χάνονται και σβήνουν. Αν το καλοσκεφτείς, όλα κινούνται με ταχύτητα φωτός.
"Χθες ήταν ακόμη", λες.
Αφήνεις τις μέρες να κυλήσουν (το κάνεις κι αυτό παραδόξως, ακόμα κι αν όλη την ώρα τρώγεσαι πως δεν είναι έτσι). Τις βλέπεις που κυλούν, τις κάνεις να κυλούν, συμβάλλεις και 'συ στο κύλισμα των, που άλλοτε είναι αργό κι άλλοτε τόσο γρήγορο που δεν έχεις χρόνο ούτε για μια ανάσα.
Κι ύστερα, φτάνει μια στιγμή που βγαίνεις εκτός τροχιάς, που ξεμπαρκάρεις για λίγο, για ένα διάλειμμα.
Καθώς ξεκουράζεσαι λοιπόν από τους ρυθμούς ταχύτητας που σε ζαλίζουν και σε εξουθενώνουν, φτάνεις στο σημείο που αντιλαμβάνεσαι πόσο γρήγορα κινούνται όλα.
"Χθες ήταν ακόμη..." λες. Και αρχίζει το μεγάλο ταξίδι, αρχίζει η περιπλάνηση σε κάποια μονοπάτια, κάποιες οδούς που μέχρι "χθες" ακόμη φάνταζαν κλειστά.
Ο χρόνος είναι μια απάτη. "Δε γίνεται, δεν είναι δυνατόν", λες αυτή τη φορά.
Μια μέρα, μια συνηθισμένη μέρα της ζωής σου, μια μέρα σαν όλες τις άλλες, έρχεται.
Απρόσμενα. Και προ πάντων πάντα τόσο απροειδοποίητα. Και κάνει τις μέρες να κυλούν, ακόμη κι αν εσύ παραπονιέσαι πως δεν είναι έτσι. Και πλουτίζουνε οι λέξεις, και ξαφνικά, τα πάντα σου φαίνονται ομορφότερα. Ξαφνικά, η ζωή σου γίνεται λίγο γλυκότερη από χθες, πιο ανεχτή. Ξαφνικά, το ποτήρι παύει να είναι μισοάδειο και γίνεται πια μισογεμάτο. Έτσι ξαφνικά, ο χρόνος παίρνει φόρα και κυλά ασταμάτητα κι ανενόχλητα. Και τον αφήνεις να περνά. Ή μάλλον, πάντοτε έτσι είναι, απλώς, αλλού στρέφονται οι προτεραιότητές σου. Αλλού και οι έγνοιες σου.
Να όμως που κάποτε του ξεφεύγεις για λίγο και έχεις τη δυνατότητα να δεις το θαύμα της ζωής. Μπορείς όλα αυτά που βιώνεις να τα συνειδητοποιήσεις και να τα καταλάβεις. Και γεμάτος δέος ρωτάς το πρόσωπο στον καθρέφτη: "Πότε έγιναν όλα αυτά; Χθες ήταν ακόμη που..."
Χθες ήταν ακόμη που ήταν όνειρα. Σκόρπιες ιδέες στο μυαλό. Πώς; Πότε;
Πώς μπόρεσαν να χωρέσουν τόσες στιγμές, τέτοιες στιγμές μέσα σε τόσο λίγο χρόνο; Αν το καλοσκεφτείς, όλα κινούνται με ταχύτητα φωτός. Κάποιες στιγμές όμως, κάνεις ένα διάλειμμα και βλέπεις. Είναι λες και ονειρεύεσαι και ξυπνάς ξαφνικά έντρομος. Και μες τον τρόμο που σε διακατέχει ανακαλύπτεις πως είχες την ευκαιρία να ζήσεις όμορφα πράγματα και πολλά, μα πάνω από όλα ποιοτικά. Σπάνιο πράγμα να συνδυάζονται και τα τρία... Και συνεχίζεις να κοιτάς μες τον καθρέφτη και ν'απορείς. Και λες: "Χθες ήταν ακόμη που δε σ'έβλεπα, σαν χθες, κάπου αλλού ταξίδευες, σαν χθες, κάπου αλλού περιπλανιόμουν, κι όμως σήμερα ο χρόνος σ'έχει φέρει εδώ, είσαι αληθινός και είσαι κοντά, πολύ κοντά, τόσο κοντά που αν απλώσω τις παλάμες των χεριών μου, ίσως και να καταφέρω να σε αγγίξω..."

