"Χθες ήταν ακόμη", λες.
Αφήνεις τις μέρες να κυλήσουν (το κάνεις κι αυτό παραδόξως, ακόμα κι αν όλη την ώρα τρώγεσαι πως δεν είναι έτσι). Τις βλέπεις που κυλούν, τις κάνεις να κυλούν, συμβάλλεις και 'συ στο κύλισμα των, που άλλοτε είναι αργό κι άλλοτε τόσο γρήγορο που δεν έχεις χρόνο ούτε για μια ανάσα.
Κι ύστερα, φτάνει μια στιγμή που βγαίνεις εκτός τροχιάς, που ξεμπαρκάρεις για λίγο, για ένα διάλειμμα.
Καθώς ξεκουράζεσαι λοιπόν από τους ρυθμούς ταχύτητας που σε ζαλίζουν και σε εξουθενώνουν, φτάνεις στο σημείο που αντιλαμβάνεσαι πόσο γρήγορα κινούνται όλα.
"Χθες ήταν ακόμη..." λες. Και αρχίζει το μεγάλο ταξίδι, αρχίζει η περιπλάνηση σε κάποια μονοπάτια, κάποιες οδούς που μέχρι "χθες" ακόμη φάνταζαν κλειστά.
Ο χρόνος είναι μια απάτη. "Δε γίνεται, δεν είναι δυνατόν", λες αυτή τη φορά.
Μια μέρα, μια συνηθισμένη μέρα της ζωής σου, μια μέρα σαν όλες τις άλλες, έρχεται.
Απρόσμενα. Και προ πάντων πάντα τόσο απροειδοποίητα. Και κάνει τις μέρες να κυλούν, ακόμη κι αν εσύ παραπονιέσαι πως δεν είναι έτσι. Και πλουτίζουνε οι λέξεις, και ξαφνικά, τα πάντα σου φαίνονται ομορφότερα. Ξαφνικά, η ζωή σου γίνεται λίγο γλυκότερη από χθες, πιο ανεχτή. Ξαφνικά, το ποτήρι παύει να είναι μισοάδειο και γίνεται πια μισογεμάτο. Έτσι ξαφνικά, ο χρόνος παίρνει φόρα και κυλά ασταμάτητα κι ανενόχλητα. Και τον αφήνεις να περνά. Ή μάλλον, πάντοτε έτσι είναι, απλώς, αλλού στρέφονται οι προτεραιότητές σου. Αλλού και οι έγνοιες σου.
Να όμως που κάποτε του ξεφεύγεις για λίγο και έχεις τη δυνατότητα να δεις το θαύμα της ζωής. Μπορείς όλα αυτά που βιώνεις να τα συνειδητοποιήσεις και να τα καταλάβεις. Και γεμάτος δέος ρωτάς το πρόσωπο στον καθρέφτη: "Πότε έγιναν όλα αυτά; Χθες ήταν ακόμη που..."
Χθες ήταν ακόμη που ήταν όνειρα. Σκόρπιες ιδέες στο μυαλό. Πώς; Πότε;
Πώς μπόρεσαν να χωρέσουν τόσες στιγμές, τέτοιες στιγμές μέσα σε τόσο λίγο χρόνο; Αν το καλοσκεφτείς, όλα κινούνται με ταχύτητα φωτός. Κάποιες στιγμές όμως, κάνεις ένα διάλειμμα και βλέπεις. Είναι λες και ονειρεύεσαι και ξυπνάς ξαφνικά έντρομος. Και μες τον τρόμο που σε διακατέχει ανακαλύπτεις πως είχες την ευκαιρία να ζήσεις όμορφα πράγματα και πολλά, μα πάνω από όλα ποιοτικά. Σπάνιο πράγμα να συνδυάζονται και τα τρία... Και συνεχίζεις να κοιτάς μες τον καθρέφτη και ν'απορείς. Και λες: "Χθες ήταν ακόμη που δε σ'έβλεπα, σαν χθες, κάπου αλλού ταξίδευες, σαν χθες, κάπου αλλού περιπλανιόμουν, κι όμως σήμερα ο χρόνος σ'έχει φέρει εδώ, είσαι αληθινός και είσαι κοντά, πολύ κοντά, τόσο κοντά που αν απλώσω τις παλάμες των χεριών μου, ίσως και να καταφέρω να σε αγγίξω..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου