Μιλάς για όλεθρο,
για μαύρους εφιάλτες
μέρες αβάσταχτες και δύστυχες,
δύσκολες μέρες
χωρίς ποτέ στη σκέψη σου
να περιέρχονται μιας καρδιάς ξοφλημένης
τα συντρίμμια.
Σκότος βαθύ και δηλητήριο.
Φαρμάκια περιλούζουν την όδο του μυαλού.
Μήπως στου δολοπλόκου φόβου έπεσες τα δίχτυα;
Άραγε την απάθεια κρυφά θαυμάζεις;
Ή μήπως της συνήθειας τα δεσμά γερά σε δένουν;
Τετριμμένα λόγια, πράξεις... Πράξεις!
Σιωπή.
Μεσ'την ασφυχτική ατμόσφαιρα
της κάθε μέρας
πνίγονται πάντα τα γιατί.
Το γυρίσαμε στην ποίηση φιλτάτη mel? ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπα, απλώς καμιά φορά βγαίνουν ευκολότερα οι σκέψεις υπό αυτή τη μορφή...
ΑπάντησηΔιαγραφή