Mεταμεσονύχτιες σκέψεις.

Είναι μια και δέκα μετά τα μεσάνυχτα.
Όχι, δεν έχει καμιά σημασία. Είναι σημαντικό που κάθομαι εδώ παρέα με τον εαυτό μου όμως.
Κι είναι μια ώρα που μπορώ να τον ακούσω πεντακάθαρα. Είναι απ' τις ελάχιστες ώρες που του αφιερώνω λίγο ποιοτικό χρόνο. Απ' τις ελάχιστες ώρες που τον αφήνω να εκφράσει όλα του τα παράπονα, όλες του τις πίκρες, τις απογοητεύσεις. Κι άλλοτε, τέτοιες ώρες σαν κι αυτή τον αφήνω ν'ανατρέξει πίσω, σε στιγμές που δε θα γυρίσουν ποτέ ξανά- γιατί έτσι είναι η ζωή, έτσι σου έμαθαν ότι είναι: στιγμές που δεν ξαναγυρνούν-. Εντούτοις, σου είναι ευχάριστο όταν σε αφήνω να θυμάσαι. Σου αρέσει που σ'αφήνω να γελάς μόνος σου σαν τον χαζό. Και σε λυτρώνει που μπορείς να δακρύσεις ελεύθερα, χωρίς σφιγμένα χείλη, χωρίς άτσαλες κι αμήχανες κινήσεις, χωρίς εκείνο το συντηρητικό και τυπικό πρόσωπο που δείχνεις στους άλλους. Τώρα μπορείς να κάνεις τα πάντα, ΕΙΣΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ!
Η σκέψη σου όμως... Τι γίνεται μ'αυτήν; Ή καλύτερα, τι γίνεται μ'αυτόν; Συνέχεια στην σκέψη σου. Οπότε σκεψου το καλύτερα, δεν είσαι τόσο άνετος όσο θα ήθελες να πιστεύεις. Θα σ'αφήσω να μιλήσεις και γι'αυτόν όμως απόψε. Μίλα ελεύθερα, έστω και για μια φορά, πες καθαρά όσα σκέφτεσαι, όσα αισθάνεσαι. Αυτός; Είναι λοιπόν μοναδικός. Είναι μοναδικός όπως είμαστε όλοι, με το δικό του μοναδικό τρόπο. Σου μιλώ ειλικρινέστατα, δεν τον έχω θεοποιήσει. Απλώς είναι μοναδικός μ'ένα τρόπο που μ'αρέσει. Παραδέξου το. Έχει μια δύναμη που σε μαγνητίζει. Είναι μια δύναμη ανεξήγητη όμως. Αυτό σε φόβιζε, ίσως ακόμη να συνεχίζει, αλλά ξέρω πόσο λίγο σε απασχολεί ο φόβος.
Λίγη ώρα πριν διάβαζες το γράμμα του. Ένιωσες ότι αφορούσε κάποιον συγκεκριμένο. Θα 'σαι, μου φαίνεται, πολύ ανόητος να πιστεύεις ότι δεν υπήρξαν κι άλλοι στη ζωή του. Υπήρξαν και στη δική σου ζωή όμως, όπως και του καθενός. Γι'αυτό σταμάτα να παραξενεύεσαι. Δεν είναι αυτό που σε ενοχλεί. Δεν είναι το παρελθόν του. Σε ενοχλεί όμως αφάνταστα που θα χαθεί, που θα χαθείς, που τίποτα δε θα 'ναι ποτέ ξανά, όπως τώρα. Και τον φαντάζεσαι να σου λέει "άνοιξε τα φτερά σου, αυτή είναι η πορεία και έχεις πολλά να μάθεις ακόμα". Κι αυτό σε πειράζει! Το ξέρω καλά-απόψε δε μου γλιτώνεις-. Και τώρα μέσα μου σε κατηγορώ και σε καταδικάζω. Έχω ήδη βρει αρκετά επίθετα για να σε χαρακτηρίσω. "Αχόρταγε, άπληστε, στενόμυαλε, κουφιοκέφαλε". Αυτό είσαι, τίποτα παραπάνω. Γιατί σε ενοχλεί τόσο; Ξέρεις, άρχισε να με ανησυχεί ιδιαίτερα αυτό τώρα τελευταία και σου μιλάω με πλήρη σοβαρότητα. Προς τι όλα αυτά; Πάψε να γίνεσαι αυτοκαταστροφικός. Κλείσου στο κλουβί σου όπως κάνουν όλοι. Βάλε και συ μια μάσκα, γίνε τυπικός και ψυχρός. Γίνε γενικός και αόριστος. Πάψε να μιλάς με λόγια. Μίλα με γρίφους(ή στην περίπτωση σου μη μιλάς καθόλου καλύτερα). Κάνε τη ζωή σου "απλότερη"(!) Κι όσο τ'ακούς αυτά σε βλέπω, σε νιώθω, βλέπω την άρνηση στα μάτια σου. Κι ο λόγος; Την έχεις έτοιμη την απάντηση, τόσο απερίσκεπτος είσαι. "Η αγάπη", σκέφτεσαι. Το δέσιμο. Η ασφάλεια(πώς τολμάς να νιώθεις ασφάλεια;). Κι έπειτα... ΟΛΑ. Τα λόγια, οι συζητήσεις, τα σοβαρά, τα αστεία, τα άσκοπα, τα άστοχα, τα ουσιώδη, τα όμορφα... Τα βλέμματα, οι εύστοχες παρατηρήσεις, όλα. Όλα θα σου λέιψουν και το ξέρεις από τώρα.
Γιατί αν έμαθες κάτι καλά στη ζωή σου είναι πως οι στιγμές ΔΕΝ ε-πα-να-λαμ-βά-νο-νται. Το τέλος θα φτάσει, κι αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Κι αυτό, είναι πάνω από τις δυνάμεις σου, πάνω απ'τον καθένα.
Και τώρα θυμάσαι άλλα λόγια, θυμάσαι να σου λένε "ζήσε τώρα που μπορείς". Και συνεχίζεις να 'σαι αχόρταγος έτσι; Σε φοβίζει το τέλος, δε θέλεις να το δεις. Κι όμως, όπως σε βλέπω και με βλέπεις ξέρουμε και οι δυο καλά πως το μάθημα και το"ξεμάθημα" είναι κοντά. Ναι, το κάνεις και αυτό! Έτσι, για να σκληραγωγηθείς, έτσι γιατί πρέπει, διότι επιβάλλεται. Γιατί θα σου πει να ανοίξεις τα φτερά σου και να κοιτάξεις μπροστά. Και θα το κάνεις γιατί θα το πει εκείνος και όλοι οι άλλοι και δε θα μπορείς να αρνηθείς. Θα 'ναι δύσκολα στην αρχή, σε ξέρω καλά και γι'αυτό στο λέω. Θα συνηθίσεις. Θα σου λείπει όμως. Και η ζωή θα κάνει τον κύκλο της όπως κάνει πάντα. Αλλά θα τον σκέφτεσαι και θα τον θυμάσαι. Κι αυτό το γνωρίζω. Κι ενοχλείσαι ακόμη. Ενοχλείσαι γιατί ο δικός σου ο κύκλος σου παίρνει μακριά ό,τι αγαπάς. Κι αυτό το ξέρουμε κι οι δυο. Ξέρουμε, όμως, ότι αυτό δε σε κάνει να μετανιώνεις ούτε στο απειροελάχιστο. Ξέρω ότι μέσα σου θα συνεχίσει να ζει, όπως και να 'χει. Κι αυτό είναι κάτι...