Διλήμματα.

Αυτή η κοπέλα έπρεπε να βρίσκεται αιωνίως σε δίλημμα! Δε γινόταν αλλιώς, όλο και με κάτι θα αμφιταλαντευόταν. Κι όταν η κατάσταση ήταν τέτοια, ώστε να μην έλεγε να πάρει μια απόφαση, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να στρέφει την προσοχή της κάπου άλλου -συνήθως άκουγε μουσική για να ηρεμήσει- με την ελπίδα ότι έτσι θα έπαυε να ακούει τις σκέψεις που αντηχούσαν στα αυτιά της.
Ήθελε πολύ να του γράψει και να τον ρωτήσει... Διάφορα. Αυτό βέβαια, της είχε συμβεί πάμπολλες φορές. Η επιθυμία της να επικοινωνήσει μαζί του δηλαδή. Κι όμως, υπήρχαν μέρες που δεν έλεγε να πάρει την απόφαση και να το κάνει. Πάντα κάτι την εμπόδιζε -οι συνηθισμένες εσωτερικές διαμάχες-.
Συνέχιζε να προσπαθεί όμως, και με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο πίστευε ότι κατάφερνε να του μιλήσει. Ακόμα κι αν δεν το έκανε με λόγια, ακόμα κι αν του έριχνε απλώς μια κλεφτή ματιά. Της έδινε συνήθως την εντύπωση ότι καταλάβαινε. Αυτό την ανακούφιζε λίγο.
Της είχε όμως δημιουργήσει πολλά ερωτηματικά κάτι που έτυχε να πει ορισμένες φορές. Ότι "δεν την ήξερε καλά". Στην αρχή θεώρησε ότι είχε δίκαιο από κάποια άποψη. Δεν την έβλεπε εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, και πάντα υπήρχε κάποιος περιορισμός στην συναναστροφή τους. Αυτό, ήταν γεγονός. Αδιαμφισβήτητη αλήθεια δηλαδή. Κι όμως, υπήρχε κάτι που εξακολουθούσε να μην της αρέσει στην πρόταση του. Γιατί τελικά, πότε μπορεί να πει κανείς ότι γνωρίζει τον άλλο καλά; Σαφώς όταν αποκτήσουν κοινά βιώματα και αντιμετωπίσουν διάφορα περιστατικά μαζί-ίσως και δυσκολίες-. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό-δεν είναι πάντα αυτό-. Είναι μερικές φορές που σου δημιουργείται η εντύπωση ότι ξέρεις πολύ καλά τον άλλο. Όχι με την έννοια των βιωμάτων, όχι επειδή ζήσατε πολλά μαζί. Από αυτή την όψη, όχι. Αλλά από μια άλλη πλευρά, εκείνη της διαίσθησης, του ενστίκτου, της "χημείας" ή τελοσπάντων εκείνης της απροσδιόριστης, αλλά ισχυρής δύναμης που σας ενώνει. Αυτό βέβαια, δεν ήξερε αν μπορούσε να είναι πάντα αμοιβαίο. Ήταν κι αυτό ένα θέμα. Οπότε και από αυτή την άποψη η πρόταση του έστεκε. Κι όμως, υπήρχε και μια τρίτη πλευρά, πέρα από τα βιώματα, πέρα από τις άγνωστες δυνάμεις, πέρα από τη γλώσσα του σώματος που έλεγε περισσότερα καμιά φορά. Υπήρχε η δική της πλευρά. Μια πλευρά που τον είχε αφήσει αρκετές φορές να δει, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Πώς μπορούσε να πιστεύει ότι δεν την ήξερε καλά; Θα έλεγα ότι είχε καταφέρει να μάθει πολλά πράγματα γι'αυτήν και η ίδια όμως, προσπαθούσε να είναι πιο προσιτή, για να μπορέσει να τη διαβάσει. Και τα κατάφερνε αρκετά καλά. Μπορεί να μην είχε ανακαλύψει τον πυρήνα των σκέψεων της ακόμη, αλλά αυτό λίγη σημασία είχε. Σημασία είχε ότι επικοινωνούσαν. Και που κάθε φορά ανακάλυπταν κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό -έτσι το έβλεπε-. Εξάλλου, ποτέ δεν μπορείς να γνωρίζεις κάποιον εντελώς. Ακόμα και οι πιο προβλέψιμοι άνθρωποι, μπορούν καμιά φορά να ανατρέψουν τα δεδομένα.
Δεν ήθελε να τον βλέπει σαν κάτι ξένο και απόμακρο -δεν τον ένιωθε έτσι-. Εξακολουθούσε βέβαια να διατηρεί αυτό το δικαίωμα εκείνος... Αλλά η ίδια, πάντοτε διακατεχόταν από την ακαταμάχητη επιθυμία να αφεθεί. Δεν της φάνηκε ποτέ σαν κάτι κακό. Μόνο όταν ρισκάρεις κερδίζεις. Υπάρχουν πάντοτε οι απώλειες βέβαια, και το ανοιχτό ενδεχόμενο να χάσεις. Αλλά αυτό δεν αποτελούσε ανασταλτικό παράγοντα για ό,τι κι αν έκανε. Αυτό το κορίτσι είχε πρόβλημα με ορισμένους μηχανισμούς που αφορούσαν την αυτοάμυνά της. Ήθελε να νιώθει ελεύθερη -ήθελε να του εκφράζει τις σκέψεις της, τη χαρά, την έκπληξη, το θαυμασμό, την απορία, ακόμη και τη λύπη της καμιά φορά- μόνο έτσι θεωρούσε ότι ήταν αληθινά ο εαυτός της, μόνο έτσι ένιωθε ότι απέδιδε τη γνησιότερη μορφή της ύπαρξης της σε μια σχέση μεταξύ δυο ανθρώπων και μόνο έτσι ήταν έντιμη απέναντι του. Ούτως ή άλλως, αυτό το είχαν ξεκαθαρίσει από την αρχή-ότι δηλαδή θα ήταν οι εαυτοί τους.