Το πώς θα συμπεριφερθείς σε έναν άνθρωπο είναι επιλογή, όχι κάτι τυχαίο και απρογραμμάτιστο.
Εσύ επιλέγεις να παίζεις. Εγώ επιμένω να τρώω τα μούτρα μου.
Αναρωτιέμαι πότε θα σπάσω, πραγματικά εννοώ, όχι με κάτι μικρο-εκρήξεις που καταλήγουν πάντοτε σε υποχωρήσεις και κάμποσο αυτο-μαστίγωμα. Αναρωτιέμαι, πότε επιτέλους θα χωνέψω ότι πάντα θα κάνεις αυτό που γουστάρεις, χωρίς να με σκέφτεσαι, γιατί δε με σκέφτεσαι. Αν με σκεφτόσουν θα φερόσουν λίγο καλύτερα. Θα ήσουν πιο εντάξει. Θα με προστάτευες. Δε θα μου φόρτωνες άδικα επιπρόσθετες σκέψεις και "διλήμματα". Αν γνώριζες έστω και λίγο, πόσο με απασχολούν όλα αυτά...Όχι κάθε μέρα, όχι συνέχεια. Όμως, να, σε θυμάμαι, γαμώτο. Προσπαθώ να μην. Όμως είναι δύσκολο. Έχω πολλά μέσα μου. Ανάμεικτα. Σκέψεις. Συναισθήματα. Θυμό, λύπη, θλίψη, μελαγχολία. Νοσταλγία πότε-πότε. Ερωτήματα που θα μείνουν αναπάντητα. Λόγια που θα μείνουν ανείπωτα. Και νοιάζομαι. Μέσα μου σε αναζητώ. Μου λείπεις. Όμως κερδίζω κάτι αν το πω; Απλώς φουσκώνω έναν εγωισμό και ξεφουσκώνω έναν άλλο. Κι αργοπεθαίνω. Εσύ... απλά παίζεις. Άνετα και χαλαρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου