Μεταμεσονύχτιες σκέψεις στην τρίτη

Ξέρετε... Κάποιες φορές αναρωτιέμαι πόσο πολύ μπορεί να διαφέρουμε πια εμείς οι άνθρωποι. Όχι στην όψη, ή στο στυλ, ή στους τρόπους συμπεριφοράς. Ούτε καν στην αντίληψη.
Σκέφτομαι πόσο διαφορετικοί είμαστε έξω από όλα αυτά και πίσω από τα τείχη που χτίζουμε γύρω από τους εαυτούς μας, για να τους προστατέψουμε...
Ετούτη ακριβώς την ώρα ξέρετε τι σκέφτομαι;
Σκέφτομαι γιατί στο καλό καταλήγω να χαλιέμαι για εκείνα που νομίζω ότι αγαπώ.
Σκέφτομαι ότι δε γίνεται να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στον πλανήτη που πιστεύει ότι τα τείχη υπάρχουν και για να τα γκρεμίζουμε. Σκέφτομαι πόση χαρά κρατάμε έξω στην προσπάθειά μας να προστατευθούμε από τον ενδεχόμενο πόνο -τον δικό μας και των άλλων.
Η μαγική λέξη είναι  το "μέτρο". Πραγματικά όμως θα επιθυμούσα να μάθω ποιος το κρατά αυτό το μέτρο. Ή, αν τελικά, ο καθένας έχει από ένα και κόβει και ράβει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι. Τι είναι σωστό και τι λάθος; Και τι φταίει, αν δε φταίνε ούτε οι εποχές, ούτε οι άνθρωποι;
Ναι, τα έχουμε ξαναπεί, η απάντηση είναι μέσα μου. Πάντως εδώ και καιρό την αναζητώ αλλά δεν ανταποκρίνεται -λέτε να έχει πάει στο περίπτερο για τσιγάρα;
Σκέφτομαι ακόμη πως τα δάκρυα μας καμιά φορά υπάρχουν και για να μας τα σκουπίζει ένα χέρι -όχι το δικό μας. Για κάποιον περίεργο λόγο το μυαλό μου έχει βαλθεί να πιστεύει ότι τα δάκρυα δεν είναι μόνο τρόπος εκτόνωσης -του θυμού ή και της λύπης. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο πιστεύω πως τα δάκρυα υπάρχουν και για να μας τα σκουπίζει ένα χέρι. Ένα χέρι που για μας θα σημαίνει κάτι ξεχωριστό. Ίσως το ίδιο χέρι που τα "προκαλεί". Γιατί αυτά τα "άλλα" δάκρυα, είναι συνήθως, δάκρυα συγκίνησης.
Κ ί ν η σ η... Τι όμορφη λέξη. Γεμάτη ζωντάνια.
Σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να πεθάνω από τη συγκίνηση που προέρχεται από την αγάπη. Θα ήταν όμορφο να πέθαινα για την αγάπη, αλλά όχι από την αγάπη. Γιατί για κάποιον περιέργο λόγο τα τελευταία 18 χρόνια το μυαλό μου έχει βαλθεί να πιστεύει ότι η αγάπη δεν είναι δυνατόν υπάρχει στο Σύμπαν σαν μια ενέργεια (αυτο)καταστροφική. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι η αγάπη, πάντως δε τη φαντάζομαι ως τέτοια.
Τέλος, σκέφτομαι ότι καμιά φορά ίσως να μην είναι σωστό να φαντάζεσαι οάσεις μέσα στην έρημο και να χτίζεις παλάτια πάνω στην άμμο. Μ'άλλα λόγια δηλαδή, να πλάθεις κόσμους πέρα από την υπαρκτή πραγματικότητα. Κι ύστερα σκέφτομαι... Ποιος δεν το έχει κάνει έστω και για μια στιγμή στη ζωή του;
Σκέφτομαι ότι ο κόσμος μας δεν ήταν, δεν είναι και δε θα γίνει ποτέ ιδανικός και τέλειος.
Σκέφτομαι πως κάποιος λόγος θα υπάρχει που τα πράγματα γίνονται έτσι κι όχι αλλιώς.
Τι κρίμα που δεν μπορώ να καταλάβω. Κρίμα που δε δύναμαι να δώσω μια λογική εξήγηση για ό,τι βασανίζει το κούφιο μου κεφάλι.