Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Όπως αυτά, έτσι κι εγώ...

Τη νύχτα αυτή που πέφτει
απαλά η βροχή
σ'αγαπώ
το ίδιο γλυκά και τρυφερά
όπως εκείνη χαϊδεύει το χώμα.
Τη νύχτα αυτή που φυσά
δυνατά ο άνεμος
σ'αγαπώ
το ίδιο έντονα και παθιασμένα
όπως αυτός λυγίζει τα κλωνάρια των δέντρων.
Τη νύχτα αυτή και κάθε νύχτα
με φεγγάρι ή χωρίς
σ'αγαπώ
κι εύχομαι στα αστέρια για σένα
κρυφά
κι εκείνα, ακούνε τις ευχές μου
γιατί σαν σε αντικρύζω ξανά
στου ήλιου το πρώτο φως
μέσα μου νιώθω την αλήθεια σου
να μ'αγκαλιάζει
το ίδιο ζεστά όπως οι ακτίνες του...
20.2.2011

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

«Όσο μπορείς»

Tην είδα και πάλι σήμερα.
Φαινότανε ανήσυχη. Οι κινήσεις στο σώμα της, η έξαρση στην έκφραση του προσώπου της, τα πήγαινε-έλα της, τα πάντα "φώναζαν".
Αν δεν τη γνώριζα τόσο καλά, θα έβαζα με το μυαλό μου και θα ήμουν σίγουρη ότι κάτι αγωνιζόταν να βγει από μέσα της. Μα τυχαίνει να την ξέρω από πρώτο χέρι λες και την ήξερα από πάντα. Κι έτσι, ήμουν από τους λίγους που μπόρεσα να αντιληφθώ τι συνέβαινε.
Η ένταση, η αστάθεια στη φωνή της που εδώ και μέρες δεν έβγαινε με την ίδια ευκολία όπως παλιά, όλα με προβλημάτισαν. Μα πιο πολύ με προβλημάτισε εκείνο το βλέμμα στα μάτια της. Λες και έκανε ένα σωρό υπολογισμούς με τους οποίους δε θα 'βγαζε άκρη. Μα την ξέρω πιο καλά κι ήξερα τι σήμαιναν όλα αυτά.
Ήξερα ότι αυτές τις μέρες δεν περνούσε τίποτα απολύτως από το μυαλό της. Ήξερα πως όταν είχε κάπου στραμμένα τα μάτια της, το μόνο που κοίταζε ήταν το απόλυτο κενό. Δεν είχε τίποτα το αξιόλογο να πει, τίποτα να μοιραστεί και αυτό την έκανε να νιώθει στενάχωρα. Προτίμησε λοιπόν να κλειστεί μες το καβούκι της και να περιμένει μέχρι να περάσει κι αυτό. Αλλά πάντα την ένιωθα. Ένιωθα την αγωνία της, ήταν το μόνο πράγμα που ένιωθε τέτοιες περιόδους σαν κι αυτή.
Αγωνία για όλα γύρω της που άλλαζαν, μα πιο πολύ, αγωνία για εκείνα που άλλαζαν μέσα της. Γιατί όσο αλλότριο ένιωθε τον κόσμο που την περιστοίχιζε, άλλο τόσο ένιωθε και τον εαυτό της. Ξένο... Άγνωστο. Απρόσιτο. Και κάθε φορά ήταν το ίδιο. Κάθε φορά που ερχόταν ένα τέλος αρνιόταν να το δει. Κάθε φορά που κάτι άλλαζε γέμιζε η ψυχή της με φόβο. Κάθε φορά που έπρεπε να αλλάξει πορεία, να βαδίσει σε ένα καινούριο μονοπάτι, κάθε φορά, έτρεμε η ψυχή της. Πάντοτε οι ίδιες σκέψεις τριγυρνούσαν στο μυαλό της: αν έκανε το σωστό, αν έτσι έπρεπε να γίνει, τι θα έκανε έπειτα.
Ήθελε λοιπόν να χαθεί για λίγο. Ήθελε να γίνει αόρατη από όλους και από όλα, ακόμα και από τα φλογερά μάτια που την κοίταζαν -λιγότερο κι αυτά πια-, γιατί ένιωθε λίγη και άνοστη. Ένιωθε απαίσια με την ανημπόρια της: ούτε μια λέξη δεν μπόρεσε να αρθρώσει όπως θα ήθελε. Ένιωθε και πάλι πόσο φτωχά ήταν τα λόγια και πόσο ασήμαντα.
Ήθελε να βυθιστεί στη σιωπή της. Το κατάλαβα από τις λίγες προτάσεις που είπε σήμερα. Δεν ήξερε τίποτα, τα δεδομένα της είχαν όλα σβηστεί. Κι ένιωθε φόβο όντας περικυκλωμένη από ένα σωρό πληροφορίες, από σκόρπιες συζητήσεις που έμεναν μετέωρες, "μες την πολλή συνάφεια του κόσμου*" ένιωθε να πνίγεται... Δεν άνηκε πουθενά, μήτε στον ίδιο της τον εαυτό. Ένιωθε ξένη και αταίριαστη.
Δεν κατάφερα να βρω κάτι αξιόλογο να της πω κι έτσι ελπίζω ότι θα περάσει και αυτό όπως πέρασαν κι άλλα τόσα...

* Όσο μπορείς - Κωνσταντίνος Καβάφης
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου 
όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Κανείς δεν πέθανε από αγάπη...

Υπάρχουν τόσα που δεν ξέρεις ακόμη. Τόσα που δε θα μάθεις ποτέ. Αυτά που έχει τόσο καλά καταφέρει να τα θάψει μέσα της σε τέτοιο σημείο που πραγματικά αμφιβάλλει αν όντως έγιναν. Δε στο κρύβω ότι τα καταφέρνει καλά σε αυτό -αναγκάστηκε να μάθει-. Κι έτσι πια, όλα της φαίνονται μια μακρινή ανάμνηση -σα να μην τα έζησε εκείνη, σα να μην τα έπραξε εκείνη- τόσο πολύ έχει αλλοτριωθεί από αυτά.
Όσο κυλά αίμα στις φλέβες της όμως θα συνεχίσει να νιώθει το δηλητήριο τους. Αυτή είναι η τιμωρία της. Να θυμάται. Έστω κι αν αυτό κατάφερε να το μειώσει, έστω κι αν κατάφερε να τα κρύψει όλα τόσο βαθιά μέσα της. Ποτέ δε θα μπορέσει να τους ξεφύγει. Θαρρεί πως δε θα σβηστούν. Κι αν έπαψε να νιώθει -θυμάται-. Θυμάται λοιπόν πώς ήταν κάποτε η ζωή. Της έχουν μείνει εξάλλου κατάλοιπα από εκείνο τον τελειωμένο εαυτό. Ξέρει πώς είναι ν'αγαπάς, να δένεσαι, να δίνεις, να δίνεις τα πάντα, όλη σου την ενέργεια και όλο σου το είναι. Ξέρει πώς είναι να πιστεύεις ότι ζεις για κάποιον, ξέρει πώς είναι να του αφιερώνεσαι ολοκληρωτικά. Τα θυμάται, έστω και χωρίς το συναίσθημα, θυμάται πως κάποτε ήξερε πώς έμοιαζαν όλα αυτά. Μα πιο πολύ θυμάται τη στιγμή που φεύγει. Έφυγε λοιπόν με το χειρότερο τρόπο. Θυμάται έναν εαυτό να καταρρέει, να πέφτει στα πατώματα κυριολεκτικά και να εύχεται να τελειώσει η ζωή του. Θυμάται πως έκλαιγε με λυγμούς το βράδυ -μόνο τότε μπορούσε-, θυμάται να τη γονατίζει ο πόνος, κυριολεκτικά, θυμάται τις σπασμωδικές της κινήσεις και ένα πόνο στην ψυχή της λες κι ήθελε να βγει από μέσα της για να λυτρωθεί. Θυμάται δάκρυα, καυτά δάκρυα, δάκρυα ποτάμι, θυμάται νύχτες που ήθελε να φωνάξει μα δεν μπορούσε, θυμάται το μαξιλάρι που το έπαιρνε σφιχτά στα χέρια της και το δάγκωνε με όλη της τη δύναμη, μη βγει η μιλιά της, μη λυγίσει και ουρλιάξει και την ακούσει κανείς μες τη νύχτα και διερωτηθεί. Θυμάται πως τα πέρασε όλα αυτά, πως νεκρώθηκε η ψυχή της, πόσο μαύρη την ένιωθε, πόσο τη σιχάθηκε, θυμάται πως περίμενε το θάνατο να 'ρθει να τη λυτρώσει, πίστευε ότι έκλεισε, ότι τέλειωσε, δεν ήθελε να δει τίποτα άλλο, μήτε να νιώσει, με τι δύναμη άλλωστε; Τη θυμάμαι απεγνωσμένη και θυμάμαι πως ένιωθε μόνη. Τη θαυμάζω κιόλας! Πώς τ'άντεξε και δε μίλησε; Πώς τα κατάφερε; Πού βρήκε την ψυχραιμία; Κι όμως, είναι ακόμα εδώ και έμαθε τώρα. Έμαθε ότι οι άνθρωποι πάνε και έρχονται. Έμαθε πως μπορεί ν'αγαπήσει όσο θέλει αλλά ξέρει τώρα, ξέρει ότι κανείς δεν πέθανε από αγάπη κι ούτε πρόκειται. Κι όμως, θυμάται ακόμη. Δε θα ξεχάσει ποτέ. Κι έτσι, πάντα θα νιώθει την ανάγκη να φεύγει εκείνη πια, μα δε θα φεύγει από δειλία μα μόνο γιατί θα θέλει πια να δει ποιος θα την ψάξει μες τον κόσμο αυτό που όλοι και όλα χάνονται...

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Θέλω, δε θέλω...

Έϊ φίλε, τι σου συμβαίνει;
Ναι σε σένα μιλώ, σε σένα που σε κουβαλώ μαζί μου όλη μου τη ζωή.
Τι σε εκπλήσσει περισσότερο από όλα όσα βλέπεις και ακούς;
Δεν είναι λέξεις που τις ξανάκουσες;
Δεν είναι λέξεις που τις σιχάθηκες και λέξεις των οποίων το νόημα κατάλαβες πρακτικά;
Γιατί συνεχίζουν λοιπόν ν'ανάβουν τα λαμπάκια σου στο άκουσμα τους; Γιατί είναι τόσο περήφανα τα αυτιά σου ώστε  να μην τις ανέχονται;
Να σου πω έγω γιατί. Γιατί για σένα αδιαφορία σημαίνει απαξίωση. Σημαίνει "δεν ασχολούμαι" και άρα δεν μπαίνω στον κόπο να μάθω τι σόϊ τύπος είσαι γιατί απλώς δε με νοιάζει. Και ωραία, εσένα σε πειράζει αυτό. Και ποιον δεν τον πειράζει όμως; Ναι ναι, σε όποιον αρέσουμε και για τους άλλους δε θα μπορέσουμε κι άλλες τέτοιες βλακείες. Η ενόχληση μένει. Κι αυτή είναι το λιγότερο. Γιατί όταν εσύ μιλάς για "ενόχληση" εννοείς ότι αυτό σε πληγώνει. Κι ύστερα θυμάσαι κάτι που σου έλεγε κάποιος σε περασμένα χρόνια: "Από τη στιγμή που έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες δεν υπάρχει κανένας λόγος να στεναχωριέσαι και να σκοτίζεσαι. Έδωσες ό,τι είχες". Και ας υποθέσουμε ότι είσαι προετοιμασμένος και γι'αυτό. Ότι δηλαδή εσύ θα βάλεις τα δυνατά σου και και θα προσπαθείς κάθε μέρα όσο μπορείς με επιμονή και υπομονή και θα είσαι αισιόδοξος. Ερώτημα: Πότε ξέρεις στα αλήθεια ότι αυτό που έδωσες ήταν το καλύτερο που είχες; Και έπειτα, ακόμα κι αν έτσι νιώσεις, αν  δηλαδή φτάσεις στο σημείο να κουραστείς από την... προσπάθεια πώς γίνεται να το παίξεις τόσο άνετος ώστε να πεις "αυτό ήταν και τέλος;"
Σε ενοχλεί ακόμη, η επιφάνεια. ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ, μπουχτίσαμε. Από επιφάνεια άλλο τίποτε. Θέλεις να νιώθεις και να εκφράζεσαι και να σπαταλάς όλη σου την ενέργεια πάνω σε αυτό. Πιο πολύ κουράζεσαι προσπαθώντας να κρυφτείς από τους άλλους, από τον εαυτό σου, από την αλήθεια και γενικώς από οτιδήποτε κυκλοφορεί εκεί έξω. Κι αν αρνηθείς να ζήσεις μες το "μυστήριο", οι άλλοι μεμιάς θα σου κολλήσουν ταμπελίτσα. Θα 'σαι η "τρελλή που ζει στην κοσμάρα της", "η ιδεαλίστρια και μη πρακτική", θα 'σαι μια "κακόγουστα ρομαντική". Αυτό βέβαια, λίγο σε νοιάζει.
Βαρέθηκες να σε απασχολεί τι θα πει ο ένας και τι θα πει ο άλλος. Εκείνοι δε σε ξέρουν -και ούτε πρόκειται να σε μάθουν-. 
"Θέλω επιτέλους να μπορώ να λέω ότι ζω και όχι ότι σχεδόν επιβιώνω. Δε θέλω απλώς να τα βγάζω πέρα και να... "περνώ". Θέλω να είμαι αληθινή και το ίδιο αληθινοί να είναι και οι γύρω μου. Δε θέλω να μαντεύω τι θέλεις να πεις με έκεινο και τι εννοείς με το άλλο. Προτιμώ να ξέρω την αλήθεια, την αλήθεια του καθενός όποια κι αν είναι, όπως κι αν είναι. Τότε ίσως μπορέσω να πω ότι μιλώ πραγματικά με ανθρώπους και όχι με ηθοποιούς που φοράνε μάσκες και παίζουν κάποιο ρόλο-πάντα στο ίδιο σκηνικό, πάντα με τις ίδιες τυπικές ατάκες-. Από αυτά, χόρτασα, όχι άλλα πια.
Θέλω να ξέρω την αλήθεια κάθε στιγμή, κάθε λεπτό και ας πονά. Θέλω επίσης, να ξέρω αν είμαι σημαντική για σένα και για σένα και για σένα, όχι γιατί αυτό θα ακουστεί ωραίο και όμορφο στα αυτιά μου, θέλω όμως να το ξέρω για να μπορώ ελεύθερα να χωθώ στην αγκαλιά σου χωρίς να σκέφτομαι αν είναι σωστό ή λάθος, αν πρέπει ή αν δεν πρέπει, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς άλλα "όχι" και "μη". Μόνο τότε θα ξέρω ότι κι αυτή η αγκαλιά θα περιέχει μια δόση αλήθειας και μόνο τότε θα 'χει αξία να στη δώσω. Γιατί ό,τι κάνω δεν το κάνω μόνο για εμένα -αν λειτουργούσα έτσι τότε θα ζούσα το μεγαλύτερο ψέμα, όλη μου η ζωή θα ήταν ένα ψέμα-. Ό,τι κάνω, θέλω να το κάνω έχοντας επίγνωση ότι το κάνω και για σένα, ότι σε ευχαριστεί και εσένα. Δε θέλω να χτίζω παλάτια στην άμμο που σαν ανοίξω τα μάτια μου θα γκρεμιστούν, θέλω όμως να χτίσουμε γερά θεμέλια αλήθειας πάνω στη Γη. Τότε θα έχω τουλάχιστον έναν ακόμη "μάρτυρα" αυτής της αλήθειας. Τότε θα ξέρουμε ότι η αλήθεια είναι δώρο και όχι κατάρα -αν ξέρεις πώς να την χειριστείς-."

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Για όσους ανησυχούν

Καλησπέρα! Αυτή εδώ η ανάρτηση όπως θα έχετε ήδη διαπιστώσει, προορίζεται για όσους ανησυχούν. Επιτρέψτε μου όμως, να την αφιερώσω ειδικότερα σε μια αγαπημένη φίλη που μου εξέφρασε τις ανησυχίες της για το μέλλον της.
Καταρχάς, θα ήθελα να σε θυμίσω ότι το μέλλον είναι το ίδιο τρομαχτικό για όλους μας. Κι όταν αναφέρομαι σε όλους, δεν εννοώ μόνο όλους εμάς που θα τελειώσουμε το σχολείο και έχουμε ακούσει εκατοντάδες φορές το "πρέπει να αποφασίσεις τι θα κάνεις στη συνέχεια". Το μέλλον, όντας κάτι άγνωστο κι απρόβλεπτο, είναι συχνά το ίδιο τρομαχτικό για όλους τους ανθρώπους, ασχέτως ηλικίας. Το να εκφράζεις λοιπόν την ανησυχία σου γι'αυτό είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Ποιος είδε το άγνωστο και δεν το... φοβήθηκε!
Το ότι σε ανησυχεί παράλληλα, είναι μια ένδειξη ότι θα σε ενδιέφερε όχι μόνο να δεις τη συνέχεια αλλά και να συμβάλεις και εσύ -όσο μπορείς- στη διαμόρφωσή της, που είναι, επίσης, θετικό. Σε σένα λοιπόν που ανησυχείς για το μέλλον σου, σε σένα που νιώθεις ότι σε "σκοτώνουν" κάθε φορά που σε ρωτάνε "τι θα σπουδάσεις" και δεν έχεις μια ικανοποιητική απάντηση να τους δώσεις, σε σένα που θέλεις να τα δοκιμάσεις όλα και δεν ξέρεις από πού ν'αρχίσεις, σε σένα που φοβάσαι ότι θα δεις τον εαυτό σου να μετανιώνει αργότερα για τις επιλογές του, έχω να πω τα εξής:
1. Μην πεισθείς ούτε για μια στιγμή ότι αυτοί που ισχυρίζονται πως έχουν σχεδιάσει τη ζωή τους για τα επόμενα δέκα χρόνια, είναι σίγουροι. Αλλά ακόμα κι αν δείχνουν να είναι, υπάρχει και το αρχαίο ρητό "μηδένα προ του τέλους μακάριζε". Στη ζωή το μόνο σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο! Και ξέρεις; Αυτό αν το σκεφτείς καλύτερα έχει πολλή πλάκα και είναι μια αρκετά ενδιαφέρουσα προοπτική γιατί αυτό σημαίνει ότι έχεις τη δυνατότητα να δοκιμάσεις οτιδήποτε ακόμα κι αν δε νιώθεις απόλυτα σίγουρη γι'αυτό, ακόμα κι αν δε νιώσεις ποτέ! Αρκετές φορές, προκύπτουν ωραία πράγματα από τα... κατά λάθος.
2. Αυτό στο έχω πει ξανά -κάπως διαφορετικά βέβαια- αλλά τώρα βρήκα την κατάλληλη φράση, αυτή τη φορά από μια γαλλική παροιμία που λέει: "το πρώτο βήμα οδηγεί κάποιον στο δεύτερο". Αν λοιπόν νιώθεις ότι έχεις χαθεί μέσα στην πληθώρα των επιλογών που έχουν απλωθεί μπροστά σου και φωνάζουν "διάλεξε εμένα και όχι την άλλη!" μην κάνεις το μοιραίο λάθος να μη διαλέξεις καμία στο τέλος και να μείνεις με άδεια χέρια! Κάθε φορά που κάνεις μια επιλογή εξάλλου, τα δεδομένα ανακατατάσσονται και παίρνουν μια καινούρια τροπή, που μπορεί και να τη βρεις ευχάριστη. Ήδη μου έχεις πει πολλά πράγματα που θα σε ενδιέφερε να κάνεις, οπότε αυτό μην το βλέπεις ως πρόβλημα, απλώς θέσε κάποια προτεραιότητα ή διάλεξε αυτό που σε εκφράζει περισσότερο μια δεδομένη περίοδο!
3. Ακόμη κι αν δεν καταλήξεις πουθένα μετά από όλα αυτά, μη χολοσκάς! Ο χρόνος είναι σίγουρα σημαντικός, αλλά το γεγονός ότι μπορεί και να μη νιώθεις έτοιμη για σπουδές σε κάτι μήνες, δε σημαίνει ότι θα βρεθείς σε μειονεκτική θέση ούτε ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι να τον αξιοποιήσεις! Υπάρχουν τόσοι και τόσοι που παράτησαν στη μέση τις σπουδές τους γιατί ξαφνικά συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν αυτό που επιθυμούσαν. Κι άλλοι τόσοι που άντεξαν και τελείωσαν πάραυτα, και τελικά κατάφεραν να βρουν ποικίλους τρόπους ώστε να συνεχίσουν να κάνουν αυτό που πραγματικά αγαπούσαν. Η επαγγελματική αποκατάσταση είναι σίγουρα ένα θέμα που χρήζει ανησυχίας, αλλά στις μέρες μας σχεδόν όλα τα επαγγέλματα είναι κορεσμένα οπότε δεν αξίζει να μαζοχίζεσαι σπουδάζοντας κάτι που δεν πρόκειται ν'αγαπήσεις ποτέ. Κι είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν πράγματα με τα οποία ασχολείσαι -πράγματα που σου αρέσουν- οπότε κάνε αυτό που αγαπά η ψυχούλα σου και άσε τους... μελλοντολόγους να λένε ο καθένας το μακρύ και κοντό του!
4. Η ζωή είναι στα χέρια σου. Όχι, δεν είναι άλλη μια ουτοπία, ούτε άλλη μια ωραιολογία. Είναι απλώς μια αλήθεια. "Έχεις τα πινέλα, έχεις και τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα". Αυτό, από 'σενα το έμαθα(καλά, το 'πε ο Καζαντζάκης αλλά εσύ μου το 'μαθες). Και μη σε νοιάζει έαν δεν μπορείς να τον αποδόσεις καλά επάνω στο χαρτί της πορείας σου. Υπάρχει πάντα και το... σβηστήρι για να κάνεις τις απαραίτητες διορθώσεις στις ατέλειες αυτού του σχεδίου. Δεν υπάρχει τέλεια ζωή, δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι που να ξέρουν εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο τι τους γίνεται, και εν τέλει, δεν υπάρχουν ούτε τέλειες αποφάσεις που οδηγούν στο τέλειο μέλλον. Τίποτα δεν έρχεται με εγγυήσεις. Το να μπορείς να επεμβαίνεις στη ζωή σου και να την πλάθεις κατά πώς θέλεις και ονειρεύεσαι, είναι προνόμιο. Νιώσε το λοιπόν, γιατί έχεις δύναμη, όλοι έχουμε. Το θέμα με αυτή, βέβαια, είναι πώς θα την αξιοποιήσεις. Κι εδώ για να 'μαι ειλικρινής, χρειάζεται εξυπνάδα. Κι αυτή τη διαθέτεις.
Μην ανησυχείς λοιπόν που ανησυχείς, είναι καλό αυτό, αν και κάποιες φορές είναι και λίγο κουραστικό. Έχεις ήδη συμπληρώσει ένα βασικότατο βήμα στην πυραμίδα της ζωής. Να δεις που όλα θα πάνε καλά...

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Διλήμματα.

Αυτή η κοπέλα έπρεπε να βρίσκεται αιωνίως σε δίλημμα! Δε γινόταν αλλιώς, όλο και με κάτι θα αμφιταλαντευόταν. Κι όταν η κατάσταση ήταν τέτοια, ώστε να μην έλεγε να πάρει μια απόφαση, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να στρέφει την προσοχή της κάπου άλλου -συνήθως άκουγε μουσική για να ηρεμήσει- με την ελπίδα ότι έτσι θα έπαυε να ακούει τις σκέψεις που αντηχούσαν στα αυτιά της.
Ήθελε πολύ να του γράψει και να τον ρωτήσει... Διάφορα. Αυτό βέβαια, της είχε συμβεί πάμπολλες φορές. Η επιθυμία της να επικοινωνήσει μαζί του δηλαδή. Κι όμως, υπήρχαν μέρες που δεν έλεγε να πάρει την απόφαση και να το κάνει. Πάντα κάτι την εμπόδιζε -οι συνηθισμένες εσωτερικές διαμάχες-.
Συνέχιζε να προσπαθεί όμως, και με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο πίστευε ότι κατάφερνε να του μιλήσει. Ακόμα κι αν δεν το έκανε με λόγια, ακόμα κι αν του έριχνε απλώς μια κλεφτή ματιά. Της έδινε συνήθως την εντύπωση ότι καταλάβαινε. Αυτό την ανακούφιζε λίγο.
Της είχε όμως δημιουργήσει πολλά ερωτηματικά κάτι που έτυχε να πει ορισμένες φορές. Ότι "δεν την ήξερε καλά". Στην αρχή θεώρησε ότι είχε δίκαιο από κάποια άποψη. Δεν την έβλεπε εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, και πάντα υπήρχε κάποιος περιορισμός στην συναναστροφή τους. Αυτό, ήταν γεγονός. Αδιαμφισβήτητη αλήθεια δηλαδή. Κι όμως, υπήρχε κάτι που εξακολουθούσε να μην της αρέσει στην πρόταση του. Γιατί τελικά, πότε μπορεί να πει κανείς ότι γνωρίζει τον άλλο καλά; Σαφώς όταν αποκτήσουν κοινά βιώματα και αντιμετωπίσουν διάφορα περιστατικά μαζί-ίσως και δυσκολίες-. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό-δεν είναι πάντα αυτό-. Είναι μερικές φορές που σου δημιουργείται η εντύπωση ότι ξέρεις πολύ καλά τον άλλο. Όχι με την έννοια των βιωμάτων, όχι επειδή ζήσατε πολλά μαζί. Από αυτή την όψη, όχι. Αλλά από μια άλλη πλευρά, εκείνη της διαίσθησης, του ενστίκτου, της "χημείας" ή τελοσπάντων εκείνης της απροσδιόριστης, αλλά ισχυρής δύναμης που σας ενώνει. Αυτό βέβαια, δεν ήξερε αν μπορούσε να είναι πάντα αμοιβαίο. Ήταν κι αυτό ένα θέμα. Οπότε και από αυτή την άποψη η πρόταση του έστεκε. Κι όμως, υπήρχε και μια τρίτη πλευρά, πέρα από τα βιώματα, πέρα από τις άγνωστες δυνάμεις, πέρα από τη γλώσσα του σώματος που έλεγε περισσότερα καμιά φορά. Υπήρχε η δική της πλευρά. Μια πλευρά που τον είχε αφήσει αρκετές φορές να δει, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Πώς μπορούσε να πιστεύει ότι δεν την ήξερε καλά; Θα έλεγα ότι είχε καταφέρει να μάθει πολλά πράγματα γι'αυτήν και η ίδια όμως, προσπαθούσε να είναι πιο προσιτή, για να μπορέσει να τη διαβάσει. Και τα κατάφερνε αρκετά καλά. Μπορεί να μην είχε ανακαλύψει τον πυρήνα των σκέψεων της ακόμη, αλλά αυτό λίγη σημασία είχε. Σημασία είχε ότι επικοινωνούσαν. Και που κάθε φορά ανακάλυπταν κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό -έτσι το έβλεπε-. Εξάλλου, ποτέ δεν μπορείς να γνωρίζεις κάποιον εντελώς. Ακόμα και οι πιο προβλέψιμοι άνθρωποι, μπορούν καμιά φορά να ανατρέψουν τα δεδομένα.
Δεν ήθελε να τον βλέπει σαν κάτι ξένο και απόμακρο -δεν τον ένιωθε έτσι-. Εξακολουθούσε βέβαια να διατηρεί αυτό το δικαίωμα εκείνος... Αλλά η ίδια, πάντοτε διακατεχόταν από την ακαταμάχητη επιθυμία να αφεθεί. Δεν της φάνηκε ποτέ σαν κάτι κακό. Μόνο όταν ρισκάρεις κερδίζεις. Υπάρχουν πάντοτε οι απώλειες βέβαια, και το ανοιχτό ενδεχόμενο να χάσεις. Αλλά αυτό δεν αποτελούσε ανασταλτικό παράγοντα για ό,τι κι αν έκανε. Αυτό το κορίτσι είχε πρόβλημα με ορισμένους μηχανισμούς που αφορούσαν την αυτοάμυνά της. Ήθελε να νιώθει ελεύθερη -ήθελε να του εκφράζει τις σκέψεις της, τη χαρά, την έκπληξη, το θαυμασμό, την απορία, ακόμη και τη λύπη της καμιά φορά- μόνο έτσι θεωρούσε ότι ήταν αληθινά ο εαυτός της, μόνο έτσι ένιωθε ότι απέδιδε τη γνησιότερη μορφή της ύπαρξης της σε μια σχέση μεταξύ δυο ανθρώπων και μόνο έτσι ήταν έντιμη απέναντι του. Ούτως ή άλλως, αυτό το είχαν ξεκαθαρίσει από την αρχή-ότι δηλαδή θα ήταν οι εαυτοί τους.

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Σε ρόλο...θεραπευτικό.

"Η αγάπη κλείνει όλες τις πληγές, ακόμα κι αυτές που συχνά προέρχονται από την ίδια."
 Αν δεν το κάνεις για σένα τότε κάντο για τους άλλους.
Κι αν σου φαίνονται πολλοί οι "άλλοι", τότε κάντο μονάχα για έναν. Διάλεξε τον καλά όμως και φρόντισε να το αξίζει, γιατί αλλιώς, δε θα πετυχεί.
Αν έρθει ποτέ εκείνη η τρομαχτική μέρα που όλα θα σου φαίνονται μάταια και άσκοπα, αν έρθει ποτέ μια μέρα χωρίς στοχό και νόημα, αν έρθει μια μέρα που απλώς θα ευχόσουν να μείνεις παγιδευμένος στην αιώνια σιωπή, τότε κάντο. Προσπάθησε να φέρεις στο μυαλό σου κάποιον, του οποίου η παρουσία υπήρξε καταλυτική. Ακόμα κι αν δεν είναι εκεί, ακόμα κι αν δεν ήταν ποτέ όπως θα ήθελες, αξίζει τον κόπο να το δοκιμάσεις.
Ο πόνος, η θλίψη, η απογοήτευση, ακόμα και ο θυμός -όλα- θα παύσουν μεμιάς. Θα εκμηδενιστούν. Θα απαλύνει τόσο ο πόνος και θα κοπάσει ο θυμός που σχεδόν θα νομίζεις ότι δεν υπήρξαν ποτέ.
Μόνο προσπάθησε το εξής: κλείσε τα μάτια σου, όσο δύσκολο κι αν είναι, όσο αταίριαστο κι αν σου φαίνεται εκείνη τη στιγμή, κλείστα για λίγο και φέρε τη μορφή του στο μυαλό σου. Να δίνεις χρόνο στον εαυτό σου, -πάντοτε- δεν ξέρεις πόσο πολύ του είναι απαραίτητος.
Και πόσο μάλλον αν φτάσει εκείνη η τρομερή ημέρα. Μπορεί να 'ναι μια μέρα που θα νιώσεις ξεχασμένος και χαμένος. Μπορεί να 'ναι μια μέρα που μπορεί και να προτιμούσες να ήταν έτσι. Μια μέρα, που ακόμη και το πιο λυπητερό τραγούδι δε θα περιγράφει την κατάστασή σου. Μπορεί να 'ναι μια μέρα μοναξιάς και εγκατάλειψης. Μια μέρα που απλώς κάτι θα λείπει, γιατί "πάντα κάτι λείπει".
Κι όμως σου λέω, αν δεν μπορείς, αν δε θες να το κάνεις για σένα, κάντο για κάποιον άλλον τότε. Κλείσε τα ματάκια σου και δες τον να παίρνει σάρκα και οστά, να ορθώνεται μπροστά σου. Ή σκέψου ότι εκείνος δε θα ήθελε ποτέ να σε δει σε τέτοια κατάσταση. Σκέψου ότι αυτό θα τον θύμωνε, ή ότι θα τον πονούσε -ακόμα κι αν δεν είναι έτσι, ακόμα κι αν ποτέ δεν ήταν έτσι, αξίζει τον κόπο να το δοκιμάσεις-. Θα δεις πόσο γρήγορα και εύκολα θα εξασθενίσει ο πόνος.
Και ξέρεις; Επιμένω πολύ στο ότι πρέπει να 'ναι κάποιος που να το αξίζει γιατί μόνο έτσι θα πετύχει. Ξέρεις γιατί; Διότι πρέπει να νιώσεις κάτι δυνατό -κάτι αντιστοίχως δυνατό στον πόνο- κάτι που να μπορεί να τον διαλύσει και έπειτα να τον σπάσει σε χίλια κομματάκια και να τον εξαφανίσει. Η αγάπη κλείνει όλες τις πληγές, ακόμα κι αυτές που συχνά προέρχονται από την ίδια. Δεν είναι αξιοθαύμαστο αυτό;
Και μη σκεφτείς ποτέ ότι δεν αξίζει να υπάρχεις για κάποιον άλλον, αν δεν υπάρχεις για σένα. Μη σκεφτείς ότι είναι χαμένος κόπος ή χαμένη υπόθεση. Αν τον αγαπάς σε τέτοιο σημείο σίγουρα κάτι θα προσφέρεις και στον ίδιο. Αλλιώς δε θα 'χει νόημα η αγάπη σου. Μην την υποτιμήσεις ποτέ όμως. Αν είσαι αρκετά έξυπνος, θα 'χεις καταλάβει μέχρι τώρα ότι συχνά τίποτα δε σε κάνει πιο ευτυχισμένο από το να βλέπεις ευτυχισμένους τους γύρω σου. Εξάλλου, ευτυχία και μοναξιά δεν πάνε μαζί...

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Να ζεις την εφηβεία σημαίνει...