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Αλήθεια: κόρη οφθαλμού

Κι εγώ σας λέω πως δεν υπάρχει αληθινή αγάπη. Μονάχα άνθρωποι υπάρχουν που κουβαλάνε μια αλήθεια μαζί  τους κι αν είσαι τυχερός ίσως και να "πλουτίσεις" με λίγη από τη δική τους. Μονάχα ο άνθρωπος δίνει αξία στα πράγματα. Μονάχα εκείνος μπορεί να γεμίσει τις στιγμές. Οι λέξεις είναι κενές, ανούσιες και δίχως νόημα εάν δεν υπάρχει κάποιος να τις προφέρει ή να τις σκέφτεται. Και τι είναι ένα τοπίο μαγικό χωρίς τον άνθρωπο; Άδειο. Σωστά, άδειο. Δύσκολο να ορίσεις την αλήθεια βέβαια. Μα, αλήθεια για τον καθένα είναι και κάτι αλλιώτικο. Αλήθεια είναι οι ώρες της σιωπής, τα λόγια που υπάρχουν κι ας μη λέγονται. Αλήθεια είναι κάθετί που σαν λεχθεί ακούγεται δυνατά και καθαρά, μα ένα θα σας πω: πως η ηχώ της δε σβήνει εύκολα, κι ας περάσουν μέρες, μήνες, χρόνια...
Την αλήθεια την κουβαλάς μέσα σου κι ας μην το ξέρεις. Και πότε-πότε, ανοίγει κάποιο μικρό παραθυράκι και μπορείς να τη δεις στα κλεφτά. Μπορείς και να τη νιώσεις. Είναι μια στιγμή πλήρωσης. Είναι εκείνη η στιγμή που δεν εύχεσαι για τίποτα άλλο γιατί θαρρείς πως τα είδες και τα ένιωσες όλα. Κι ύστερα, χάνεται έτσι έξαφνα, γίνεται μια μικρή πυγολαμπίδα και φέγγει τόσο λίγο που δυσκολεύεσαι να τη διακρίνεις. Μένει εκεί όμως, δε φεύγει. Κι έτσι, εξακολουθείς να νιώθεις τη δύναμη που εκπέμπει η παρουσία της.
Την αλήθεια πρέπει να τη βλέπεις μες στα μάτια. Εκεί είναι ο καθρέφτης της ψυχής και θαρρώ, πως είχαν δίκαιο όσοι το είπαν αυτό. Εκεί μονάχα μπορείς να νιώσεις τη ζεστασιά της. Κι αν δεν υπάρχει, πάλι θα το νιώσεις. Γιατί τα μάτια δε θα σου μιλούνε και θα 'ναι κρύα και ανέκφραστα -νεκρά. Εκεί θαρρώ, λοιπόν, πως κρύβεται το μεγαλύτερο της μέρος. Εκεί το βρίσκω. Εκεί το βρίσκει και εκείνη. Σε κάτι μάτια που φλέγονται και καίνε από αλήθεια.

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

(;)

Όλα χρήζουν απορίας τώρα τελευταία.
Τα ερωτηματικά είναι διασκορπισμένα εδώ κι εκεί, αφημένα σε μισές στιγμές κι ατέλειωτες κουβέντες.
Γιατί;
Γιατί τίποτα δεν είναι όπως παλιά;
Γιατί όλα κινούνται με ταχύτητα φωτός;
Όλα περνούν τόσο γρήγορα. Από τη μια μέρα στην άλλη.
Γεμίζεις για λίγο κι έπειτα τι;
Το απόλυτο άδειασμα;
Γιατί;
Τι φταίει;
Ψηλές προσδοκίες;
Ή μήπως αλλιώτικες;
Κι έπειτα γιατί να προσδοκείς;
Τι σόϊ ελεύθερος είσαι όταν γίνεσαι δέσμιος του χρόνου και της ελπίδας;
"Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος".
Κι όμως, μόνος είσαι δίχως την ελπίδα κι η μοναξιά είναι η χειρότερη φυλακή.
"Ελευθερία χωρίς αγάπη είναι ποτάμι χωρίς νερό".

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

Κουβεντιάζοντας.

Καθισμένη στα σκαλάκια εκείνη την ανοιξιάτικη νύχτα του Μάρτη τις παρακολουθούσα καθώς συζητούσαν ζωηρά, όπως παλιά.
"Τι νομίζεις ότι πάει λάθος λοιπόν;"ρώτησε η μια.
"Κοίτα, το μόνο βέβαιο είναι πως τα πράγματα δεν έχουν ποτέ μια διάσταση και ες εκ τούτου δεν είναι ουσιώδες και ωφέλιμο να τα βλέπει κανείς μονοδιάστατα. Αντιθέτως, πιστεύω ακράδαντα ότι τα πράγματα είναι αρκετά περίπλοκα, ειδικότερα οι ανθρώπινες σχέσεις. Και τούτο, διότι ο κάθε άνθρωπος αποτελεί ένα μυστήριο που κρύβει πολλά μυστικά. Μπορείς όμως να αποκρυπτογραφήσεις κάποια στοιχεία του έτσι ώστε να υπάρχει η δυνατότητα να υφίσταται μια κάποια επικοινωνία μεταξύ σας."
"Κι εσύ είσαι καλή στο να διαβάζεις τους ανθρώπους;"
"Σίγουρα όχι. Χρειάζεται πολλή προσπάθεια ακόμη, αλλά δεν τα βάζω κάτω. Το πιο βασικό, όμως, αυτό που πρέπει να γίνεται πρώτα απ'όλα, είναι η προσπάθεια για αποκρυπτογράφηση της δικής σου συμπεριφοράς απέναντι στους άλλους. Κι αν με ρωτάς, αν παραλείψεις αυτό το βήμα ποτέ δε θα είσαι ικανός να κατανοήσεις τους γύρω σου."
"Είναι κάτι σαν ενδοσκόπηση δηλαδή; Κάτι σαν απόπειρα κατανόησης της ψυχοσύνθεσής του ίδιου σου του εαυτού; Κάτι σαν καταγραφή και αξιολόγηση των δικών σου ενεργειών και αισθημάτων;"
"Ναι, μπορείς να το ονομάσεις και έτσι αν προτιμάς. Κι απόψε το μοιράζομαι μαζί σου."
"Νομίζεις ότι αυτό θα βοηθήσει περισσότερο;"
"Ίσως. Δύο γνώμες είναι καλύτερες από μια."
"Τι νομίζεις λοιπόν ότι κάνεις λάθος;"
"Είναι δύσκολο να ομολογείς τα λάθη σου. Κι όμως, ένα περίπου ξέρω τα δικά μου. Βέβαια, από μια άλλη άποψη δεν είναι ακριβώς λάθη, είναι περισσότερο ελαττώματα που χρήζουν βελτίωσης."
"Και ποια είναι αυτά;"
"Λοιπόν, πάντοτε έχω την πεποίθηση ότι υπάρχουν παντού όρια εκτός στην αγάπη. Εκεί, το χάνω το μέτρο. Νομίζω λοιπόν, ότι αυτό είναι λάθος. Άρχισα να πιστεύω ότι κάθετί, ανεξάρτητα έαν το ονομάζουμε καλό ή κακό, πρέπει να κρίνεται και από το αποτέλεσμα καμιά φορά. Ακόμη κι αν οι πράξεις σου και τα λόγια σου γίνονται με μόνη πρόθεση την αγάπη καμιά φορά έχουν αρνητική επίδραση πάνω στους άλλους. Αυτή μπορεί να μεταφραστεί ως ψυχική πίεση και έτσι, αντί να αγκαλιάζεις τον άλλο, τον πνίγεις εσύ ο ίδιος. Και τελικά, χάνονται όλα, γιατί η αγάπη δεν μπορεί να συνεχίσει να ονομάζεται έτσι. Και ξέρεις σαν ραγίσει το γυαλί, δύσκολα ξανακολλάει."
"Νομίζεις δηλαδή ότι κουράζεις τους άλλους με την αγάπη σου;"
"Ναι. Καμιά φορά γίνεται κι αυτό. Το αισθάνομαι εξάλλου. Θέλει διόρθωση αυτό."
"Και νομίζεις ότι αυτός είναι λόγος για να φεύγουν μακριά σου οι άνθρωποι;"
"Δεν ξέρω... Ίσως να έκανα κι εγώ το ίδιο στη θέση τους. Ίσως πάλι βέβαια εδώ, να τίθεται το θέμα του χαρακτήρα και το τι ορίζει ο καθένας ως αγάπη και πού οριοθετεί τα όρια της."
"Κι όμως, εγώ πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει να μας δέχεται γι'αυτό που είμαστε. Αλλιώς σημαίνει πως ούτε και η δική του αγάπη υπήρξε αληθινή."
"Αυτό είναι εν μέρει σωστό. Αλλά υπάρχει και το θέμα της συνήθειας. Κάποιοι άνθρωποι βαριούνται ευκολότερα από ότι κάποιοι άλλοι. Κι έτσι, ένα άτομο που ενώ αρχικά τους ενθουσίαζε, μπορεί να καταλήξουν να το αγνοούν και να μην επιθυμούν να επικοινωνούν πια μαζί του."
"Δεν είναι σκληρό αυτό;"
"Εξαρτάται πάντοτε από ποιανού την οπτική γωνία το εξετάζεις! Για εκείνον που κουράστηκε μάλλον όχι... Αλλά και για τον άλλο που μένει πίσω είναι ένα μάθημα. Ένας συναγερμός που χτυπά και του θυμίζει ότι ξεπέρασε κάποια όρια. Αλλά συχνά, ακόμα κι αν ο άλλος καταλάβει το λάθος του είναι αργά. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα πολύ λεπτό και ευαίσθητο θέμα. Τη μια στιγμή μπορεί να είναι όλα μαγικά και μια λάθος κουβέντα ή μια περιέργη κίνηση μπορούν να αλλάξουν την πορεία μιας σχέσης εντελώς."
"Θεωρείς δηλαδή τον εαυτό σου αποκλειστικά υπεύθυνο;"
"Για αυτά που σου ανέφερα, ναι. Αλλά πάντα και οι δύο φέρουν κάποιο μερίδιο ευθύνης. Ίσως σε τέτοιες περιπτώσεις το μεγαλύτερο μερίδιο να αναλογεί σε μένα. Το πιο βασικό, όμως, είναι πώς εξελίσσονται τα πράγματα μετά. Εδώ, βρίσκεται και η δυσκολία της υπόθεσης. Γιατί, βλέπεις, η αναγνώριση των λαθών και η ομολογία τους είναι ένα πράγμα κι άλλο πράγμα είναι να μπορείς να συζητήσεις με τον άλλο και να σε καταλάβει και να τον καταλάβεις. Για τέτοιου είδους συζήτηση χρειάζεται δυο άνθρωποι να βρίσκονται σε ένα επίπεδο ωριμότητας που να τους επιτρέπει να συνεχίσουν από εκεί που έμειναν. Οι εγωισμοί και η αδιαφορία δε χωρούν σε τέτοιες συζητήσεις."
"Και είναι δυσεύρετα αυτά, ε;"
"Δε θέλω να γίνομαι απόλυτη, αλλά μέχρι τώρα αυτό είναι κάτι που σπάνια κατάφερνα να βρω."
"Κι αυτό δε σε κάνει να νιώθεις ότι προσπαθείς για κάτι μάταια; Λες και πυροβολείς αλλά αστοχείς πάντα; Έπειτα, παραδόξως, αυτό σου δίνει δύναμη να αγωνίζεσαι λίγο περισσότερο από χθες;"
"Κάθε μέρα",την άκουσα να της απαντά και τις είδα να κατηφορίζουν σ' ένα στενό δρομάκι παρέα.

Κυριακή 6 Μαρτίου 2011

Κρυψίνους

Ιδού η καταδίκη σας:
ριγμένες στο σκοτάδι,
κλειδωμένες σε μια καταπαχτή
αφημένες στην απέραντη Άβυσσο
που γεννά το μυαλό.
Δίχως διέξοδο.
Δίχως την κρυφή ελπίδα
πως με του ήλιου τις ζεστές αχτίνες
θα σμίξετε κάποτε.
Ιδού η καταδίκη σας:
αιώνια αιχμαλωσία.
Αν δε θέλετε εσείς να λεχθείτε,
τι να ειπώ εγώ;

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

Πνίγονται πάντα τα γιατί.

Μιλάς για όλεθρο,
για μαύρους εφιάλτες
μέρες αβάσταχτες και δύστυχες,
δύσκολες μέρες
χωρίς ποτέ στη σκέψη σου
να περιέρχονται μιας καρδιάς ξοφλημένης
τα συντρίμμια.
Σκότος βαθύ και δηλητήριο.
Φαρμάκια περιλούζουν την όδο του μυαλού.
Μήπως στου δολοπλόκου φόβου έπεσες τα δίχτυα;
Άραγε την απάθεια κρυφά θαυμάζεις;
Ή μήπως της συνήθειας τα δεσμά γερά σε δένουν;
Τετριμμένα λόγια, πράξεις... Πράξεις!
Σιωπή.
Μεσ'την ασφυχτική ατμόσφαιρα
της κάθε μέρας
πνίγονται πάντα τα γιατί.