Παιχνίδια της μοίρας.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι κατά πόσο γίνονται όλα στην τύχη ή αν τελικά υπάρχει κάποιος ή κάτι κάπου εκεί έξω, ή πάνω ή κάτω τελοσπάντων, που ελέγχει και ορίζει τη μοίρα μας.
Όσο κι αν απορώ βέβαια, ξέρω ότι θα είναι ακόμα ένα από τα πολλά αναπάντητα μου ερωτήματα.
Μα δε με νοιάζει. Νιώθω ότι διακατέχομαι από δέος αυτή τη στιγμή, σαν κάτι μαγικό να με περιζώνει.
Μα είναι ένα τόσο όμορφο συναίσθημα, που δεν με ενοχλεί καθόλου!
Τελικά, ισχύει.

Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις.

Θυμάμαι όταν σε πρωτοείδα. Δεν μου είχες κινήσει καθόλου το ενδιαφέρον! Ούτε καν μου περνούσε από το μυαλό πως λίγους μήνες μετά, θα μου ήσουν απαραίτητος.
Κι όμως δειλά δειλά άρχισες να εισβάλλεις στη ζωή μου, το έκανες τόσο διακριτικά και αθόρυβα, τόσο προσεχτικά, που δεν μπόρεσα να καταλάβω πώς άρχισες να με ενδιαφέρεις.
Παιχνίδι της μοίρας;
Κάποιο κακόγουστο αστείο;
Δεν μπορώ να ξέρω ακόμη...
Απλά να, παλιά σε έβλεπα και ήταν σαν να έβλεπα κάποιον άλλο, έναν άγνωστο, έναν τυχαίο άνθρωπο όπως όλους τους άλλους.
"Ένα τριαντάφυλλο, όπως όλα τα άλλα."
Όταν μου έδωσες την ευκαιρία να σε μάθω καλύτερα, όταν άρχισα να σε ζω και να ζω για σένα, είχες πλέον γίνει το δικό μου, μοναδικό και όμορφο τριαντάφυλλο.
Μου αρέσει αυτή η μαγεία.
Και ξέρεις, τη νιώθω ίσως λίγο περισσότερο από τους άλλους, επειδή αν και οραματίζομαι αυτά που θέλω και πιστεύω ότι μπορούν να υλοποιηθούν, πάντα φροντίζω να τα κάνω να φαίνονται απόμακρα και άπιαστα,κρατάω την όπισθεν.
Όταν πια ήρθαμε τόσο πολύ κοντά και έγινες ο φίλος μου και ο οδηγός μου, αν και βαθειά μέσα μου το πίστευα, χάρηκα σαν μικρό παιδί. Έκανα σαν τρελλή. Επειδή,ουσιαστικά, δεν το περίμενα.
Αυτό που με μαγεύει στ'αλήθεια, δεν είναι το ότι με σκέφτεσαι, αλλά το γεγονός ότι σκέφτομαι πως δε με σκέφτεσαι και ξαφνικά ανακαλύπτω τυχαία πως ίσως τελικά να κάνω λάθος.
Μα αυτά τα λάθη είναι τόσο γλυκά...
Ενάμιση χρόνο μέτα από την όμορφη μας γνωριμία, αν και έχουμε χαθεί πλέον, ξέρω πως δεν είναι έτσι.

Τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο επιφανειακά, απλά εμείς δεν αναζητούμε το βάθος τους.

Δε λέω, μου λείπεις... Μου έλειψαν οι συναρπαστικές μας στιγμές, οι πολύπλοκες συζητήσεις, ακόμα και οι άσκοποι τσακωμοί. Ο τρόπος που μόνο εσύ μπορούσες να με κάνεις να γελάσω, οι έξυπνες σου ατάκες[...]
Πιστεύω πως αν αγαπήσεις κάποιον, υπόγραφεις φόρο "υποτελείας" κατά κάποιο τρόπο. Δεν είναι κάτι που μπορείς να το κάνεις "undo". Δεν παύεις ν'αγαπάς εκείνο το άτομο, απλά προσθέτεις κι άλλα κεφάλαια στο βιβλίο της ζωής σου. Μπορείς πάντα όμως, να ανατρέξεις σ'ενα αγαπημένο σου κεφάλαιο.
Σου είχα πει, πως αν με κρατήσεις "εκεί" και "εκεί" (στην καρδιά και στο μυαλό),πάντα θα με βρίσκεις.
Κι αν ποτέ φύγω από το μυαλό, να'σαι σίγουρος πως κάποτε η καρδιά θα κάνει το θαύμα της και θα χτυπήσει ξανά στο δικό μας ρυθμό.
Δεν ξέρω τι παιχνίδια παίζει η μοίρα κι ούτε θέλω να μάθω.
Δεν ξέρω αν θα είμαστε ξανά μαζί. Δεν ξέρω πότε θα σε δω, αν σε δω.
Ξέρω όμως πως κανείς και τίποτα δε θα σε σβήσει.
"The few steps we walked together have left an everlasting impression in my heart".
Aν θέλεις να με βρεις, ξέρεις πού θα ψάξεις. Γι'αυτό κι έγω, δεν ανησυχώ πλέον.
Το μόνο που θέλω είναι να βρεις κι άλλα τριαντάφυλλα και να τρως που και που:)
Κι άσε τη μοίρα να παίζει τα παιχνίδια της, εγώ δε φοβάμαι όσο είμαστε ο ένας στο "εκεί" του άλλου...
Έρθεις, δεν έρθεις, σ'αισθάνομαι κοντά...

Δέσμευση: Το τέλος της ελευθερίας;

Η ελευθερία βρίσκεται πάντοτε μέσα στη δέσμευση. Ακούγεται αρκετά αντιφατικό, αρκεί όμως να το εξετάσουμε λίγο καλύτερα για να διαπιστώσουμε ότι ισχύει.
Πολλά άτομα θεωρούν ότι η δέσμευση μ’ένα άτομο σημαίνει το τέλος της ελευθερίας τους. Γι’αυτό και αρκετοί αποφεύγουν τις σοβαρές δεσμεύσεις. Αντίθετα, επιδιώκουν τη δημιουργία δεσμών μικρής διαρκείας,πιστεύοντας έτσι ότι είναι ελεύθεροι.
Στην πραγματικότητα, όμως, απλά εξαπατούν τον εαυτό τους.

Το δέσιμο είναι ο μόνος τρόπος για να βρούμε την ελευθερία.

Όταν δημιουργούμε ένα δεσμό, δοκιμάζουμε τον εαυτό μας ή καλύτερα, τον ανακαλύπτουμε. Μαθαίνουμε πλευρές του που δε θα μπορούσαμε να τις δούμε κάτω από άλλες περιστάσεις. Ελεύθερος είσαι καταρχήν, όταν έχεις καταφέρει να εξοικειωθείς με τον εαυτό σου. Αυτό όμως δε συνεπάγεται απομόνωση.
Πρέπει αυτή την εξοικείωση να την περάσεις και στον άλλο. Όταν με αυτό το άτομο δουλέψουμε το «εμείς», με τέτοιο τρόπο ώστε να μη «χάνουμε» τον εαυτό μας αλλά αντίθετα να αποκτήσουμε μια σχέση όπου ο ένας θα συμπληρώνει τον αλλό, δηλαδή μια σχέση αλληλεξάρτησης(πάντα με την καλή έννοια) τότε θα αποκτήσουμε την ελευθερία μέσα στη δέσμευση. Θα είμαστε ελεύθεροι γιατί θα είμαστε ο εαυτός μας χωρίς να ανησυχούμε, χωρίς να αμφιβάλλουμε. Θα είμαστε ελεύθεροι γιατί θα γνωρίζουμε ότι ο άλλος μας δέχτηκε γι’αυτό που είμαστε. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Και γι’αυτό ακριβώς μας αγαπά.
Βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι «τα καλά κόποις κτώνται». Η αγάπη θέλει υπομονή και αρκετό χρόνο. Τίποτα αξιόλογο δεν κτίζεται εντός μίας ημέρας. Αν κάτι είναι δύσκολο, δε σημαίνει ότι είναι και αδύνατον.

Η θέληση είναι κινητήριος δύναμη.

Με το να κάνουμε προσωρινές σχέσεις και ν’αλλάζουμε τους συντρόφους μας σαν... πουκάμισα, ουσιαστικά εγκλωβίζουμε τον εαυτό μας. Δε λέω, καλό και το παροδικό, φτάνει να ξεκαθαρίσετε τι είδους «ελευθερία» αναζητείτε...

Untitled

I don't like to show myself off.
I never liked it.
I actually hate people who do this.
Maybe, I got a problem.
But the meaning is hidden behind the word.
SHOW OFF=to try to make people admire you and think you are attractive, clever, funny etc..
But you know what?
YOU'RE JUST FAKE.
You know, I could be like that as well.
But the truth is ugly, isn't it?
However, I prefer the truth. This is what I'm living for.
Sometimes I wish we couldn't see.
Our eyes can be so deceiving. We are being deceived. ALL THE TIME!
Why should I put on a smile and pretend that I'm ok?
No, life isn't about laughing and smiling and being happy all day.
So, I try to treasure every single moment.
I smile, when I REALLY feel like it...
And I don't try to hinder the tears from streaming down my face when I'm sad.
Just tell me you guys...
Why do you like being fake?
Is it normal to wear a mask for your whole life?
Life is full of different boxes.
I want to open them.
If I feel like crying I'll do it.
If I feel like screaming because I'm so fucking happy, I'll do it.
If I feel like falling in love, I won't stop it.
I won't keep myself away from these feelings.
But heck no, don't you just fuck life!
Give yourself some time.
Think.
Dream.
Plan.
Feel.
Love.
But just do it when you really want it.
Stop taking silly photos of yourself where you SEEM to be happy.
Stop pretending.
You should demand people to love you for what you are.
Don't you dare to change yourself for anyone, because it'll be a fatal mistake.
You just need to appreciate yourself...

If you like "shows", make your own.
Call it,"The show of your life."
You're unique. Believe it.

I'll never be the same if we ever meet again...

"Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι... Έκανα καλά; Μήπως οι εκτιμήσεις μου ήταν λανθασμένες; Μήπως το ένστικτο μου με οδήγησε σε λάθος πράξεις αυτή τη φορά; Αν άφηνα το χρόνο να κυλήσει(κι άλλο...)θα άλλαζε κάτι; Θα έβλεπα κάτι διαφορετικό πάνω σου; Θα σ'ερωτευόμουν ξανά;"

Τhis is why I always wonder, I'm a pond full of regrets..

Όλα γίνονται για κάποιο λόγο, κάποιο σκοπό. Αρκετές φορές, μια σχέση που τελειώνει, τουλάχιστον για εμάς, επανέρχεται στη ζωή μας. Για να είμαι πιο σωστή, η σχέση, όπως ήταν παλιά, δεν επιστρέφει.. Δηλαδή, δεν είμαστε ποτέ ξανά οι ίδιοι, δε νιώθουμε όπως νιώσαμε τότε, μόλις είχαμε πρωτογνωρίσει τον άλλο..
Έρχεται όμως μια στιγμή στη ζωή μας που μας δίνεται η ευκαιρία, να ζήσουμε κάτι με αυτό το άτομο. Πιστεύω πως αξίζει να δίνουμε ευκαιρίες. Αν όλα γίνονται για κάποιο λόγο, τότε σίγουρα αξίζει να μάθουμε γιατί αυτό το άτομο επέστρεψε και πάλι στη ζωή μας. Η δική μου άποψη βέβαια,(αν και αναιρεί όλα τα προηγούμενα)είναι πως αν αυτή η σχέση ήταν η "ιδανική", δε θα χαλούσε με καμία δύναμη. Οπότε αν δεν κράτησε τότε, γιατί να κρατήσει τώρα; Θα μου πείτε οι άνθρωποι αλλάζουν, ωριμάζουν... Εξακολουθώ όμως να πιστεύω πως σαν σβήσει η φλόγα, δύσκολα ανάβει ξανά. Τείνω να πιστεύω πως πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να επιστρέψουν σε μία σχέση του παρελθόντος επειδή τους έλειψε η ζεστασιά και η ασφάλεια που ένιωθαν με το συγκεκριμένο άτομο. "Εξάλλου, ήταν μία από τις καλύτερες σχέσεις που είχε." Για να σας πω την αλήθεια μου, αυτό με ενοχλεί. Δε μου φαίνεται ικανοποιητικό σαν επιχείρημα, σαν κίνητρο για να κάνεις ένα τέτοιο βήμα. Με κάνει να νιώθω ότι ο άλλος δεν επιστρέφει σε σένα, στο άτομο σου, στην προσωπικότητα σου, στην γκρίνια σου, στο χαμόγελο σου, αλλά στη σχέση. Σ'εκείνο το αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς που ένιωθε. Δεν είναι επειδή του έλειψες εσύ. Και η ισχυρότερη απόδειξη γι'αυτά που λέω είναι το επόμενο βήμα που θα κάνει αν κάτι πάει στραβά μαζί σας. Πιστεύω πως θα καταφύγει στην αμέσως επόμενη σχέση που θεωρεί ότι θα άξιζε μια δεύτερη ευκαιρία.

"Love is unconditional, relationships are not."

Ας αφήσουμε όμως για λίγο το "σκεπτικό" αυτού που αποφασίζει να επιστρέψει κι ας περάσουμε στην απέναντι όχθη...
Το πρώτο πράγμα που θα σας δώσει ώθηση είναι η περιέργεια. Πάντα μας τρώει να μάθουμε τι σχέδια να έχει άραγε αυτός/ή;
Σας λέω πως ακόμα κι αν δεν κρύβεται κάτι "βαθύτερο" πίσω από την περιέργεια, αξίζει να δοκιμάσετε. Καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες, παρά να απορείς μια ζωή για το πώς θα ήταν άραγε αν όντως το έκανες...
Είναι εκπληκτικό, πόσα πολλά πράγματα μπορείς να μάθεις από μία σχέση που ξαναζεις. Βλέπεις τα λάθη που έκανες και λες "καλά αυτή η συμπεριφορά ήταν δική μου;"
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Καμιά φορά αντιλαμβάνεσαι και γιατί τελείωσε η σχέση εκείνη. Όλες oι νύχτες που ξόδεψες κλαίγοντας με λυγμούς, απορώντας για το τι λάθος έκανες φαίνονται πλέον μακρινές. Καταλαβαίνεις τι έφταιγε... Ποιος έφταιγε.
Τη δεύτερη φορά όλα είναι αλλιώτικα. Πιο ανάλαφρα, πιο χαλαρά. Ίσως είναι επειδή πλέον είσαι πιο οικείος με τον άλλο, επειδή ήδη γνωρίζεις ένα κομμάτι του εαυτού του.
Αλλά να... Υπάρχουν και αρνητικά. Λείπει ο ενθουσιασμός, η ανεμελειά... Ξαφνικά νιώθεις ότι όλα γίνονται μηχανικά. Όλα γίνονται τυπικά. Ίδιες κουβέντες, ίδια μηνύματα. Κι αυτό με ενοχλεί. Γιατί έχω αλλάξει. Όπως είπες κι εσύ, "τώρα είναι μια νέα αρχή". Οπτικά είμαι η ίδια. Μέσα μου όμως άλλαξα. Κι εσύ. Οπότε μην προσποιείσαι. Μην καταφεύγεις στον εύκολο δρόμο. Δείξε μου ότι προσπαθείς να με μάθεις. Επειδή ζήσαμε κάτι τότε, δε σημαίνει ότι αυτό που ήμουν, είμαι. Χρειάζεται αγώνας, προσπάθεια. Είναι δύσκολο. Γι'αυτό επιμένω, πρέπει να το θες μ'όλη σου την καρδιά.

"Εξακολουθώ να σκέφτομαι αν έκανα το σωστό. Φοβάμαι ότι σε αδίκησα. Φοβάμαι ότι δεν ήμουν αρκετά υπομονετική. Γι'αυτό συγνώμη. Αν όμως ήσουν αγάπη, θα το ένιωθα..."

Η αγάπη...

Γεφυρώνει τις αποστάσεις και τις κάνει να φαίνονται ασήμαντες.
Σου χαρίζει μια ζωντάνια μοναδική και αναντικατάστατη.
Σε ομορφαίνει.
Σε κάνει να ονειρεύεσαι.
Σε ταξιδεύει σε τόπους μακρινούς, ανεξερεύνητους.
Σε ανεβάζει.
Σου χαρίζει όμορφες, αξέχαστες, ανεπανάληπτες στιγμές.
Είναι μια έννοια διαφορετική για τον καθένα, μα το ίδιο ωφέλιμη για όλους.


Σε στέλνει στον 7ο ουρανό.
Επουλώνει κάθε πληγή.
Είναι ανεξήγητη, κάποιες φορές και μυστήρια.
Είναι κινητήριος ΔΥΝΑΜΗ.
Αν είναι αληθινή, είναι παντοτινή.
Σε αλλάζει.
Είναι στον αέρα. (…Love is in the air)
Δίνει χρώμα στη ζωή και μια γεύση αλλιώτικη απ’τις άλλες.
Είναι αυτό που σου λείπει...

Το ½

Κάποιοι το ονομάζουν ως την «τέλεια γυναίκα». Κάποιες το φαντάζονται ως «πρίγκιπα». Λοιπόν, εγώ το λέω «το άλλο μισό» του εαυτού μου. Είναι σίγουρα ένα θέμα αμφιλεγόμενο και ίσως να μην υπάρχει κανείς που να μπορεί να δώσει απάντηση στο ερώτημα «υπάρχει τελικά αυτό το άλλο μας μισό;» Θα κάνω όμως μια απόπειρα.
Πιστεύω πως ναι. Δεν το ελπίζω απλά. Είμαι σίγουρη. Και έτοιμη να στηρίξω την άποψη μου.
Εσείς λοιπόν που το αμφισβητείτε... Για κάντε μια αναδρομή και πείτε μου. Δεν έτυχε να κλείσετε τα μάτια σας και να φέρετε κάποιο άτομο στο μυαλό σας; Όχι τον «Κώστα» ή την «Άννα», απλά ένα άτομο όπως εσείς το θέλετε. Και δεν μιλώ ούτε για καμμιά ψηλή ξανθιά, ούτε για κανένα όμορφο μελαγχρινό αγόρι με εκτυφλωτικό βλέμμα. Απλά να... Κάποιον που να σας καταλαβαίνει, όταν όλοι οι άλλοι δεν το κάνουν. Κάποια που να σας κρατά το χέρι όταν πραγματικά το έχετε ανάγκη. Με το δικό σας τρόπο, κάπως το έχετε διαμορφώσει μέσα σας. Είμαι σίγουρη. Το πιο πιθάνον, είναι ότι αναρωτιέστε αν αυτό το «απρόσωπο» άτομο υπάρχει κάπου εκεί έξω. Γιατί το αποκλείετε;
Αν εσείς το έχετε φανταστεί, τότε ίσως το έχει κάνει και εκείνο.
Αν εσείς το ζητάτε απεγνωσμένα και προσμένετε τη στιγμή που θα το ανταμώσετε, τότε να’στε σίγουροι ότι με την ίδια λαχτάρα σας περιμένει κι αυτό το μισό. Η συμβουλή μου είναι πως είναι καλό να το πιστέψετε, γιατί μόνο έτσι θα το βρείτε. Αν ψάχνετε για κάτι συγκεκριμένο να είστε σίγουροι πως θα το βρείτε!
Στο μεταξύ όμως, μην απομακρυνθείτε από τον υπόλοιπο κόσμο. Μην εγκαταλείψετε τις συνήθειες σας και προπάντων μην υποτιμήσετε αυτά που έχουν να σας προσφέρουν «οι κοινοί θνητοί». Είναι κι αυτό μέρος του ταξιδιού. Πρέπει να βγείτε έξω, να χαρείτε, να διασκεδάσετε, να ανακαλύψετε τη ζωή. Αν δεν το κάνετε πώς θα έρθει η στιγμή που θα τον/την συναντήσετε; Ουρανοκατέβατο το άλλο σας μισό, όση φαντασία κι αν διαθέτετε, δεν πρόκειται να έρθει. Επίσης, να ξέρετε πως θα νιώσετε πόνο. Κάποιοι περισσότερο, κάποιοι λιγότερο. Είναι κι αυτό, όπως όλα τα άλλα, ένα συναίσθημα. Για να ξέρετε ότι αυτός που θα βρείτε «αύριο» είναι όντως το άλλο σας μισό, πρέπει να περάσετε από πολλές δοκιμασίες. Μη φοβηθείτε. Μη λυγίσετε. Απλά πιστέψτε!