Κάπως έτσι...

"Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ’ αυτά που δεν έχεις αλλά απ’ αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι’ αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως: "Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…"
Μάρω Βαμβουνάκη

Απογοητεύεσαι όταν...

Έχεις προσπαθήσει για κάτι τόσο πολύ κι όμως το βλέπεις να γκρεμίζεται, να σπάει σε κομμάτια και να χάνεται, κάθε μέρα πιο πολύ...

Όλα Μπουρλότο, ή Όλα Αλλιώς

Ναι, ρε συ, μπορείς.

Trouble

Εμένα δεν με τρομάζουν οι λέξεις. Κι ούτε φοβάμαι να πω τι κρύβω μέσα μου. Γιατί ο κόσμος μου δεν έχει καμιά σημασία αν δεν τον μοιράζομαι. Εγώ τα σκέφτομαι και τα λέω, εσύ απλά τα σκέφτεσαι. Εγώ έχω τη χαρά να τα μοιράζομαι. Εσύ τι ευχαρίστηση βρίσκεις στο κρυφό και το ανείπωτο; Εμένα δε με νοιάζει να πληγώσω το εγώ μου, ούτε να δείξω τον πραγματικό μου εαυτό. Δε με νοιάζει να σου δείξω την ασχήμια μου γιατί κι αυτή σε αγαπάει. Δε θέλω, ούτε και αγωνίζομαι να είμαι τέλεια και αψεγάδιαστη. Επειδή πολύ απλά δεν είμαι. Κι ούτε θα γίνω ποτέ. Και την έκφραση συναισθημάτων δεν τη λογίζω ως μειονέκτημα. Εσύ το φοβάσαι, το βλέπεις σαν κάτι πολύ μακρινό από σένα. Όμως εγώ έτσι έμαθα να αγαπώ και να νοιάζομαι. Έμαθα να χαίρομαι έντονα, να αγαπώ έντονα και να πονώ έντονα. Και δε βλέπω κανένα λόγο για να τα κρύψω όλα αυτά. Γιατί όλα αυτά είμαι εγώ. Κι όσο κι αν τα καταπιέζω -για χάρη σου- πάντοτε θα βγαίνουν στην επιφάνεια και θα μου θυμίζουν συνεχώς ότι είμαι το ίδιο παιδί που ήμουν πάντα. Το αφελές κορίτσι που ερωτεύεται παράφορα, χωρίς φραγμούς, χωρίς όρια, χωρίς δεύτερη σκέψη. Δε φοβάμαι. Μονάχα λυπάμαι, που δε θα μπορέσω ποτέ να σε καταλάβω και που δε θα μπορέσεις ποτέ να με καταλάβεις και που αυτό το μπέρδεμα μεταξύ μας θα είναι η αιτία που οι δρόμοι μας θα χωρίζουν.