Μήπως σας έχει τύχει ποτέ να νιώθετε την ακαταμάχητη επιθυμία να παγώσετε το χρόνο;
Να... Απλώς να θέλετε να συλλέξετε ορισμένες στιγμές και να τις κλειδώσετε στο συρτάρι της αιωνιότητας. Και να προβάλλουν μπροστά σας ξανά και ξανά σαν φιλμάκι κι αυτό να μην σας κουράζει διόλου όμως!
Μια φορά, κάποιος μου εμπιστεύθηκε ότι τέτοια πράγματα δε γίνονται στον πλανήτη Γη. Κάποιος μου είπε να προσδεθώ και να προσγειωθώ ομαλά. Κάποιος μου είπε ότι όλα αλλάζουν. Εαυτό τον έλεγαν, αν δεν απατώμαι. Τα πάντα ρει και τι μένει; Οι αναμνήσεις; Και ποιο το όφελος των; Να σε κρατούν εκεί δέσμιο; Να σε παρηγορούν; Ή μήπως είναι το κίνητρο για να δημιουργήσεις άλλες, πιο ωραίες, πιο "μεγάλες";
Νιώθω ότι ακόμη δεν τα 'χω βρει με το χρόνο-όπως δεν τα βρήκα και με πολλά αλλά πράγματα στη ζωή μου-. Νιώθω μικρή και ανήμπορη. Νιώθω δέσμια πολλών πραγμάτων ακόμη. Νιώθω ότι έχω πολλά "τέρατα" να πολεμήσω και να καταπνίξω. Τέρατα που είναι η προέκταση του τερατώδους μου εαυτού, του άμυαλου... Νιώθω... Νιώθω ότι θέλω να γραπώσω μια στιγμή ευτυχίας και να μείνω κολλημένη εκεί εσαεί. Μακρυά από τον χρόνο.
Δε θέλω να υπάρχει ο χρόνος... Μόνο τα μάτια που αγαπώ. Να τα κοιτάζω και να χάνομαι μες τη φλόγα τους. Κι ας καώ. "Αξίζει, φίλε, να υπάρχεις για ένα όνειρο..."
Έγραψες πάλε για το χρόνο σε άλλο "χρόνο".
ΑπάντησηΔιαγραφή