Πόλεμο! Xωρίς καμία υπερβολή, χωρίς πλεονασμούς, η εφηβεία δεν είναι τίποτε άλλο από ένα διαρκή πόλεμο. Είναι λες και γεννιέσαι για δεύτερη φορά. Δεν είσαι ούτε παιδί, ούτε ενήλικας. Είσαι απλώς μια οντότητα μέσα στο χώρο και το χρόνο, που μια καλή ημέρα σε ονόμασαν έφηβο καθώς σου φύλαγαν τα παιγνίδια του χθες σ'ένα μπαούλο. Τελειώνουν τα παραμύθια, αρχίζει η πραγματικότητα. Ξεκινά η ζωή. Όχι πια όπως την ήξερες, όχι πια όπως την φανταζόσουν.
Ο πόλεμος αρχίζει κι είσαι άοπλος στην αρχή και μόνος. Μήτε μικρός είσαι, μήτε μεγάλος. Έχεις προχωρήσει σ'ένα στάδιο όμως που μπορείς να συνειδητοποιήσεις ότι δεν ξέρεις τίποτα. Κι αν σε ενδιαφέρει θα προσπαθήσεις να μάθεις. Και τότε είναι που ξεκινά το ταξίδι σου. Τότε είναι που ξεκινά μια πορεία δίχως τελειωμό. Αυτοί που σ'έφεραν εδώ όμως, δε νοιάστηκαν ούτε καν να σε προετοιμάσουν. Κι έτσι, κάθε καινούρια ανακάλυψη θα σε καίει και θα σε τρομάζει, θα σε οργίζει και θα σε συγκινεί, θα σε ενθουσιάζει και θα σε κατασπαράζει.
Και θα αναρωτιέσαι γιατί το ένα και γιατί το άλλο, και γιατί να 'ναι έτσι και όχι αλλιώς;
Και κάθε μέρα θα νιώθεις πιο πληγωμένος, πιο προδωμένος. Θα αναρωτιέσαι αν έκαναν κάποιο λάθος και σ' άφησαν εδώ. Θα απορείς γιατί οι άλλοι δε νιώθουν την ίδια οργή με σένα για όσα συμβαίνουν γύρω τους, θα σκέφτεσαι ότι κάτι πάει λάθος μαζί σου. Το χειρότερο είναι που θα διχάζεσαι. Δε θα επιθυμείς να γίνεις σαν κι αυτούς μια μέρα, η σκέψη και μόνο θα σε τρομάζει, θα σε αηδιάζει.
Δε θες, γιατί είσαι πνεύμα ανήσυχο κι έχεις ακόμα όνειρα από εκείνο το παιδί. Κι ήτανε πιο ιδανικός ο κόσμος τότε. Μα να που έρχονται και σε καλουπώνουν! Και προχωρά η ηλικία σου κι αλλάζεις κι ωριμάζεις και σφυρηλατήσαι μέσα στο χρόνο και τον τόπο και κάνεις κι άλλα όνειρα, που δε θες να μείνουν όνειρα, αλλά θέλεις να τα πραγματώσεις.
Ύστερα πάλι έρχονται, και σου λένε πως είσαι ενήλικας. Σου λένε πως είσαι μεγάλος πια. Αυτό το μεγάλος δεν κατάλαβα ποτέ πώς το εννοούν. "Να αναλάβεις τις ευθύνες σου, να κάνεις ετούτο και το άλλο, να μη χασομεράς, ο χρόνος είναι χρήμα κι άλλα τέτοια. Να αποφασίσεις εδώ και τώρα για το μέλλον σου, να γίνεις άξιο μέλος της κοινωνίας κι όχι κανένα ρεμάλι, να βρεις δουλειά με καλά λεφτά, και σύντροφο "αντάξιο" σου για να μπορείς (συμπερασματικά), να ζήσεις αξιοπρεπώς εσύ και τα παιδιά σου."
Κι εδώ αξίζει μια μικρή παύση για ανακεφαλαίωση. Πότε έγιναν όλα αυτά; Ήσουν παιδί και τώρα είσαι μια οντότητα που προσπαθεί να βρει ταυτότητα και λόγους ύπαρξης και πριν καλά καλά προλάβεις να αισθανθείς ποιος είσαι και πού βαδίζεις, αρχίζεις να συνειδητοποιείς τι; Ότι η ζωή σου έχει ήδη προκαθοριστεί κι εσύ οφείλεις να ακολουθήσεις την πεπατημένη; Πιο πολύ σαν πορεία μελλοθανάτου μου φαντάζει αυτό παρά σαν "τη ζωή που απλώνεται μπροστά σου".
Έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί αυτός ο κόσμος πάει κατά διαόλου;
Σας έχει περάσει από το μυαλό -μήπως, έστω αμυδρά- η απορία γιατί οι άνθρωποι έχουνε γίνει πια είδος προς εξαφάνιση; Έχουμε επενδύσει σε όλα τα "-ικα": τεχνολογικά, ιατρικά, επιστημονικά, περιβαλλοντικά, οικονομικά, υλιστικά, τεχνοκρατικά, "ψυχαγωγικά" (καλύτερα να μη μιλήσω για τα πολιτικά). Να που αφήσαμε κάτι πίσω, λες κι είναι η καρφίτσα που μας έπεσε. Σας λέει τίποτα η λέξη "ανθρωπιστικά";
Ή μήπως δεν υπάρχει καν στο λεξιλόγιο σας;
Το πλεονέκτημα του έφηβου είναι ότι τη γνωρίζει αυτή τη λέξη. Περισσότερο στη θεωρία ίσως, αλλά ακριβώς επειδή είναι νέος επιθυμεί να την κατανοήσει και στην πράξη. Ο έφηβος βιώνει άπειρα συναισθήματα -νιώθει-. Αγαπά, νοιάζεται, οργίζεται, απογοητεύται, ερωτεύεται, λυπάται, χαίρεται, θρηνεί. Κι είναι όλα τόσο τέλεια συνυφασμένα που δικαιούται ακόμη να ονομάζεται άνθρωπος. Γι'αυτό και πιο πολύ από όλους ανησυχεί. Όλα αυτά είναι ακόμη πρόσφατα βιώματα γι'αυτόν. Θυμάται ο έφηβος. Είναι όμως "αξιοθαύμαστος" ο τρόπος με τον οποίο οι "μεγάλοι" και οι "σοφοί" ματαιώνουν τα όνειρα του. Βρίσκουν διάφορους τρόπους να τον πείθουν ότι για να επιβιώσει πρέπει να γίνει "έτσι" κι όχι αλλιώς. Κι όταν τελικά τον πείσουν κι αυτός ακολουθήσει -γιατί κάποιοι απ'αυτούς θα το κάνουν- θα τους δείτε κάποια μέρα στο προσεχές μέλλον να τον κατηγορούν για την κατάντια του κόσμου. Θα τους δείτε πολύ μίζερα να παραπονιούνται που τίποτα δεν αλλάζει, που οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Ιδού ο κόσμος μας λοιπόν. Θαυμάστε τη διαφάνεια, την παράδοση και την ελευθερία του! Και μεγαλώστε κι άλλους τέτοιους άνθρωπους, σβήστε τους τα όνειρα τους κι αφαιρέστε τους τις καρδιές τους. Εξειδικεύστε τους και ρίξτε τους στην αφθονία του υλισμού και των "ευκαιριών για ανέλιξη".  Εκπαιδεύστε τους ώστε ν'αγαπούν με τον εγκέφαλο κι όχι με την καρδιά και ώστε να προνοούν πάντοτε για το συμφέρον τους.
Κι ύστερα, αναπαυτείτε εν ειρήνη κι αφήστε τους να κάνουν τα ίδια λάθη που κάνατε-ίσως και χειρότερα...

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

«Αλκυόνη»

Θέλω στ'αστέρια ν'ανέβω
μια νύχτα με ολόγιομο φεγγάρι.
Στης Πούλιας την αγκάλη να χωθώ
κι από εκεί ψηλά τον κόσμο ν'αγναντέψω.
Θα 'ναι ομορφότερος θαρρώ,
σαν όνειρο θα μοιάζει.
Κι ενώ μεν θα βρίσκεσαι μίλια μακριά
και θα 'ναι μισή η χαρά μου,
εγώ θα αισθάνομαι σιμά
την αιθέρια μορφή σου
να με προστατεύει
κι όταν την Αλκυόνη* συναντήσω
μονάχα ένα θα ζητήσω,
μονάχα στο πέρασμά σου να φέγγει αενάως
όπως πλημμύρισες εσύ με φως
την ανήλιαγη ψυχή μου... 

*Αλκυόνη:  http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BA%CF%85%CF%8C%CE%BD%CE%B7_%28%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%29 και

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BA%CF%85%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%82_%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B5%CF%82

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Mεταμεσονύχτιες σκέψεις.

Είναι μια και δέκα μετά τα μεσάνυχτα.
Όχι, δεν έχει καμιά σημασία. Είναι σημαντικό που κάθομαι εδώ παρέα με τον εαυτό μου όμως.
Κι είναι μια ώρα που μπορώ να τον ακούσω πεντακάθαρα. Είναι απ' τις ελάχιστες ώρες που του αφιερώνω λίγο ποιοτικό χρόνο. Απ' τις ελάχιστες ώρες που τον αφήνω να εκφράσει όλα του τα παράπονα, όλες του τις πίκρες, τις απογοητεύσεις. Κι άλλοτε, τέτοιες ώρες σαν κι αυτή τον αφήνω ν'ανατρέξει πίσω, σε στιγμές που δε θα γυρίσουν ποτέ ξανά- γιατί έτσι είναι η ζωή, έτσι σου έμαθαν ότι είναι: στιγμές που δεν ξαναγυρνούν-. Εντούτοις, σου είναι ευχάριστο όταν σε αφήνω να θυμάσαι. Σου αρέσει που σ'αφήνω να γελάς μόνος σου σαν τον χαζό. Και σε λυτρώνει που μπορείς να δακρύσεις ελεύθερα, χωρίς σφιγμένα χείλη, χωρίς άτσαλες κι αμήχανες κινήσεις, χωρίς εκείνο το συντηρητικό και τυπικό πρόσωπο που δείχνεις στους άλλους. Τώρα μπορείς να κάνεις τα πάντα, ΕΙΣΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ!
Η σκέψη σου όμως... Τι γίνεται μ'αυτήν; Ή καλύτερα, τι γίνεται μ'αυτόν; Συνέχεια στην σκέψη σου. Οπότε σκεψου το καλύτερα, δεν είσαι τόσο άνετος όσο θα ήθελες να πιστεύεις. Θα σ'αφήσω να μιλήσεις και γι'αυτόν όμως απόψε. Μίλα ελεύθερα, έστω και για μια φορά, πες καθαρά όσα σκέφτεσαι, όσα αισθάνεσαι. Αυτός; Είναι λοιπόν μοναδικός. Είναι μοναδικός όπως είμαστε όλοι, με το δικό του μοναδικό τρόπο. Σου μιλώ ειλικρινέστατα, δεν τον έχω θεοποιήσει. Απλώς είναι μοναδικός μ'ένα τρόπο που μ'αρέσει. Παραδέξου το. Έχει μια δύναμη που σε μαγνητίζει. Είναι μια δύναμη ανεξήγητη όμως. Αυτό σε φόβιζε, ίσως ακόμη να συνεχίζει, αλλά ξέρω πόσο λίγο σε απασχολεί ο φόβος.
Λίγη ώρα πριν διάβαζες το γράμμα του. Ένιωσες ότι αφορούσε κάποιον συγκεκριμένο. Θα 'σαι, μου φαίνεται, πολύ ανόητος να πιστεύεις ότι δεν υπήρξαν κι άλλοι στη ζωή του. Υπήρξαν και στη δική σου ζωή όμως, όπως και του καθενός. Γι'αυτό σταμάτα να παραξενεύεσαι. Δεν είναι αυτό που σε ενοχλεί. Δεν είναι το παρελθόν του. Σε ενοχλεί όμως αφάνταστα που θα χαθεί, που θα χαθείς, που τίποτα δε θα 'ναι ποτέ ξανά, όπως τώρα. Και τον φαντάζεσαι να σου λέει "άνοιξε τα φτερά σου, αυτή είναι η πορεία και έχεις πολλά να μάθεις ακόμα". Κι αυτό σε πειράζει! Το ξέρω καλά-απόψε δε μου γλιτώνεις-. Και τώρα μέσα μου σε κατηγορώ και σε καταδικάζω. Έχω ήδη βρει αρκετά επίθετα για να σε χαρακτηρίσω. "Αχόρταγε, άπληστε, στενόμυαλε, κουφιοκέφαλε". Αυτό είσαι, τίποτα παραπάνω. Γιατί σε ενοχλεί τόσο; Ξέρεις, άρχισε να με ανησυχεί ιδιαίτερα αυτό τώρα τελευταία και σου μιλάω με πλήρη σοβαρότητα. Προς τι όλα αυτά; Πάψε να γίνεσαι αυτοκαταστροφικός. Κλείσου στο κλουβί σου όπως κάνουν όλοι. Βάλε και συ μια μάσκα, γίνε τυπικός και ψυχρός. Γίνε γενικός και αόριστος. Πάψε να μιλάς με λόγια. Μίλα με γρίφους(ή στην περίπτωση σου μη μιλάς καθόλου καλύτερα). Κάνε τη ζωή σου "απλότερη"(!) Κι όσο τ'ακούς αυτά σε βλέπω, σε νιώθω, βλέπω την άρνηση στα μάτια σου. Κι ο λόγος; Την έχεις έτοιμη την απάντηση, τόσο απερίσκεπτος είσαι. "Η αγάπη", σκέφτεσαι. Το δέσιμο. Η ασφάλεια(πώς τολμάς να νιώθεις ασφάλεια;). Κι έπειτα... ΟΛΑ. Τα λόγια, οι συζητήσεις, τα σοβαρά, τα αστεία, τα άσκοπα, τα άστοχα, τα ουσιώδη, τα όμορφα... Τα βλέμματα, οι εύστοχες παρατηρήσεις, όλα. Όλα θα σου λέιψουν και το ξέρεις από τώρα.
Γιατί αν έμαθες κάτι καλά στη ζωή σου είναι πως οι στιγμές ΔΕΝ ε-πα-να-λαμ-βά-νο-νται. Το τέλος θα φτάσει, κι αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Κι αυτό, είναι πάνω από τις δυνάμεις σου, πάνω απ'τον καθένα.
Και τώρα θυμάσαι άλλα λόγια, θυμάσαι να σου λένε "ζήσε τώρα που μπορείς". Και συνεχίζεις να 'σαι αχόρταγος έτσι; Σε φοβίζει το τέλος, δε θέλεις να το δεις. Κι όμως, όπως σε βλέπω και με βλέπεις ξέρουμε και οι δυο καλά πως το μάθημα και το"ξεμάθημα" είναι κοντά. Ναι, το κάνεις και αυτό! Έτσι, για να σκληραγωγηθείς, έτσι γιατί πρέπει, διότι επιβάλλεται. Γιατί θα σου πει να ανοίξεις τα φτερά σου και να κοιτάξεις μπροστά. Και θα το κάνεις γιατί θα το πει εκείνος και όλοι οι άλλοι και δε θα μπορείς να αρνηθείς. Θα 'ναι δύσκολα στην αρχή, σε ξέρω καλά και γι'αυτό στο λέω. Θα συνηθίσεις. Θα σου λείπει όμως. Και η ζωή θα κάνει τον κύκλο της όπως κάνει πάντα. Αλλά θα τον σκέφτεσαι και θα τον θυμάσαι. Κι αυτό το γνωρίζω. Κι ενοχλείσαι ακόμη. Ενοχλείσαι γιατί ο δικός σου ο κύκλος σου παίρνει μακριά ό,τι αγαπάς. Κι αυτό το ξέρουμε κι οι δυο. Ξέρουμε, όμως, ότι αυτό δε σε κάνει να μετανιώνεις ούτε στο απειροελάχιστο. Ξέρω ότι μέσα σου θα συνεχίσει να ζει, όπως και να 'χει. Κι αυτό είναι κάτι...

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Νέα Τάξις Πραγμάτων.


Θα είχαν περάσει τουλάχιστον δύο ώρες από τη στιγμή που πήρε την απόφαση να τραβήξει ένα κομμάτι χαρτί από το σημειωματάριο της. Ήταν αλλιώτικα όλα ετούτη τη φορά. Ακόμη και το γεγονός ότι της είχε πάρει τόση ώρα για να το αποφασίσει. Δίσταζε.
Σαν άρπαξε το χαρτί τ'ακούμπησε απάνω στο γραφείο και το κοίταζε λες κι ήταν μια απειλή. Μα δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα λευκό, άδειο κομματάκι από χαρτί.
Έτσι είχε βαλθεί να λέει στο μυαλό της που της έπαιζε περίεργα παιγνίδια τώρα τελευταία. "Ένα χαρτί είναι, τι έχεις να φοβηθείς;" Είχε κι ένα στυλό μαζί της το οποίο πηγαινοερχόταν από το ένα χέρι στο άλλο νευρικά. Αρνείτο όμως να ανοίξει το καπάκι του και να το χρησιμοποιήσει.
Δεν της το επέβαλλε κανένας βέβαια, όμως, το ήθελε. Ήταν ο δικός της τρόπος να λυτρώνεται. Πάντοτε είχε κάτι να γράψει λοιπόν. Ετούτη τη φορά ήταν όλα αλλιώτικα.
Μήτε γιατί στέρεψε η φαντασία της, μήτε γιατί στέρεψαν τα λόγια. Όχι, δεν ήταν αυτός ο λόγος που δεν έγραφε. Ήταν σχεδόν τόσο οικεία η σχέση που απέκτησε το στυλό της με το χαρτί που το γράψιμο θα έβγαινε αναπόφευκτα σαν το επιδίωκε.
Όχι όμως τώρα, τώρα δεν ήθελε. Δίσταζε. "Νέα τάξις πραγμάτων". Αυτές οι τρεις λέξεις την απασχολούσαν το τελευταίο διάστημα και δίσταζε να τις εξηγήσει περαιτέρω. Από τη μια, επιθυμούσε να εισχωρήσει στα καινούρια μονοπάτια που χάραζε το μυαλό της και από την άλλη, της φάνταζαν σκοτεινά κι αφιλόξενα και με αυτό το σκεπτικό συνέχιζε να μένει αδρανής.
Συνειδητά.
Γνώριζε. Η φωνή, βλέπετε. Ετούτη τη φορά όμως ήταν όλα αλλιώτικα. Δεν ήθελε να την ακούσει. Την είχε κουράσει πια. Συνέχεια την καταδίωκε και την περιόριζε, σχεδόν έλεγχε κάθε της κίνηση. "Μην το πεις αυτό, σταμάτα να σκέφτεσαι έτσι, είναι λάθος, ξέχασε το, φέρσου σωστά."
Κι όλα αυτά για τι; Για να κυριαρχήσει στον εαυτό της. Ακούς εκεί φιλοδοξία!
Μάλλον μαντάρα τα έκανε έτσι. Γιατί πάντα ερχόντουσαν κι εκείνες οι στιγμές που δεν άντεχε άλλο και όταν ξεσπούσε πήγαινε στράφη και η αυτοκυριαρχία και ο αυτοέλεγχος. Τέτοιες στιγμές ήταν η μικρή της επανάσταση, έτσι τις είχε ονομάσει. Άλλοτε ζούσε στο κατεστημένό της λοιπόν κι άλλοτε γινόταν επαναστάτρια και το ανέτρεπε. Ετούτη τη φορά όμως ήταν όλα αλλιώτικα.
Ούτε το ένα ήθελε να κάνει, ούτε το άλλο. Μοναχά έμενε εκεί ασάλευτη και νευρική να κοιτάζει το χαρτί και να σκέφτεται "νέα τάξις πραγμάτων". Κι αυτό τη δίχαζε. Δεν τη φόβιζε τίποτα περισσότερο από αυτό το σημείο του διχασμού. Δεν ήθελε να αναλογισθεί. Μα ποιος την υπολόγιζε; Η φωνή της λογικής και της συνείδησης είχαν ήδη ξεκινήσει να αντιμάχονται με την επαναστατική φωνή, μια φωνή άμυαλη, μιας κι η πηγή της ήταν η καρδιά κι όχι το μυαλό.
Είχε μάλιστα πυκνώσει τόσο πολύ η συνομιλία τους που αδυνατούσε να ξεχωρίσει τι έλεγε η καθεμιά.
Μόνο ένιωθε το κεφάλι της που θα έσπαγε από λεπτό σε λεπτό. Ετούτη τη φορά όλα ήταν αλλιώτικα γιατί αρνείτο κατηγορηματικά να λάβει μέρος στη συζήτηση. Δίσταζε, γιατί ήξερε καλά πως θέλοντας να μην αδικήσει καμιά από τις δυο φωνές θα κατέληγε η ίδια στο συμβιβασμό. Ήξερε τον τρόπο να ηρεμήσει τα πνεύματα, μα δεν έλεγε να τον εφαρμόσει ετούτη  τη φορά. Όχι πια, όχι άλλο. Ήταν όλα ή τίποτα.

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει...

Μήπως σας έχει τύχει ποτέ να νιώθετε την ακαταμάχητη επιθυμία να παγώσετε το χρόνο;
Να... Απλώς να θέλετε να συλλέξετε ορισμένες στιγμές και να τις κλειδώσετε στο συρτάρι της αιωνιότητας. Και να προβάλλουν μπροστά σας ξανά και ξανά σαν φιλμάκι κι αυτό να μην σας κουράζει διόλου όμως!
Μια φορά, κάποιος μου εμπιστεύθηκε ότι τέτοια πράγματα δε γίνονται στον πλανήτη Γη. Κάποιος μου είπε να προσδεθώ και να προσγειωθώ ομαλά. Κάποιος μου είπε ότι όλα αλλάζουν. Εαυτό τον έλεγαν, αν δεν απατώμαι. Τα πάντα ρει και τι μένει; Οι αναμνήσεις; Και ποιο το όφελος των; Να σε κρατούν εκεί δέσμιο; Να σε παρηγορούν; Ή μήπως είναι το κίνητρο για να δημιουργήσεις άλλες, πιο ωραίες, πιο "μεγάλες";
Νιώθω ότι ακόμη δεν τα 'χω βρει με το χρόνο-όπως δεν τα βρήκα και με πολλά αλλά πράγματα στη ζωή μου-. Νιώθω μικρή και ανήμπορη. Νιώθω δέσμια πολλών πραγμάτων ακόμη. Νιώθω ότι έχω πολλά "τέρατα" να πολεμήσω και να καταπνίξω. Τέρατα που είναι η προέκταση του τερατώδους μου εαυτού, του άμυαλου... Νιώθω... Νιώθω ότι θέλω να γραπώσω μια στιγμή ευτυχίας και να μείνω κολλημένη εκεί εσαεί. Μακρυά από τον χρόνο.
Δε θέλω να υπάρχει ο χρόνος... Μόνο τα μάτια που αγαπώ. Να τα κοιτάζω και να χάνομαι μες τη φλόγα τους. Κι ας καώ. "Αξίζει, φίλε, να υπάρχεις για ένα όνειρο..."

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Level no 0.

Hey there...
You noticed very well, I'm writing in English. This, is partly because I've missed my English-side. I've missed those short sentences, with those simple words. I think that Greek's a heavy language; because of its history, because of all those great people who used it. And right now I'm not in this "heavy" mood-not really.
I just want to write short, simple sentences. Just whatever is coming out first. I need to be simple and straightforward. No synonyms, no long descriptions, not even feelings.
I need to be simple because I feel that the time has come again.
There's a big gap, a big hole again inside my chest, that I need time to cover up.
Writing in English is a good start-that's what I think. No long posts for a while-I promise!-
I'm in need of my self as a friend. You know, there comes a time when everything goes wrong in your life. Or it seems so, anyway. There comes a time when you desperately look out for someone. A good listener perhaps. But then again, you are not in the mood to talk. So you know that the best thing to do is shrink. Right, to shrink within yourself. That's what you really need to do. It's that time when you feel that yourself is both a friend and a foe- it's like you were in a struggle before and now you need to find peace within you.
To be honest, I really don't know how I'll get out of this maze- but  there's one thing I know for sure; I will. Like I always do. Like we always do.
A lot of people say "what doesn't kill you, makes you stronger". Who am I to disagree?