Κουβεντιάζοντας.

Καθισμένη στα σκαλάκια εκείνη την ανοιξιάτικη νύχτα του Μάρτη τις παρακολουθούσα καθώς συζητούσαν ζωηρά, όπως παλιά.
"Τι νομίζεις ότι πάει λάθος λοιπόν;"ρώτησε η μια.
"Κοίτα, το μόνο βέβαιο είναι πως τα πράγματα δεν έχουν ποτέ μια διάσταση και ες εκ τούτου δεν είναι ουσιώδες και ωφέλιμο να τα βλέπει κανείς μονοδιάστατα. Αντιθέτως, πιστεύω ακράδαντα ότι τα πράγματα είναι αρκετά περίπλοκα, ειδικότερα οι ανθρώπινες σχέσεις. Και τούτο, διότι ο κάθε άνθρωπος αποτελεί ένα μυστήριο που κρύβει πολλά μυστικά. Μπορείς όμως να αποκρυπτογραφήσεις κάποια στοιχεία του έτσι ώστε να υπάρχει η δυνατότητα να υφίσταται μια κάποια επικοινωνία μεταξύ σας."
"Κι εσύ είσαι καλή στο να διαβάζεις τους ανθρώπους;"
"Σίγουρα όχι. Χρειάζεται πολλή προσπάθεια ακόμη, αλλά δεν τα βάζω κάτω. Το πιο βασικό, όμως, αυτό που πρέπει να γίνεται πρώτα απ'όλα, είναι η προσπάθεια για αποκρυπτογράφηση της δικής σου συμπεριφοράς απέναντι στους άλλους. Κι αν με ρωτάς, αν παραλείψεις αυτό το βήμα ποτέ δε θα είσαι ικανός να κατανοήσεις τους γύρω σου."
"Είναι κάτι σαν ενδοσκόπηση δηλαδή; Κάτι σαν απόπειρα κατανόησης της ψυχοσύνθεσής του ίδιου σου του εαυτού; Κάτι σαν καταγραφή και αξιολόγηση των δικών σου ενεργειών και αισθημάτων;"
"Ναι, μπορείς να το ονομάσεις και έτσι αν προτιμάς. Κι απόψε το μοιράζομαι μαζί σου."
"Νομίζεις ότι αυτό θα βοηθήσει περισσότερο;"
"Ίσως. Δύο γνώμες είναι καλύτερες από μια."
"Τι νομίζεις λοιπόν ότι κάνεις λάθος;"
"Είναι δύσκολο να ομολογείς τα λάθη σου. Κι όμως, ένα περίπου ξέρω τα δικά μου. Βέβαια, από μια άλλη άποψη δεν είναι ακριβώς λάθη, είναι περισσότερο ελαττώματα που χρήζουν βελτίωσης."
"Και ποια είναι αυτά;"
"Λοιπόν, πάντοτε έχω την πεποίθηση ότι υπάρχουν παντού όρια εκτός στην αγάπη. Εκεί, το χάνω το μέτρο. Νομίζω λοιπόν, ότι αυτό είναι λάθος. Άρχισα να πιστεύω ότι κάθετί, ανεξάρτητα έαν το ονομάζουμε καλό ή κακό, πρέπει να κρίνεται και από το αποτέλεσμα καμιά φορά. Ακόμη κι αν οι πράξεις σου και τα λόγια σου γίνονται με μόνη πρόθεση την αγάπη καμιά φορά έχουν αρνητική επίδραση πάνω στους άλλους. Αυτή μπορεί να μεταφραστεί ως ψυχική πίεση και έτσι, αντί να αγκαλιάζεις τον άλλο, τον πνίγεις εσύ ο ίδιος. Και τελικά, χάνονται όλα, γιατί η αγάπη δεν μπορεί να συνεχίσει να ονομάζεται έτσι. Και ξέρεις σαν ραγίσει το γυαλί, δύσκολα ξανακολλάει."
"Νομίζεις δηλαδή ότι κουράζεις τους άλλους με την αγάπη σου;"
"Ναι. Καμιά φορά γίνεται κι αυτό. Το αισθάνομαι εξάλλου. Θέλει διόρθωση αυτό."
"Και νομίζεις ότι αυτός είναι λόγος για να φεύγουν μακριά σου οι άνθρωποι;"
"Δεν ξέρω... Ίσως να έκανα κι εγώ το ίδιο στη θέση τους. Ίσως πάλι βέβαια εδώ, να τίθεται το θέμα του χαρακτήρα και το τι ορίζει ο καθένας ως αγάπη και πού οριοθετεί τα όρια της."
"Κι όμως, εγώ πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει να μας δέχεται γι'αυτό που είμαστε. Αλλιώς σημαίνει πως ούτε και η δική του αγάπη υπήρξε αληθινή."
"Αυτό είναι εν μέρει σωστό. Αλλά υπάρχει και το θέμα της συνήθειας. Κάποιοι άνθρωποι βαριούνται ευκολότερα από ότι κάποιοι άλλοι. Κι έτσι, ένα άτομο που ενώ αρχικά τους ενθουσίαζε, μπορεί να καταλήξουν να το αγνοούν και να μην επιθυμούν να επικοινωνούν πια μαζί του."
"Δεν είναι σκληρό αυτό;"
"Εξαρτάται πάντοτε από ποιανού την οπτική γωνία το εξετάζεις! Για εκείνον που κουράστηκε μάλλον όχι... Αλλά και για τον άλλο που μένει πίσω είναι ένα μάθημα. Ένας συναγερμός που χτυπά και του θυμίζει ότι ξεπέρασε κάποια όρια. Αλλά συχνά, ακόμα κι αν ο άλλος καταλάβει το λάθος του είναι αργά. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα πολύ λεπτό και ευαίσθητο θέμα. Τη μια στιγμή μπορεί να είναι όλα μαγικά και μια λάθος κουβέντα ή μια περιέργη κίνηση μπορούν να αλλάξουν την πορεία μιας σχέσης εντελώς."
"Θεωρείς δηλαδή τον εαυτό σου αποκλειστικά υπεύθυνο;"
"Για αυτά που σου ανέφερα, ναι. Αλλά πάντα και οι δύο φέρουν κάποιο μερίδιο ευθύνης. Ίσως σε τέτοιες περιπτώσεις το μεγαλύτερο μερίδιο να αναλογεί σε μένα. Το πιο βασικό, όμως, είναι πώς εξελίσσονται τα πράγματα μετά. Εδώ, βρίσκεται και η δυσκολία της υπόθεσης. Γιατί, βλέπεις, η αναγνώριση των λαθών και η ομολογία τους είναι ένα πράγμα κι άλλο πράγμα είναι να μπορείς να συζητήσεις με τον άλλο και να σε καταλάβει και να τον καταλάβεις. Για τέτοιου είδους συζήτηση χρειάζεται δυο άνθρωποι να βρίσκονται σε ένα επίπεδο ωριμότητας που να τους επιτρέπει να συνεχίσουν από εκεί που έμειναν. Οι εγωισμοί και η αδιαφορία δε χωρούν σε τέτοιες συζητήσεις."
"Και είναι δυσεύρετα αυτά, ε;"
"Δε θέλω να γίνομαι απόλυτη, αλλά μέχρι τώρα αυτό είναι κάτι που σπάνια κατάφερνα να βρω."
"Κι αυτό δε σε κάνει να νιώθεις ότι προσπαθείς για κάτι μάταια; Λες και πυροβολείς αλλά αστοχείς πάντα; Έπειτα, παραδόξως, αυτό σου δίνει δύναμη να αγωνίζεσαι λίγο περισσότερο από χθες;"
"Κάθε μέρα",την άκουσα να της απαντά και τις είδα να κατηφορίζουν σ' ένα στενό δρομάκι παρέα.