Αν δε συνάδουν, αν δε με γεμίζουν, αν δε με ηλεκτρίζουν, αν δε με ηδονίζουν τότε γιατί να βρίσκομαι εκεί;
Αν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις τότε γιατί να το κάνεις;
Η λέξη υποχρέωση έχει διαγραφεί επιτυχώς από το λεξιλόγιο του χρήστη.
1960
Τα 60s ήταν η εποχή των χρωμάτων, των χίππιδων, των ναρκωτικών και του σεξ. Aλλά υπήρξε και εποχή παράνοιας και αποπροσανατολισμού. Στη διάρκεια αυτή της δεκαετίας διαπράχθηκε ένα από τα πιο φρικιαστικά εγκλήματα: οι φόνοι Τέιτ - Πολάνσκι (κι αργότερα του ζευγαριού Λα Μπιάνκα) από την "οικογένεια" Μάνσον. Ο επικεφαλής αυτής της ομάδας, Τσαρλς Μάνσον, είχε σχεδιάσει το φόνο της διάσημης ηθοποιού και του διάσημου σκηνοθέτη συζύγου της καθώς πίστευε ότι έτσι θα δημιουργούσε την αφορμή για το ξέσπασμα ενός φυλετικού πολέμου (μεταξύ λευκών και έγχρωμων). Πώς έφτασε όμως να θεωρεί τον εαυτό του Μεσσία και τι ήταν αυτό που τον οδήγησε στο να σχεδιάσει ολόκληρη πλεκτάνη;
Μα φυσικά (!) το 9ο άλμπουμ των Μπιτλς το οποίο περιείχε τραγούδια τα οποία (σύμφωνα πάντοτε με τον Μάνσον) του μιλούσαν και τον καλούσαν να ετοιμάσει αυτό τον πόλεμο!
Συχνά επισκιάζουμε κάτι σκοτεινό με κάτι υπερβολικά λαμπερό. Κι όπως αποδεικνύουν και τα γραπτά συχνά επισκιάζουμε ολόκληρες δεκαετίες κατ'αυτό τον τρόπο αφού με το πέρας τους τείνουμε να θυμόμαστε ένα κόσμο αψεγάδιαστο, γεμάτο φως και προβολείς -προβολείς τόσο δυνατούς που δε μας αφήνουν να δούμε την αλήθεια.
Δημιουργούμε δηλαδή ένα -ή και περισσότερους- μύθους.
Η λέξη μύθος έχει διαγραφεί επιτυχώς από το λεξιλόγιο του χρήστη.
2012
"Πιστεύω ότι αυτό που με ενοχλεί περισσότερο στην εποχή μας είναι η τόσο μεγάλη απόσταση μεταξύ των ανθρώπων. Συχνά αισθάνομαι ότι οι άνθρωποι φοβούνται να εκφράσουν τα αισθήματα και τις σκέψεις τους ανοιχτά. Γι'αυτό πάντοτε ονειρευόμουν να ζω σε κάποια άλλη εποχή πιστεύοντας ότι τα πράγματα ήταν ιδανικότερα τότε. Νιώθω άσχημα. Νιώθω άσχημα για ό,τι είπα. Νιώθω άσχημα που μίλησα για το πώς με ενοχλεί που οι άνθρωποι ορίζουν διαφορετικά τη διασκέδαση από εμένα ή ίσως που την ορίζουν διαφορετικά από άλλες εποχές. Νιώθω άσχημα που είπα ότι νιώθω άσχημα γι'αυτό. Αλλά υποθέτω ότι η αλλαγή στο νόημα των λέξεων είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της εποχής μας. Ίσως κάποτε οι άνθρωποι του μέλλοντος να μας θυμούνται και να λένε
"Η δεκαετία του δύο-χιλιάδες. Η δεκαετία της παγκοσμιοποίησης, η δεκαετία που οι άνθρωποι κατάφεραν να φτάσουν πιο κοντά από ποτέ".
Θυμάμαι ακόμα τη μέρα που ήλθα αντιμέτωπη με αυτή την πραγματικότητα. Αναφέρομαι στην πρώτη, γιατί τη δεύτερη τη βιώνω κάθε λεπτό της ημέρας. Θυμάμαι πώς είχα πάντοτε τόσο τέλεια και αρμονικά σχεδιασμένη μέσα στο μυαλό μου μια άλλη εποχή. Θυμάμαι με πόση ευκολία την επικαλούμουν. Θυμάμαι που μετατόπιζα τον εαυτό μου σ'άλλα χρονικά πλαίσια κι ευχόμουν με κάποιο τρόπο μαγικό να μείνω εκεί για πάντα.
Κάποιος ρώτησε, "μετά από αυτά που διαβάσατε θα θέλατε ακόμη να ζείτε στην εποχή των 60s;"
Μέσα στην ταραχή μου φώναξα όσο πιο δυνατά μπορούσα "ΟΧΙ!" και ομολόγησα ενώπιον όλων ότι νιώθω τυχερή που ζω στο σήμερα.
Μετά από δεύτερες σκέψεις όμως νιώθω ηλίθια. Όχι που ζω στο σήμερα. Απλώς επειδή θα προτιμούσα να έλεγα ότι νιώθω τυχερή που ζω. Τελεία. Τι σήμερα, τι χθες... Τι 60s τι 2012... Το θέμα τελικά με τη ζωή δεν είναι σε ποιο χρόνο ζεις, αλλά πώς εκμεταλλεύεσαι αυτό το χρόνο που σου δίνεται για να τη ζήσεις.
Κι όπως θα καταλάβετε...
Η λέξη χρόνος έχει διαγραφεί επιτυχώς από το λεξιλόγιο του χρήστη.
