Παιχνίδια της μοίρας.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι κατά πόσο γίνονται όλα στην τύχη ή αν τελικά υπάρχει κάποιος ή κάτι κάπου εκεί έξω, ή πάνω ή κάτω τελοσπάντων, που ελέγχει και ορίζει τη μοίρα μας.
Όσο κι αν απορώ βέβαια, ξέρω ότι θα είναι ακόμα ένα από τα πολλά αναπάντητα μου ερωτήματα.
Μα δε με νοιάζει. Νιώθω ότι διακατέχομαι από δέος αυτή τη στιγμή, σαν κάτι μαγικό να με περιζώνει.
Μα είναι ένα τόσο όμορφο συναίσθημα, που δεν με ενοχλεί καθόλου!
Τελικά, ισχύει.

Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις.

Θυμάμαι όταν σε πρωτοείδα. Δεν μου είχες κινήσει καθόλου το ενδιαφέρον! Ούτε καν μου περνούσε από το μυαλό πως λίγους μήνες μετά, θα μου ήσουν απαραίτητος.
Κι όμως δειλά δειλά άρχισες να εισβάλλεις στη ζωή μου, το έκανες τόσο διακριτικά και αθόρυβα, τόσο προσεχτικά, που δεν μπόρεσα να καταλάβω πώς άρχισες να με ενδιαφέρεις.
Παιχνίδι της μοίρας;
Κάποιο κακόγουστο αστείο;
Δεν μπορώ να ξέρω ακόμη...
Απλά να, παλιά σε έβλεπα και ήταν σαν να έβλεπα κάποιον άλλο, έναν άγνωστο, έναν τυχαίο άνθρωπο όπως όλους τους άλλους.
"Ένα τριαντάφυλλο, όπως όλα τα άλλα."
Όταν μου έδωσες την ευκαιρία να σε μάθω καλύτερα, όταν άρχισα να σε ζω και να ζω για σένα, είχες πλέον γίνει το δικό μου, μοναδικό και όμορφο τριαντάφυλλο.
Μου αρέσει αυτή η μαγεία.
Και ξέρεις, τη νιώθω ίσως λίγο περισσότερο από τους άλλους, επειδή αν και οραματίζομαι αυτά που θέλω και πιστεύω ότι μπορούν να υλοποιηθούν, πάντα φροντίζω να τα κάνω να φαίνονται απόμακρα και άπιαστα,κρατάω την όπισθεν.
Όταν πια ήρθαμε τόσο πολύ κοντά και έγινες ο φίλος μου και ο οδηγός μου, αν και βαθειά μέσα μου το πίστευα, χάρηκα σαν μικρό παιδί. Έκανα σαν τρελλή. Επειδή,ουσιαστικά, δεν το περίμενα.
Αυτό που με μαγεύει στ'αλήθεια, δεν είναι το ότι με σκέφτεσαι, αλλά το γεγονός ότι σκέφτομαι πως δε με σκέφτεσαι και ξαφνικά ανακαλύπτω τυχαία πως ίσως τελικά να κάνω λάθος.
Μα αυτά τα λάθη είναι τόσο γλυκά...
Ενάμιση χρόνο μέτα από την όμορφη μας γνωριμία, αν και έχουμε χαθεί πλέον, ξέρω πως δεν είναι έτσι.

Τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο επιφανειακά, απλά εμείς δεν αναζητούμε το βάθος τους.

Δε λέω, μου λείπεις... Μου έλειψαν οι συναρπαστικές μας στιγμές, οι πολύπλοκες συζητήσεις, ακόμα και οι άσκοποι τσακωμοί. Ο τρόπος που μόνο εσύ μπορούσες να με κάνεις να γελάσω, οι έξυπνες σου ατάκες[...]
Πιστεύω πως αν αγαπήσεις κάποιον, υπόγραφεις φόρο "υποτελείας" κατά κάποιο τρόπο. Δεν είναι κάτι που μπορείς να το κάνεις "undo". Δεν παύεις ν'αγαπάς εκείνο το άτομο, απλά προσθέτεις κι άλλα κεφάλαια στο βιβλίο της ζωής σου. Μπορείς πάντα όμως, να ανατρέξεις σ'ενα αγαπημένο σου κεφάλαιο.
Σου είχα πει, πως αν με κρατήσεις "εκεί" και "εκεί" (στην καρδιά και στο μυαλό),πάντα θα με βρίσκεις.
Κι αν ποτέ φύγω από το μυαλό, να'σαι σίγουρος πως κάποτε η καρδιά θα κάνει το θαύμα της και θα χτυπήσει ξανά στο δικό μας ρυθμό.
Δεν ξέρω τι παιχνίδια παίζει η μοίρα κι ούτε θέλω να μάθω.
Δεν ξέρω αν θα είμαστε ξανά μαζί. Δεν ξέρω πότε θα σε δω, αν σε δω.
Ξέρω όμως πως κανείς και τίποτα δε θα σε σβήσει.
"The few steps we walked together have left an everlasting impression in my heart".
Aν θέλεις να με βρεις, ξέρεις πού θα ψάξεις. Γι'αυτό κι έγω, δεν ανησυχώ πλέον.
Το μόνο που θέλω είναι να βρεις κι άλλα τριαντάφυλλα και να τρως που και που:)
Κι άσε τη μοίρα να παίζει τα παιχνίδια της, εγώ δε φοβάμαι όσο είμαστε ο ένας στο "εκεί" του άλλου...
Έρθεις, δεν έρθεις, σ'αισθάνομαι κοντά...