Φύλακες άγγελοι(;)

Λοιπόν, απόψε δεν ξέρω αν γράφω συγκεκριμένα ή αόριστα.
Συνήθως έχω ένα σχέδιο στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ένα άτομο ή και περισσότερα ή έστω μια κατάσταση.
Απόψε δεν έχει σημασία.
Αυτοί που με γνωρίζουν καλά ξέρουν ότι έχω μια τάση να χρησιμοποιώ ουκ ολίγες φορές κάποια γνωμικά όταν μιλώ.
Θυμάμαι ότι κάποτε κατηγορήθηκα κάπως γι'αυτό, μου είχαν πει ότι δεν έχω τη δική μου άποψη.
Διαφωνώ, αφού ο καθένας από μας αντιλαμβάνεται υποκειμενικά τα πράγματα, οπότε ο καθένας χρησιμοποιεί διαφορετικά αυτά τα γνωμικά στη δική του ζωή. Πέραν απ'αυτό όμως, εξακολουθώ να πιστεύω στο μεγαλείο και το "αλάθητο" του χρόνου. Με το πέρασμα του διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν όντως κάποια σοφά λόγια, που είναι αλήθειες.
Για να μην τα πολυλογώ, αν και τα συναισθήματα μου είναι ανάμεικτα απόψε, χαίρομαι ιδιαίτερα που ανακάλυψα άλλη μία αλήθεια.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που λένε πως τα άτομα που μπαίνουν στη ζωή μας χωρίζονται σε κατηγορίες. Αυτό δεν μου άρεσε ως ιδέα αρχικά γιατί ήθελα να πιστεύω ότι εμείς και μόνο εμείς ορίζουμε το χρονικό διάστημα που θα μείνουν(ή θα φύγουν) από τη ζωή μας.
Στην πορεία όμως, ανακάλυψα πως είναι αδύνατον να μένουν όλοι στη ζωή μας.
Κάποιοι φεύγουν, κάποιοι άλλοι έρχονται. Κάποιοι εξαφανίζονται εντελώς, ενώ κάποιοι άλλοι επανέρχονται. Κι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Αν γίνετε λίγο πιο παρατηρητικοί με τους ανθρώπους που βρίσκονται στη ζωή σας θα καταλάβετε ότι τίποτε δεν είναι τόσο τυχαίο όσο νομίζουμε. Πιστεύω ακράδαντα(και το έχω επιβεβαιώσει) ότι κάθε άτομο που έρχεται κοντά μας και τέλοσπαντων χτίζει μια σχέση μαζί μας, οποιουδήποτε είδους, προσπαθεί κάτι να μας μάθει.
Για να είμαι πιο σωστή, το ίδιο το άτομο δεν το επιδιώκει, όμως όλα είναι τόσο τέλεια προγραμματισμένα που φτάνει κοντά μας "στο κατάλληλο μέρος, την κατάλληλη στιγμή".
Προσωπικά, η "ομάδα" ατόμων που με ενθουσιάζει περισσότερο είναι αυτοί που έρχονται από το πουθενά, κι ενώ εσύ βρίσκεσαι στο απέραντο χάος, εκείνοι σε σώζουν. Σε νοιάζονται μ'ένα τρόπο τόσο τρυφερό, τόσο στοργικό που νιώθεις πως ό,τι κι αν κάνεις εσύ για χάρη τους θα'ναι λίγο.
Αν και δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα με μη γήινες υπάρξεις, ας μου επιτραπεί να τους χαρακτηρίσω ως "αγγέλους". Τέτοιου είδους σχέσεις φαίνονται άνισες. Και είναι.
Νιώθω λύπη. Η χαρά μου όμως τη νικά. Αυτά τα άτομα απλά πρέπει να φεύγουν. Το σημαντικό είναι να κρατάς αυτά που σου έδωσαν.
Εξάλλου, δε λένε ότι το ταξίδι είναι που μετρά;
Έχουμε πάντα την τάση να κοιτάμε την αρχή και το τέλος -όταν αυτό φτάσει-
Συνήθως, κάτι αρχίζει με χαρά και τελειώνει με λύπη. Αυτό όμως δεν είναι καθόλου αντιπροσωπευτικό για ό,τι ζήσαμε, ό,τι μάθαμε.
Και επειδή είναι ήδη αργά, θα κλείσω μ'αυτό κι ελπίζω να είστε χαρούμενοι, γιατί απλά υπήρξε:)
Beginnings are usually scary and endings are usually sad, but it's everything in between that makes it all worth living.