My thoughts, you can't decode!: Chapter 5

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2023

Chapter 5

It was rather soul consuming to have an option, which she could not even consider as one

It was eating her up to know of something, which she visualised as an option, but could not be one

Above everything, however, it was scary as hell to be wavering over the unknown, without any knowledge of what someday WILL be...

2 σχόλια:

Oliwia6 Δεκεμβρίου 2023 στις 6:10 π.μ.
Εξέφρασε έξοχα! Η ανάρτησή σου είναι ξεχωριστή, προσφέρει διορατικές προοπτικές. Ευχαριστούμε που μοιράζεσαι τη σοφία σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Izzi Casino6 Απριλίου 2024 στις 10:16 μ.μ.
Ένας φάρος λαμπρότητας! Η ανάρτησή σας είναι και διορατική και καλοφτιαγμένη. Σας ευχαριστούμε που μοιραστήκατε την πολύτιμη προοπτική σας.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις

Προσθήκη σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

-Μαρια Πολυδουρη

Nα μείνετε πάντα παιδιά,κι'αν είναι δυνατόν άμυαλα παιδιά. Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλλα,να ζήσετε παράλογα,να σκοτώσετε τη λογική πούνε ο φονιάς της χαράς και της ζωής,να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα,τα μεγάλα,τα σημαντικά,ν’ ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια,ν’αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη,ν’αγαπήσετε με πάθος και να καείτε απ’ τη φλόγα της αγάπης σας,να κάνετε τον πόνο,τη χαρά, την κάθε σας στιγμή,τραγούδι κι’ όταν έρθει η ώρα η στερνή,να πεθάνετε όχι από πλήξη, αλλά από ειλικρίνεια!

Η ψυχη μου - Κωστας Καρυωτακης (αποσπασμα)

Είσαι, ψυχή μου, η κόρη που τη σβήνει
ολοένα κάποιος έρωτας πικρός,
που λησμονήθηκε κοιτώντας προς
τα περασμένα, κι έτσι θ' απομείνει.

Κατάμονη σε μι'άκρη, όπως εκείνη,
σε παρατούν ο κόσμος, ο καιρός.
Ένας ακόμη θα 'σουνα νεκρός,
αν οι νεκροί δεν είχαν τη γαλήνη.

Η αγαπη - Kωστας Oυρανης

Ἄ! Τί ὠφελεῖ νὰ καρτερᾷς ὄρθιος στὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ
καὶ μὲ τὰ μάτια στοὺς νεκροὺς τοὺς δρόμους στυλωμένα·
ἂν εἶναι νὰ ῾ρθεῖ, θὲ νά᾿ ρθεῖ, δίχως νὰ νιώσεις ἀπὸ ποῦ,
καὶ πίσω σου πλησιάζοντας μὲ βήματα σβησμένα.

Θὲ νὰ σοῦ κλείσει ἀπαλά, μὲ τ᾿ ἄσπρα χέρια της τὰ δυό,
τὰ μάτια ποὺ κουράστηκαν στοὺς δρόμους νὰ κοιτᾶνε,
κι ὅταν γελώντας νὰ τῆς πεῖς θὰ σὲ ρωτήσει: «ποιὰ εἶμ᾿ ἐγώ;»
ἀπ᾿ τῆς καρδιᾶς τὸ σκίρτημα θὰ καταλάβεις ποιά ῾ναι.

Δὲν ὠφελεῖ νὰ καρτερᾷς... Ἂν εἶναι νὰ ῾ρθεῖ, θὲ νά ῾ρθεῖ.
Κλειστὰ ὅλα νά ῾ναι, θὰ τὴ δεῖς ἄξαφνα μπρός σου νὰ βρεθεῖ
κι ἀνοίγοντας τὰ μπράτσα της πρώτη θὰ σ᾿ ἀγκαλιάσει.

Εἰδέ, κι ἂν ἔχεις φωτεινό, τὸ σπίτι γιὰ νὰ τὴ δεχθεῖς,
καὶ σὰν φανεῖ τρέξεις σ᾿ αὐτήν, κι ἐμπρὸς στὰ πόδια της συρθεῖς,
ἂν εἶναι νὰ ῾ρθεῖ, θὲ νά ῾ρθεῖ, - ἀλλιῶς θὰ προσπεράσει.

Κερια-K.Π.Καβαφης

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ'εμπροστά μας σα μιά σειρά κεράκια αναμένα - χρυσά,ζεστά,και ζωηρά κεράκια. Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν, μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων· τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη, κρύα κεριά,λιωμένα,και κυρτά. Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των, και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι. Εμπρός κυττάζω τ'αναμένα μου κεριά. τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει, τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.