Μας τέλειωσαν κι αυτά πια.
Κι όμως, δεν μπορείς να πεις ότι ξέρεις την αλήθεια.
Κι ίσως να μην τη μάθεις ποτέ. Ίσως αλήθεια να είναι ό,τι βλέπεις. Κι ό,τι βλέπεις είναι πλήρως υποκειμενικό.
Ίσως και να συμφωνείς, ίσως να πιστεύεις κι εσύ ότι "ευλογημένος είναι εκείνος που δεν προσμένει τίποτα γιατί έτσι δεν είναι δυνατό να απογοητευτεί." Ίσως, πάλι, το τίποτα να είναι μια ακόμη απογοήτευση. Μια μικρή παραίτηση.
Τι ωφελεί να παραιτείσαι από κάτι που ξέρεις ότι δεν πρόκειται να σε εγκαταλείψει;
Από κάτι που έχει εισχωρήσει μέσα σου, τόσο αργά και ανεπαίσθητα που δεν μπόρεσες να το αντιληφθείς, δεν μπόρεσες να το προλάβεις και αντί να το νικήσεις, σε κέρδισε;
Κι αν παραιτείσαι λογικά είναι επειδή έτσι έμαθες να κάνεις. Έτσι σε έμαθαν να κάνεις. Σ'έμαθαν να διαπραγματεύεσαι ακόμα και με την ίδια σου την ύπαρξη. Σ'έμαθαν να γίνεσαι ο ρήτορας του εαυτού σου. Και τα ψ(έματα) να γίνονται αλ(ήθ)ειες, σα να λέμε ηθικές αξίες. Κι οι αλ(ήθ)ειες οι δικές σου, αυτές που φωνάζουν μέσα σου, αυτές που ρέουν μες στο αίμα σου να καίνε, να σε καίνε βαθιά μέχρι που να ομολογήσεις ότι πρόκειται για ψ(έματα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου