Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

Μεταμεσονύχτιες σκέψεις στην τρίτη

Ξέρετε... Κάποιες φορές αναρωτιέμαι πόσο πολύ μπορεί να διαφέρουμε πια εμείς οι άνθρωποι. Όχι στην όψη, ή στο στυλ, ή στους τρόπους συμπεριφοράς. Ούτε καν στην αντίληψη.
Σκέφτομαι πόσο διαφορετικοί είμαστε έξω από όλα αυτά και πίσω από τα τείχη που χτίζουμε γύρω από τους εαυτούς μας, για να τους προστατέψουμε...
Ετούτη ακριβώς την ώρα ξέρετε τι σκέφτομαι;
Σκέφτομαι γιατί στο καλό καταλήγω να χαλιέμαι για εκείνα που νομίζω ότι αγαπώ.
Σκέφτομαι ότι δε γίνεται να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στον πλανήτη που πιστεύει ότι τα τείχη υπάρχουν και για να τα γκρεμίζουμε. Σκέφτομαι πόση χαρά κρατάμε έξω στην προσπάθειά μας να προστατευθούμε από τον ενδεχόμενο πόνο -τον δικό μας και των άλλων.
Η μαγική λέξη είναι  το "μέτρο". Πραγματικά όμως θα επιθυμούσα να μάθω ποιος το κρατά αυτό το μέτρο. Ή, αν τελικά, ο καθένας έχει από ένα και κόβει και ράβει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι. Τι είναι σωστό και τι λάθος; Και τι φταίει, αν δε φταίνε ούτε οι εποχές, ούτε οι άνθρωποι;
Ναι, τα έχουμε ξαναπεί, η απάντηση είναι μέσα μου. Πάντως εδώ και καιρό την αναζητώ αλλά δεν ανταποκρίνεται -λέτε να έχει πάει στο περίπτερο για τσιγάρα;
Σκέφτομαι ακόμη πως τα δάκρυα μας καμιά φορά υπάρχουν και για να μας τα σκουπίζει ένα χέρι -όχι το δικό μας. Για κάποιον περίεργο λόγο το μυαλό μου έχει βαλθεί να πιστεύει ότι τα δάκρυα δεν είναι μόνο τρόπος εκτόνωσης -του θυμού ή και της λύπης. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο πιστεύω πως τα δάκρυα υπάρχουν και για να μας τα σκουπίζει ένα χέρι. Ένα χέρι που για μας θα σημαίνει κάτι ξεχωριστό. Ίσως το ίδιο χέρι που τα "προκαλεί". Γιατί αυτά τα "άλλα" δάκρυα, είναι συνήθως, δάκρυα συγκίνησης.
Κ ί ν η σ η... Τι όμορφη λέξη. Γεμάτη ζωντάνια.
Σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να πεθάνω από τη συγκίνηση που προέρχεται από την αγάπη. Θα ήταν όμορφο να πέθαινα για την αγάπη, αλλά όχι από την αγάπη. Γιατί για κάποιον περιέργο λόγο τα τελευταία 18 χρόνια το μυαλό μου έχει βαλθεί να πιστεύει ότι η αγάπη δεν είναι δυνατόν υπάρχει στο Σύμπαν σαν μια ενέργεια (αυτο)καταστροφική. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι η αγάπη, πάντως δε τη φαντάζομαι ως τέτοια.
Τέλος, σκέφτομαι ότι καμιά φορά ίσως να μην είναι σωστό να φαντάζεσαι οάσεις μέσα στην έρημο και να χτίζεις παλάτια πάνω στην άμμο. Μ'άλλα λόγια δηλαδή, να πλάθεις κόσμους πέρα από την υπαρκτή πραγματικότητα. Κι ύστερα σκέφτομαι... Ποιος δεν το έχει κάνει έστω και για μια στιγμή στη ζωή του;
Σκέφτομαι ότι ο κόσμος μας δεν ήταν, δεν είναι και δε θα γίνει ποτέ ιδανικός και τέλειος.
Σκέφτομαι πως κάποιος λόγος θα υπάρχει που τα πράγματα γίνονται έτσι κι όχι αλλιώς.
Τι κρίμα που δεν μπορώ να καταλάβω. Κρίμα που δε δύναμαι να δώσω μια λογική εξήγηση για ό,τι βασανίζει το κούφιο μου κεφάλι.

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Μονάχα εσείς

Πώς δεν αλλάζουν τα πράγματα -μάτια μου;
Είναι στροφή...
Στροφή, τριακόσιες-εξήντα μοίρες.
Κι όλα θα γίνουν στο πί και φί.
Αστραπιαία. Ακαριαία. Αιφνίδια.

Από το πιο μικρό, μέχρι το πιο μέγαλο, όλα θα αλλάξουν.
Το άπλετο φως θα μετατραπεί σε ένα τοπίο γκρίζο και μουντό.
Δε θα παραπονιέται για τη βροχή πια, αφού οι σταγόνες θα πέφτουν ασταμάτητα. Αυτές οι σταγόνες θα 'ναι μια πηγή νερού αστείρευτη. Θα τις ακούει που θα πέφτουν στο διψασμένο χώμα, θα τις νιώθει να βρέχουν το κορμί της και θα τις αισθάνεται όταν θα κατακλύζουν τη σκοτεινή ψυχή της.
Τίποτα από όλα αυτά δε θα τον θυμίζει.

Ακόμα κι όταν θα ελέγχει ασυναίσθητα το ρολόϊ της, οι δείκτες θα κινούνται σε άλλους ρυθμούς. Ποιος ξέρει, πώς θα κυλούν οι ώρες και τα λεπτά;
Οι άνθρωποι θα της μιλάνε μια άλλη γλώσσα. Στα αυτιά της, οι φθόγγοι των καινούριων λέξεων θα ηχούν παράξενα. Πουθενά δε θα βρίσκεται η δική του μελωδία. Θα μιλάνε μια άλλη γλώσσα, μια γλώσσα ξενική και φορτική που θα βουίζει όλη την ώρα στο κεφάλι της σαν κάτι άγνωστο. Θα τη μιλά κι εκείνη. Και σιγά-σιγά θα αλλάζει και θα μεταμορφώνεται. Άραγε όπως τις πεταλούδες που βγαίνουν από το κουκούλι τους; Ή μήπως θα μαράνει όπως μαραίνονται τ' απότιστα λουλούδια;
Τίποτα από όλα αυτά δε θα τον θυμίζει.

Κι όμως, στα διάφανα νερά της βροχής, κάτι μου λέει πως, θα τον βλέπει, κι ίσως ένα αταίριαστο χαμόγελο θα σκάει κάτω απ' τα χείλη της κρυφά.
Κι ίσως οι καινούριες λέξεις που θα ακούει, που θα σκέφτεται και που θα γράφει, ίσως αυτές να λύσουν τη γλώσσα της, που 'ναι δεμένη κόμπος, καιρό τώρα.
Εντούτοις, τίποτα από όλα αυτά δε θα δικαιολογεί τη θύμησή του.
Τίποτα, εκτός από τα μάτια της, γιατί "τα πάντα είναι θέμα οπτικής γωνίας".
Και μες στο δικό της βλέμμα, η όψη του έχει σφραγιστεί αιώνια.
Πώς δεν αλλάζουνε όλα... μάτια μου -μονάχα εσείς...

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

"Εμάς τα γραφτά μας είναι διαφορετικά"

"Tα γραφτά χρειάζονται κι αυτά καμιά φορά. Για να καταλαμβαίνω το μεταξύ. Γιατί τυπώνεις την ανάσα στο χαρτί καμμιά φορά κι όχι στην καρδιά και φεύγει και το προσωπείο της λεκτικής μας επαφής.

Γι αυτό μη σκίζεις πάντα τα χαρτιά σου κι ας θέλεις δύναμη γι αυτό.

Αντί για κάποιον που σε ξέρει και χωρίς αυτά, όχι για κάποιον τρίτο, είσαι η ίδια σύ μες στο χαρτί.

Για κάποιον που σε ξέρει και μπορεί να δει, κι έχει τη δύναμη να το παραδεχτεί. Γιατί συχνά με πιάνεις και πιανόμαστε, σε πιάνω και πιανόμαστε. Μονάχα σα σωπαίνουμε και όχι σα μιλάμε. Σαν είναι άδειο το μυαλό μου και σου ξεβιδωθούν τα μάτια. Αλλά δε συμβαίνει κάθε μέρα τούτο. Αλλά ακόμη είμαστε εκεί και τα γραφτά χρειάζονται κι αυτά. Εμάς τα γραφτά μας είναι διαφορετικά.

Αλλά χρειάζονται διά το μεταξύ μας. Για μένα που με ξέρεις. Για σένα που σε ξέρω.

Ανάποδα το γράφω απ’ ότι τόπα πριν. Για κάποιον τρίτο τα χαρτιά δε χρειάζονται καθόλου.

Όντως παρατήρησα κι αυτό. Στα γραφτά σου το τολμάς και ακουμπάς τα πάντα.

Και εμένα δεν τολμάς να μ’ ακουμπήσεις. Πάντως εγώ τολμώ και σ’ ακουμπώ. Δεν ξέρω ποιό είναι το καλύτερο ή κι αν είναι το ίδιο ακριβώς. Ή, αν υπάρχει το καλύτερο". ~Άσιμος Νικόλας



Κι άλλο δε μου 'μείνε παρά να γράφω... Γράφω τις λέξεις, όλες, μία προς μία, τις χαράζω βαθιά μες το μυαλό μου, τις κρατώ, δεν τις αφήνω.

Και τις κρατώ γερά και τις φροντίζω τρυφερά, τις διορθώνω, τις γράφω, τις σβήνω... Γράφω, σβήνω, γράφω, σβήνω. Δεν έχει τελειωμό.

Δε βάζω τελεία. Είναι περήφανες οι λέξεις μου, δε θέλουν στήριγμα στο τέλος. Χωρίς τέλος. Τίποτα δεν τελειώνει. Μονάχα οι σελίδες... Μα κι αυτές δεν τελειώνουν, μονάχα γυρνάνε. Και τις αφήνω, δεν τις κρατώ, καθώς περνά ο χρόνος, καθώς κυλούν οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά, γεμίζω τις σελίδες μου και τις παρακολουθώ καθώς γυρίζουν. Μόνες τους πια, δεν επεμβαίνω. Όχι άλλο.

Δεν παραιτούμαι, μονάχα βρίσκομαι σ'ένα διάλειμμα της ζωής. Κουράστηκα. Θέλω απλώς να γράφω, απλοϊκά... Αφήνω τις λέξεις να πέφτουν στο χαρτί, άλλοτε με το μελάνι κι άλλοτε σε μια αλλιώτικη μορφή -πιο υγρή, κατευθείαν από τα μάτια της ψυχής.

Γράφω για να σε καταλάβω, για να με καταλάβω κι ας ξέρω πως κάτι τέτοιο δε γίνεται τόσο εύκολα μπορετό. Κάνω αυτό που θέλω όμως. Κι είναι το μόνο που θέλω... Μονάχα ν'αφήνω τις λέξεις, γυμνές, απλές, χωρίς στολίδια, χωρίς περιτυλίγματα και μπιχλιμπίδια. Πρωτόγονες, μα ανθρώπινες. Παιδικές, μα αληθινές.

Αν-αρωτιέμαι

Κι όλα αυτά που ειπώθηκαν
πως σκόρπισαν στον άνεμο,
πως θάφτηκαν κάτω απ'τη γη,
πως χάθηκαν σε μια παράγραφο,
δε θέλω να πιστέψω.

Άραγε τόσο φτηνές είναι οι απαντήσεις που περιμένω ώστε να μην αξίζει καν να δοθούν;

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Μεταφράζοντας έννοιες

"Η αγάπη δεν είναι αρκετή".
-Μα αν δεν είναι αρκετή, τότε δεν είναι αγάπη.
Σωστό;
Ναι, πρόκειται για ένα ακόμη παιχνίδι με τις λέξεις.
Αλλά οι λέξεις αποκτούν το νόημα που τους δίνουμε.
Πάντοτε. Η αγάπη είναι αρκετή, έτσι αποδείχτηκε τουλάχιστον.
Αν δεν είναι, τότε γιατί να λέγεται αγάπη;
Γιατί να υποβιβάζουμε την έννοια της αγάπης αν δίπλα της θα τοποθετήσουμε κάποια στιγμή την έννοια της ανεπάρκειας;
Νομίζω πως ανεπάρκεια και αγάπη δεν πάνε μαζί. Η αγάπη ΕΙΝΑΙ αρκετή. Αρκεί, φτάνει, και περισσεύει. Τουλάχιστον πάντα έτσι τη φανταζόμουν, σαν μια πηγή χωρίς τέλος.
Κι η γνώμη μου είναι πως αν σε κάποιον "τελείωσε" και δεν του φαίνεται αρκετή, είναι επειδή προφανώς...
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ.
Θέλω να πω πως στην αγάπη μπορεί να υπάρχει αρχή, αλλά όχι τέλος.
Αλλά βέβαια, εδώ και πάλι είναι θέμα αντίληψης του κόσμου και των εννοιών. Οπότε, κάλλιστα ο καθένας θα φροντίσει να πει ότι η αγάπη έχει πολλά πρόσωπα και ότι δεν ορίζεται. Σωστό κι αυτό.
Ακόμα κι έτσι όμως, υπάρχουν πράγματα που φωνάζουν από μίλια τι ΔΕΝ είναι αγάπη. Κι ίσως αυτά λίγο  ή πολύ να ισχύουν για όλους. Η αδιαφορία για παράδειγμα σίγουρα δεν είναι αγάπη κι ούτε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πώς στο καλό θα μπορούσε να είναι.

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

(Don't) PANIC

Που θα πει (μην) πανικοβάλλεστε.
(Η παρένθεση μπήκε για ευνόητους λόγους).
Πανικός, πανικός, πανικός.
Μου φταίνε τα ρούχα μου.
Κι είναι πάντα αυτή η κλωστίτσα, αυτό το νήμα. Γιατί πρέπει να υπάρχει;
Τουλάχιστον, αν ήταν περισσότερες οι... κλωστές, θα υπήρχε μια περίπτωση να μην πανικοβάλλομαι.
Απλώς είναι πάντα αυτό το αίσθημα της μιας κλωστής, το "παρά τρίχα", το "πήγα στην πηγή και δεν ήπια νερό" κι όπως αλλιώς μπορεί να το εκφράσει κάποιος με λόγια τέλος πάντων.
Φαίνεται πως το οξύμωρο, είναι το "σχήμα" που μου ταιριάζει. Γιατί όσο αλλόκοτο, ή γελοίο, ή παράλογο κι αν σας φαίνεται... αυτό το, φαινομενικά, τόσο δα είναι που κάνει τη μεγάλη διαφορά. Δεν ξέρω στους άλλους πώς μπορεί αυτό να επιδρά κι ίσως να πρέπει να πάψω και να το σκέφτομαι γιατί τελικά οι σκέψεις των άλλων δεν είναι δική μου δουλειά. Όχι επειδή δε με νοιάζει, αλλά επειδή κάπου στο βάθος θέλω να σέβομαι το δικαίωμα των άλλων να έχουν τον "χώρο" τους και στα πλαίσια αυτού του προσωπικού χώρου ο καθένας δικαιούται να φιλοξενεί τις δικές του σκέψεις.
Καλά, αν τις μοιράζεται ακόμα καλύτερα. Αλλά εξακολουθεί να είναι θέμα του "άλλου", του "απέναντι", όχι δικό μου.
Αυτή η κάποια μας διαφορά εμένα προσωπικά με καίει. Δε με ενοχλεί, με καίει και με τσουρουφλίζει. Είναι δύσκολο. Ίσως αυτό είναι που μου προκαλεί τον πανικό. "Δύσκολο, αλλά όχι ανέφικτο", ψιθυρίζει βιαστικά εκείνη η γεμάτη σιγουριά φωνή. Κι ίσως είναι εκείνη που με κρατά, γιατί μέσα της κρύβεται η ελπίδα. Κι είναι σημαντική η ελπίδα, ή η πίστη, ή όπως θέλετε πείτε το. Η ελπίδα που εναποθέτεις πρώτα από όλα σε σένα, ότι μπορείς και θα τα καταφέρεις. Μετά είναι θέμα των άλλων. Όσο αλλόκοτα απλό κι αν ακούγεται.

