Αλήθεια: κόρη οφθαλμού

Κι εγώ σας λέω πως δεν υπάρχει αληθινή αγάπη. Μονάχα άνθρωποι υπάρχουν που κουβαλάνε μια αλήθεια μαζί  τους κι αν είσαι τυχερός ίσως και να "πλουτίσεις" με λίγη από τη δική τους. Μονάχα ο άνθρωπος δίνει αξία στα πράγματα. Μονάχα εκείνος μπορεί να γεμίσει τις στιγμές. Οι λέξεις είναι κενές, ανούσιες και δίχως νόημα εάν δεν υπάρχει κάποιος να τις προφέρει ή να τις σκέφτεται. Και τι είναι ένα τοπίο μαγικό χωρίς τον άνθρωπο; Άδειο. Σωστά, άδειο. Δύσκολο να ορίσεις την αλήθεια βέβαια. Μα, αλήθεια για τον καθένα είναι και κάτι αλλιώτικο. Αλήθεια είναι οι ώρες της σιωπής, τα λόγια που υπάρχουν κι ας μη λέγονται. Αλήθεια είναι κάθετί που σαν λεχθεί ακούγεται δυνατά και καθαρά, μα ένα θα σας πω: πως η ηχώ της δε σβήνει εύκολα, κι ας περάσουν μέρες, μήνες, χρόνια...
Την αλήθεια την κουβαλάς μέσα σου κι ας μην το ξέρεις. Και πότε-πότε, ανοίγει κάποιο μικρό παραθυράκι και μπορείς να τη δεις στα κλεφτά. Μπορείς και να τη νιώσεις. Είναι μια στιγμή πλήρωσης. Είναι εκείνη η στιγμή που δεν εύχεσαι για τίποτα άλλο γιατί θαρρείς πως τα είδες και τα ένιωσες όλα. Κι ύστερα, χάνεται έτσι έξαφνα, γίνεται μια μικρή πυγολαμπίδα και φέγγει τόσο λίγο που δυσκολεύεσαι να τη διακρίνεις. Μένει εκεί όμως, δε φεύγει. Κι έτσι, εξακολουθείς να νιώθεις τη δύναμη που εκπέμπει η παρουσία της.
Την αλήθεια πρέπει να τη βλέπεις μες στα μάτια. Εκεί είναι ο καθρέφτης της ψυχής και θαρρώ, πως είχαν δίκαιο όσοι το είπαν αυτό. Εκεί μονάχα μπορείς να νιώσεις τη ζεστασιά της. Κι αν δεν υπάρχει, πάλι θα το νιώσεις. Γιατί τα μάτια δε θα σου μιλούνε και θα 'ναι κρύα και ανέκφραστα -νεκρά. Εκεί θαρρώ, λοιπόν, πως κρύβεται το μεγαλύτερο της μέρος. Εκεί το βρίσκω. Εκεί το βρίσκει και εκείνη. Σε κάτι μάτια που φλέγονται και καίνε από αλήθεια.