Trouble

Εμένα δεν με τρομάζουν οι λέξεις. Κι ούτε φοβάμαι να πω τι κρύβω μέσα μου. Γιατί ο κόσμος μου δεν έχει καμιά σημασία αν δεν τον μοιράζομαι. Εγώ τα σκέφτομαι και τα λέω, εσύ απλά τα σκέφτεσαι. Εγώ έχω τη χαρά να τα μοιράζομαι. Εσύ τι ευχαρίστηση βρίσκεις στο κρυφό και το ανείπωτο; Εμένα δε με νοιάζει να πληγώσω το εγώ μου, ούτε να δείξω τον πραγματικό μου εαυτό. Δε με νοιάζει να σου δείξω την ασχήμια μου γιατί κι αυτή σε αγαπάει. Δε θέλω, ούτε και αγωνίζομαι να είμαι τέλεια και αψεγάδιαστη. Επειδή πολύ απλά δεν είμαι. Κι ούτε θα γίνω ποτέ. Και την έκφραση συναισθημάτων δεν τη λογίζω ως μειονέκτημα. Εσύ το φοβάσαι, το βλέπεις σαν κάτι πολύ μακρινό από σένα. Όμως εγώ έτσι έμαθα να αγαπώ και να νοιάζομαι. Έμαθα να χαίρομαι έντονα, να αγαπώ έντονα και να πονώ έντονα. Και δε βλέπω κανένα λόγο για να τα κρύψω όλα αυτά. Γιατί όλα αυτά είμαι εγώ. Κι όσο κι αν τα καταπιέζω -για χάρη σου- πάντοτε θα βγαίνουν στην επιφάνεια και θα μου θυμίζουν συνεχώς ότι είμαι το ίδιο παιδί που ήμουν πάντα. Το αφελές κορίτσι που ερωτεύεται παράφορα, χωρίς φραγμούς, χωρίς όρια, χωρίς δεύτερη σκέψη. Δε φοβάμαι. Μονάχα λυπάμαι, που δε θα μπορέσω ποτέ να σε καταλάβω και που δε θα μπορέσεις ποτέ να με καταλάβεις και που αυτό το μπέρδεμα μεταξύ μας θα είναι η αιτία που οι δρόμοι μας θα χωρίζουν.