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Στη Βουλή ζητούν... σκυλάκια

Εδώ και μισό χρόνο περίπου, άρχισα να ενημερώνομαι και να παρακολουθώ τις πολιτικές εξελίξεις της χώρας μας. Αν και δε διαθέτω εξειδικευμένες γνώσεις στην πολιτική, εντούτοις, θεωρώ ότι η κατανόηση και η διάκριση κάποιων βασικών όρων είναι εφικτή για τον κάθε πολίτη. Θέλω να πω ότι αυτοί οι κύριοι που νέμονται την εξουσία της χώρας δε βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα από τον απλό καθημερινό πολίτη.
Βεβαίως, από... οικονομικής απόψεως δεν αμφιβάλλω ουδόλως ότι περνούν ζωή και κότα (πάνω στην πλάτη μας φυσικά!) Στα επί της ουσίας θέματα όμως θεωρώ ότι κανένας από εμάς δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αυτούς. Και τούτο, διότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι αδυνατούν να ξεχωρίσουν βασικές έννοιες, με βασικότερη αυτή της δημοκρατίας. Ισχυρίζονται δηλαδή ότι εν έτει 2011 στην Κύπρο το πολίτευμα που υπάρχει είναι η δημοκρατία!
Βέβαια, η κάθε λέξη αποκτά κατά βάσην το νόημα και το περιεχόμενο που της αποδίδει ο έχων την εξουσία. Άρα γι'αυτούς είναι αυτονόητο ότι δημοκρατία είναι ένα και το αυτό. Ποιο "αυτό"; Αυτά που λέγουν και αποφασίζουν και πράττουν, αυτά λοιπόν θεωρούν ότι σχετίζονται με τη δημοκρατία. Το μόνο που δεν κατάφερα να καταλάβω ακόμη -και λύστε μου εσείς την απορία αν μπορείτε, είναι αν όντως αυτοί οι πολιτικάντηδες δυσκολεύονται να κατανοήσουν ότι η δημοκρατία σήμερα είναι ανύπαρχτη, άρα... να τους απαλλάξουμε λόγω βλακείας, ή αν εναποθέτουν τις ελπίδες τους στη δική μας βλακεία και περιμένουν να ενστερνιστούμε την κάθε μπαρούφα που ξεστομίζουν... (προσωπικά, τείνω λίγο περισσότερο προς τη δεύτερη εκδοχή!)
Αφού λοιπόν κατέθεσα τη δική μου άποψη ότι σήμερα δημοκρατία με την έννοια του "δήμου" που κρατεί την εξουσία στα χέρια του δεν υπάρχει, θεωρώ απαραίτητο να τεκμηριώσω και τη θέση μου. Ευτυχώς(!) παραδείγματα υπάρχουν πολλά, αλλά προς το παρόν θα ήθελα να σταθώ σ'ένα πιο πρόσφατο γεγονός, την εκλογή του προέδρου της Βουλής που πραγματοποιήθηκε στις 2 αυτού του μηνός. Η όλη διαδικασία μου φάνηκε τραγελαφική, αλλά αποκορύφωμα της απόλυτης υποτίμησης της νοημοσύνης μας κατ'εμέ, υπήρξαν οι δηλώσεις 2 βουλευτών του ΔΗΚΟ όταν πια είχε εκλεγεί στο "αξίωμα" του προέδρου της Βουλής, ο κύριος Ομήρου της ΕΔΕΚ, ο οποίος ήταν ανθυποψήφιος του κύριου Κάρογιαν, του ΔΗΚΟ.
Οι δύο συγκεκιμένοι βουλευτές λοιπόν, κυρία Αθηνά Κυριακίδου και κύριος Άγγελος Βότσης, ξεπρόβαλαν στο προαύλιο της Βουλής εξοργισμένοι και αναστατωμένοι από την "αποστασία" και την "προδοσία" του κύριου Κουλία, ο οποίος αντί να υποστηρίξει το κόμμα του, ψήφισε τον κύριο Ομήρου. Ο κύριος Κουλίας σε δηλώσεις του στο χθεσινό έντυπο της εφημερίδας Φιλελεύθερος(05/06/2011) απάντησε σχετικά με τις κατηγορίες που του επισυνάπτουν περί συνδιαλλαγής: "αυτό είναι προνόμιο και προσόν άλλων που ενομίσαν ότι το κόμμα είναι για να εξυπηρετεί τους ανθρώπους και όχι τις αρχές και αξίες. Εξάλλου, εγώ δεν νοούμαι να διαχωρίσω τα κόμματα από το συμφέρον ενός τόπου. Τα κόμματα έγιναν για να υπηρετούν τον τόπο και το λαό και όχι τις διάφορες καταστάσεις που κατά καιρούς έτυχε να βρεθούν στα διάφορα πόστα και τις διάφορες καρέκλες των κομμάτων".
Δημοκρατία εξάλλου σημαίνει έχω το δικαίωμα να εκφράζω τις θέσεις μου και -γιατί όχι- να διαφοροποιούμαι όταν κρίνω ότι το κοινό καλό του τόπου είναι άλλο από αυτό που υποστηρίζουν οι πολλοί. Φυσικά, εδώ χρειάζεται να γίνει ακόμα μία επισήμανση. Στη Βουλή δε ζητούν ανθρώπους που να έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Στη Βουλή ζητούν... σκυλάκια και κατά προτίμηση, σκυλάκια που να μη "γαβγίζουν". Αυτό βέβαια, δεν είναι δημοκρατία. Αυτό λέγεται "σκάσε και ψήφισε αυτόν που θα σου υποδείξω, για να βολέψω κι εγώ τα συμφέροντα μου και για ν'αυξήσεις και εσύ τις πιθανότητες σου να επανεκλεγείς στις επόμενες βουλετικές, μπας κι αγοράσεις εκείνο το κότερο που έβαλες στο μάτι". Γιατί κακά τα ψέματα, η Βουλή αλλά και γενικά το κράτος έτσι έχουν καταντήσει. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια επιχείρηση, στην οποία επικρατεί η λογική του "δούναι και λαβείν".
Θα ήθελα πραγματικά να δω τις αντιδράσεις των... προασπιστών της δημοκρατίας και του κοινού καλού, αν τους ανακοίνωναν ότι στη Βουλή θα συμμετείχαν όσοι πολίτες ενδιαφέρονταν, ΧΩΡΙΣ αμοιβή. Πόσοι θα έμεναν άραγε; Ιδού η απορία!

Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

"χωρίς εκπλήξεις"

η ανάμνηση
ενός ξεθωριασμένου προσώπου
μια φωνή που αργοσβήνει
η ηχώ που χάνεται στην Άβυσσο
κάτι βήματα που δε θ'ακουστούν.

Ησυχία...

φοβάται να χτυπήσει,
μπορεί και να (την) σπάσει.

όλο το φόντο όμως
κοσμείται απ'εκείνα...
γυαλιστερά και φωτεινά

Τι τραγική ειρωνεία...

να μένουν κουρνιασμένα μέσα σ'ένα σώμα
που δεν τα κατάλαβε.

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

Εδώ σε θέλω κάβουρα...

να περπατάς στα κάρβουνα!

"Ο έρωτας είναι πάθος, πόνος, ανασφάλεια, θάνατος, διάλυση, είτε απόλυτη παράδοση, είτε απόλυτος έλεγχος. Μέχρι θανάτου". Αν και, από μία άλλη άποψη, ίσως πιο επικρατέστερη τελικά, ο έρωτας δεν περιγράφεται. Κι είναι αλήθεια αυτό. Ή με άλλα λόγια, αν υπήρχε μία συνώνυμή του λέξη στο λεξικό δε θα χρειαζόταν κανείς να χρησιμοποιεί άλλες τόσες για να τον περιγράψει. Κι είναι και το άλλο... Ο καθένας από εμάς τον βιώνει μέσα στο χώρο και το χρόνο τόσο, μα τόσο διαφορετικά.
Πάντως, στην περίπτωση που ο έρωτας γίνεται ζήτημα "ζωής και θανάτου", "σκλαβιάς και ελευθερίας",  και γενικά όταν τείνει να κινείται ανάμεσα στις αντιθέσεις συνιστά όντως μία πρόκληση, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν και πτυχές του που ο μέσος άνθρωπος μάλλον δε θα τολμούσε ν'ανακαλύψει. Κι έπειτα, ακριβώς επειδή ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε εκ των προτέρων την εξέλιξη των πραγμάτων, υπάρχει πάντοτε κι εκείνη η δύναμη (αντίσταση δεν τη λένε και στη Φυσική;) που μας κρατά πίσω...
Κατά τον Καζαντζάκη, δε, "αγάπη δεν είναι συμπόνοια, μήτε καλοσύνη". Κι αυτό το εξηγεί  λέγοντας πως "στη συμπόνοια είναι δύο, αυτός που πονά κι αυτός που συμπονάει". "Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται". "Μα στην αγάπη είναι ένα". Και καταλήγει εκφράζοντας τη δική του άποψη για την αγάπη-έρωτα (δε θα κάνω διάκριση των δυο λέξεων στη σημερινή ανάρτηση): "αγαπώ, θα πει χάνομαι".
Αυτό το κομμάτι του "χάνομαι" είναι που προβληματίζει τους ανθρώπους όταν έρχονται αντιμέτωποι με τον έρωτα. Είναι αυτή η μαγική αλλά συνάμα μυστηριακή ατμόσφαιρα που προκαλεί το δέος και το φόβο. Γι'αυτό κι αυξάνονται οι χτύποι της καρδιάς σου και νομίζεις ότι από στιγμή σε στιγμή θα πεταχτεί έξω από το στήθος σου και θ'αρχίσει να σπαρταρά. Είναι αυτή η καινούρια αίσθηση-εντύπωση, ότι εισβάλλεις σε καινούρια, άγνωστα μονοπάτια. Είναι η επιθυμία σου να χαθείς μέσα σε ανεξερεύνητους λαβύρινθους και να νιώσεις το φως τους να απλώνεται σ'ολόκληρο σου το κορμί και να σε ζεσταίνει, να σε ευφραίνει.
Από την άλλη είναι και το "χάνομαι" με την κακή του έννοια: είναι ο φόβος μήπως χάσεις τον εαυτό σου, μήπως ξεχάσεις την αφετηρία σου, μήπως τελικά παρασυρθείς τόσο πολύ από το μεθυστικό άρωμα του έρωτα ώστε να βρεθείς στην απόλυτη παράλυση.
Γι'αυτό και κάποτε είναι καλό να επιβάλλεις στον εαυτό σου τη διαδικασία της απομυθοποίησης. Που θα πει, ξεκαθάρισμα θέσεων και καταστάσεων. Αδιαμφισβήτητα, είναι μια διαδικασία-καταναγκαστικό έργο, παρά κάτι ευχάριστο. Αλλά σίγουρα απαραίτητη. Πάντα απαραίτητη και ωφέλιμη, αν επιθυμείς να μην ξεχνάς ποιος είσαι, πού βαδίζεις και με ποιους. Είναι ίσως θα έλεγε κανείς η εκλογίκευση της αγάπης ή και η προσέγγιση της στην πραγματική ζωή πια. Είναι η ευθυγράμμιση μιας πορείας και φαντάζει δύσκολη, όπως το ίδιο δύσκολο είναι να απαιτείς από ένα κάβουρα να σταματήσει να κινείται πλαγίως, ενώ είναι το μόνο που έχει μάθει να κάνει μια ζωή.
Αυτό το ξεκαθάρισμα ίσως να είναι περισσότερο αναγκαίο για τον καθένα ξεχωριστά και προσωπικά -και το πιστεύω αυτό, ότι δηλαδή κάποτε φτάνουν στιγμές που ο καθένας επιθυμεί να στραφεί προς τον εαυτό του και να επαναξιολογήσει τα γεγονότα. Πρώτα από όλα "για την ψυχή του", για να μπορεί κι αυτή να "αποδίδει" καλύτερα και για τον ίδιο, αλλά και για τον υπόλοιπο κόσμο γύρω του. Κι ύστερα, για να εξαφανιστεί πια αυτή η θολούρα και η ασάφεια. Φυσικά, κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας ίσως κάποιοι να αρχίσουν να αναρωτιούνται γιατί να δημιουργούν δεσμούς εφόσον αυτοί συχνά καταλήγουν σε ασυνεννοησίες και διαμάχες. Ίσως και ν'ανακαλύψουν ότι το ιδανικό δεν υπάρχει ως κάτι απτό μέσα στο σύμπαν. Αλλά και πάλι, η συγκεκριμένη διαδικασία της απομυθοποίησης βοηθά. Αν το σκεφτείτε και αντίστροφα και πιο θετικά βοηθά, γιατί ένα φαινομενικά καταδικασμένο και μεγαλεπήβολο όνειρο, ίσως τελικά εκλογικεύοντας το να συνειδητοποιήσετε ότι έχει ήδη πραγματοποιηθεί -ή αλλιώς, ίσως εκείνο το μεγάλο δρόμο που βλέπατε στην αρχή, να τον έχετε ήδη καλύψει και τώρα πια να βρίσκεστε ή στο τέλος του, ή στη συνέχεια, ή σε μια καινούρια αρχή. Ο οποιοσδήποτε επαναπροσδιορισμός πορείας πάντως είναι πάντοτε καθοριστικής σημασίας!