Που θα πει (μην) πανικοβάλλεστε.
(Η παρένθεση μπήκε για ευνόητους λόγους).
Πανικός, πανικός, πανικός.
Μου φταίνε τα ρούχα μου.
Κι είναι πάντα αυτή η κλωστίτσα, αυτό το νήμα. Γιατί πρέπει να υπάρχει;
Τουλάχιστον, αν ήταν περισσότερες οι... κλωστές, θα υπήρχε μια περίπτωση να μην πανικοβάλλομαι.
Απλώς είναι πάντα αυτό το αίσθημα της μιας κλωστής, το "παρά τρίχα", το "πήγα στην πηγή και δεν ήπια νερό" κι όπως αλλιώς μπορεί να το εκφράσει κάποιος με λόγια τέλος πάντων.
Φαίνεται πως το οξύμωρο, είναι το "σχήμα" που μου ταιριάζει. Γιατί όσο αλλόκοτο, ή γελοίο, ή παράλογο κι αν σας φαίνεται... αυτό το, φαινομενικά, τόσο δα είναι που κάνει τη μεγάλη διαφορά. Δεν ξέρω στους άλλους πώς μπορεί αυτό να επιδρά κι ίσως να πρέπει να πάψω και να το σκέφτομαι γιατί τελικά οι σκέψεις των άλλων δεν είναι δική μου δουλειά. Όχι επειδή δε με νοιάζει, αλλά επειδή κάπου στο βάθος θέλω να σέβομαι το δικαίωμα των άλλων να έχουν τον "χώρο" τους και στα πλαίσια αυτού του προσωπικού χώρου ο καθένας δικαιούται να φιλοξενεί τις δικές του σκέψεις.
Καλά, αν τις μοιράζεται ακόμα καλύτερα. Αλλά εξακολουθεί να είναι θέμα του "άλλου", του "απέναντι", όχι δικό μου.
Αυτή η κάποια μας διαφορά εμένα προσωπικά με καίει. Δε με ενοχλεί, με καίει και με τσουρουφλίζει. Είναι δύσκολο. Ίσως αυτό είναι που μου προκαλεί τον πανικό. "Δύσκολο, αλλά όχι ανέφικτο", ψιθυρίζει βιαστικά εκείνη η γεμάτη σιγουριά φωνή. Κι ίσως είναι εκείνη που με κρατά, γιατί μέσα της κρύβεται η ελπίδα. Κι είναι σημαντική η ελπίδα, ή η πίστη, ή όπως θέλετε πείτε το. Η ελπίδα που εναποθέτεις πρώτα από όλα σε σένα, ότι μπορείς και θα τα καταφέρεις. Μετά είναι θέμα των άλλων. Όσο αλλόκοτα απλό κι αν ακούγεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου