Πολλές φορές, με φοβίζει η σκέψη ότι αυτά που ζητάμε από το "σύμπαν", τον "Θεό", την ανώτατη δύναμη ή όπως εσείς προτιμάτε να το αποκαλείτε, βρίσκονται "τρομαχτικά" κοντά μας.
Φοβάμαι πολύ, γιατί πάντα περιμένω για ένα σημάδι, πάντα φοβάμαι να κάνω αυτό το βήμα και να πω "ναι, αυτό είναι κι επιτέλους βρίσκεται στα χέρια μου, μπορώ να το αγγίξω και να το νιώσω, είναι δικό μου, ήρθε όπως το ζήτησα, όταν το ζήτησα."
Θέλω να ξέρω, υπάρχει τρόπος να μάθουμε αν όντως είναι αυτό;
Πάντα είμαστε τόσο χαμένοι στα προβλήματα μας, στα πάθη μας, τα απωθημένα μας... Συνεχώς αναζητούμε το απαγορευμένο, ενώ βαθειά μέσα μας όλοι ξέρουμε πως δε θα είμαστε ποτέ ευτυχισμένοι μαζί του και στην τελική δε θα έχουμε δημιουργήσει αυτό που λέμε μία υγιή σχέση.
Πιστεύω πως
το σύμπαν είναι φιλικό, εμείς είμαστε εχθρικοί απέναντι του.
Κλείνουμε τα μάτια μας στο σωστό, σ'αυτό που τόσες φορές ζητάμε απεγνωσμένα..
Και όταν έρθει ξέρουμε ότι είναι εκεί, απλά πάντα βρίσκουμε ένα τρόπο να το αφανίζουμε. Δεν ξέρω, ίσως η ανθρώπινη φύση να φτιάχτηκε έτσι.
Φαντάζουν όλα σαν ένας φαύλος κύκλος, σαν μία κούρσα χωρίς τελειωμό.
Τελικά, ποτέ δεν ευχαριστιόμαστε με τίποτα, έτσι;
Δε γίνεται απλά να υπάρξει μία στιγμή που να είμαστε χαρούμενοι με τα δεδομένα που έχουμε; Γιατί πρέπει πάντα να λείπει κάτι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου