"Εμάς τα γραφτά μας είναι διαφορετικά"

"Tα γραφτά χρειάζονται κι αυτά καμιά φορά. Για να καταλαμβαίνω το μεταξύ. Γιατί τυπώνεις την ανάσα στο χαρτί καμμιά φορά κι όχι στην καρδιά και φεύγει και το προσωπείο της λεκτικής μας επαφής.

Γι αυτό μη σκίζεις πάντα τα χαρτιά σου κι ας θέλεις δύναμη γι αυτό.

Αντί για κάποιον που σε ξέρει και χωρίς αυτά, όχι για κάποιον τρίτο, είσαι η ίδια σύ μες στο χαρτί.

Για κάποιον που σε ξέρει και μπορεί να δει, κι έχει τη δύναμη να το παραδεχτεί. Γιατί συχνά με πιάνεις και πιανόμαστε, σε πιάνω και πιανόμαστε. Μονάχα σα σωπαίνουμε και όχι σα μιλάμε. Σαν είναι άδειο το μυαλό μου και σου ξεβιδωθούν τα μάτια. Αλλά δε συμβαίνει κάθε μέρα τούτο. Αλλά ακόμη είμαστε εκεί και τα γραφτά χρειάζονται κι αυτά. Εμάς τα γραφτά μας είναι διαφορετικά.

Αλλά χρειάζονται διά το μεταξύ μας. Για μένα που με ξέρεις. Για σένα που σε ξέρω.

Ανάποδα το γράφω απ’ ότι τόπα πριν. Για κάποιον τρίτο τα χαρτιά δε χρειάζονται καθόλου.

Όντως παρατήρησα κι αυτό. Στα γραφτά σου το τολμάς και ακουμπάς τα πάντα.

Και εμένα δεν τολμάς να μ’ ακουμπήσεις. Πάντως εγώ τολμώ και σ’ ακουμπώ. Δεν ξέρω ποιό είναι το καλύτερο ή κι αν είναι το ίδιο ακριβώς. Ή, αν υπάρχει το καλύτερο". ~Άσιμος Νικόλας

Κι άλλο δε μου 'μείνε παρά να γράφω... Γράφω τις λέξεις, όλες, μία προς μία, τις χαράζω βαθιά μες το μυαλό μου, τις κρατώ, δεν τις αφήνω.

Και τις κρατώ γερά και τις φροντίζω τρυφερά, τις διορθώνω, τις γράφω, τις σβήνω... Γράφω, σβήνω, γράφω, σβήνω. Δεν έχει τελειωμό.

Δε βάζω τελεία. Είναι περήφανες οι λέξεις μου, δε θέλουν στήριγμα στο τέλος. Χωρίς τέλος. Τίποτα δεν τελειώνει. Μονάχα οι σελίδες... Μα κι αυτές δεν τελειώνουν, μονάχα γυρνάνε. Και τις αφήνω, δεν τις κρατώ, καθώς περνά ο χρόνος, καθώς κυλούν οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά, γεμίζω τις σελίδες μου και τις παρακολουθώ καθώς γυρίζουν. Μόνες τους πια, δεν επεμβαίνω. Όχι άλλο.

Δεν παραιτούμαι, μονάχα βρίσκομαι σ'ένα διάλειμμα της ζωής. Κουράστηκα. Θέλω απλώς να γράφω, απλοϊκά... Αφήνω τις λέξεις να πέφτουν στο χαρτί, άλλοτε με το μελάνι κι άλλοτε σε μια αλλιώτικη μορφή -πιο υγρή, κατευθείαν από τα μάτια της ψυχής.

Γράφω για να σε καταλάβω, για να με καταλάβω κι ας ξέρω πως κάτι τέτοιο δε γίνεται τόσο εύκολα μπορετό. Κάνω αυτό που θέλω όμως. Κι είναι το μόνο που θέλω... Μονάχα ν'αφήνω τις λέξεις, γυμνές, απλές, χωρίς στολίδια, χωρίς περιτυλίγματα και μπιχλιμπίδια. Πρωτόγονες, μα ανθρώπινες. Παιδικές, μα αληθινές.