Μονάχα εσείς

Πώς δεν αλλάζουν τα πράγματα -μάτια μου;
Είναι στροφή...
Στροφή, τριακόσιες-εξήντα μοίρες.
Κι όλα θα γίνουν στο πί και φί.
Αστραπιαία. Ακαριαία. Αιφνίδια.

Από το πιο μικρό, μέχρι το πιο μέγαλο, όλα θα αλλάξουν.
Το άπλετο φως θα μετατραπεί σε ένα τοπίο γκρίζο και μουντό.
Δε θα παραπονιέται για τη βροχή πια, αφού οι σταγόνες θα πέφτουν ασταμάτητα. Αυτές οι σταγόνες θα 'ναι μια πηγή νερού αστείρευτη. Θα τις ακούει που θα πέφτουν στο διψασμένο χώμα, θα τις νιώθει να βρέχουν το κορμί της και θα τις αισθάνεται όταν θα κατακλύζουν τη σκοτεινή ψυχή της.
Τίποτα από όλα αυτά δε θα τον θυμίζει.

Ακόμα κι όταν θα ελέγχει ασυναίσθητα το ρολόϊ της, οι δείκτες θα κινούνται σε άλλους ρυθμούς. Ποιος ξέρει, πώς θα κυλούν οι ώρες και τα λεπτά;
Οι άνθρωποι θα της μιλάνε μια άλλη γλώσσα. Στα αυτιά της, οι φθόγγοι των καινούριων λέξεων θα ηχούν παράξενα. Πουθενά δε θα βρίσκεται η δική του μελωδία. Θα μιλάνε μια άλλη γλώσσα, μια γλώσσα ξενική και φορτική που θα βουίζει όλη την ώρα στο κεφάλι της σαν κάτι άγνωστο. Θα τη μιλά κι εκείνη. Και σιγά-σιγά θα αλλάζει και θα μεταμορφώνεται. Άραγε όπως τις πεταλούδες που βγαίνουν από το κουκούλι τους; Ή μήπως θα μαράνει όπως μαραίνονται τ' απότιστα λουλούδια;
Τίποτα από όλα αυτά δε θα τον θυμίζει.

Κι όμως, στα διάφανα νερά της βροχής, κάτι μου λέει πως, θα τον βλέπει, κι ίσως ένα αταίριαστο χαμόγελο θα σκάει κάτω απ' τα χείλη της κρυφά.
Κι ίσως οι καινούριες λέξεις που θα ακούει, που θα σκέφτεται και που θα γράφει, ίσως αυτές να λύσουν τη γλώσσα της, που 'ναι δεμένη κόμπος, καιρό τώρα.
Εντούτοις, τίποτα από όλα αυτά δε θα δικαιολογεί τη θύμησή του.
Τίποτα, εκτός από τα μάτια της, γιατί "τα πάντα είναι θέμα οπτικής γωνίας".
Και μες στο δικό της βλέμμα, η όψη του έχει σφραγιστεί αιώνια.
Πώς δεν αλλάζουνε όλα... μάτια μου -μονάχα εσείς...