Πέρασαν σχεδόν 2 χρόνια..

Έχω πλήρη επίγνωση ότι απλά κάνω σπατάλη χρόνου γράφοντας για σένα, για μένα, γι'αυτά τα 2 χρόνια, πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο και αναζητώντας αιτίες και αφορμές, κάνοντας σενάρια επιστημονικής φαντασίας, αναζητώντας μια ικανοποιητική εξήγηση για όλα.
Κι όμως! Θα πρέπει μετά από τόση προσπάθεια να συμμεριστώ την άποψη ότι δεν υπάρχει εξήγηση για το καθετί.
Όσο για την σπατάλη χρόνου, μην το πάρεις προσωπικά, δεν είναι υποτιμητικό. Πώς να είναι; Αφού κάποτε σε είχα θεοποιήσει.
Ξέρεις όμως κάτι;
Όσο περνά ο καιρός απλά νιώθω ότι με αδίκησες.
"Δεν είναι θέμα εμφάνισης, είναι θέμα συμβατότητας."
Και εμείς οι δυο δεν είμαστε συμβατοί κατ'εσένα.
Τι κάνει συμβατούς δυο άνθρωπους όμως; Βάζω στοίχημα πως ούτε εσύ ξέρεις. Και επίσης, από όσο σε γνωρίζω, αν καθόμουν να το συζητήσω μαζί σου κι όχι με το μυαλό μου ξέρω πως θα μου έλεγες "ναι, έχεις δίκιο δεν το γνωρίζω".
Και τότε θα με οδηγούσες για χιλιοστή φορά στην τρέλα γιατί έχεις μια τάση να τρελλαίνεις τους ανθρώπους(ή απλά αρέσκεσαι να το κάνεις μόνο με την περίπτωση μου)
Και μετά την τρέλα το απόλυτο χάος. Βεβαίως, βεβαίως!
Εύχομαι απλά μια μέρα να αλλάζαν οι ρόλοι και να μπορούσες να με καταλάβεις έστω και για λίγο. Δυο χρόνια, και έκανα το κατα δύναμην για να βρίσκομαι κοντά σου, αλλά δεν πιστεύω οτι σε ενδιαφέρει και ότι το εκτιμάς. Γιατί απλα δεν μου έδωσες εκείνη την ευκαιρία που ζητούσα. Και δεν το αντέχω άλλο αυτό. Ξέρεις γιατί;
Επειδή, έκανα τα πάντα για να σβήσω τον πόθο μου, κατέπνιξα τις επιθυμίες μου, έσβησα τις φωτογραφίες μας, όποιο τραγούδι μου είχες στείλει και ακόμα ζήτησα από τους άλλους να σε αναφέρουν όσο πιο λίγο γινόταν. Και δε θα σου πω ότι δεν ωφέλησε σε τίποτα, γιατί σίγουρα ηρέμησα αρκετά. Αλλά μαζί με τη λύπη, έσβησε κι η χαρά.
"Απλά δεν βρέθηκε ακόμη κάποιος, που να σε κάνει να νιώσεις ανέμελα" μου είπε κάποιος σήμερα.
Κι απάντησα αμέσως. Μια άμεση απάντηση, είναι μια ειλικρινής απάντηση. "Υπήρχε κάποιος κάποτε, αλλά." Αλλά; Πες το!
Αλλα δεν άξιζε να με μάθει καλύτερα. Απλά διαμόρφωσε μια εικόνα που τον ικανοποιεί και δεν θέλει να την αλλάξει. Γιατί στο μυαλό του υπάρχουν χιλια-δυο πράγματα και δε θέλει να τα κάνει χιλια-τρια. Κάπως έτσι το είπες κάποτε.
Μου είχες πει επίσης, να φύγω απο τη ζωή σου. Συγγνώμη φίλε, δε σου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι σ'αγαπώ κι ίσως δε θα έπρεπε να είσαι τόσο σκληρός;
Πάντα τόσο αναποφάσιστος. Είναι φορές που απλά εύχομαι να έρθει κάποια στη ζωή σου και να σε ταρακουνήσει. Να σε αναστατώσει. Να την θες και να σε θέλει. Γιατί μόνο τότε θα κόψεις τη θεωρία "κανένας δεν αγαπά κανένα". Και ξέρω ότι θα συμβεί αυτό στη ζωή σου. Ποτέ όμως με μια σαν και μένα. Δεν σου αρέσουν οι άνθρωποι που σου λένε πόσο σε χρειάζονται. Τι παραξενιά κι αυτή. 2 χρόνια μετά μάλλον θα το εννοώ. Δε θα μπω καν στη διαδικασία να θέσω επιχειρήματα ούτε να πω το γιατί και το πως.
Το ξέρεις. Απλά παίζεις πελλό που λέμε και στην Κύπρο.
Παρόλη μου την ανασφάλεια, πάντα πίστευα ότι κι εσύ με αγαπούσες ιδιαίτερα. Τώρα σου μιλαώ και αυτό το ιδιαίτερο εξαφανίστηκε. Για σένα. Το νιώθω. Δεν μου αρεσει που χώρισαν οι ζωές μας και που χωρίζουν όλο και περισσότερο.
Δε θα σταματήσω να ζητώ μια ευκαιρία. Αν δεν μου πεις ευθέως ότι είμαι ό,τι πιο αδιάφορο πέρασε από τη ζωή σου, αν δεν μου πεις ευθέως ότι εκείνες οι αγκαλιές ουδεμία αξία είχαν για σένα. Και ίσως και να το πεις. Να το εννοείς όμως. Να το νιώθεις με όλο σου το είναι. Γιατί αν έχεις και την παραμικρή αμφβολία να το ψάξεις.
Θα συμφωνήσω με μια φίλη, όταν θέλεις κάτι τόσο πολύ, το σύμπαν απλά κάνει την πάπια.
Δε θυμάμαι τον εαυτό μου να θέλει κάτι περισσότερο από το να είναι δίπλα σου, να σε ξέρει(γιατί δεν σε ξέρω, δεν ξέρω τίποτα, ποτέ), να σε στηρίζει και να σε αγαπά. Εσύ το έκανες για μένα χωρίς καν να το επιδιώκεις. Τι να πω; Τόσο πονόψυχος είσαι; Τόση καλοσύνη;
Εκείνες τις φορές που θέλω να μου απαντήσεις σε non-sense είναι επειδή δεν αντέχω αυτη την δήθεν κατανόηση. Πες με βαρέθηκες, αλλά μην έρθεις σε μια εβδομάδα να μου πεις γεια, πώς πας...
Ξέρω ότι θα περάσει, αν όχι φέτος, όταν πάω κάπου πολύ μακρυά από σένα και το περιβάλλον μας. Θα περάσει, αλλά δε θα ξεχαστεί. Από εμένα και πάλι. Και με πειράζει να σκέφτομαι ότι τόσο ασήμαντη ήμουν για σένα τελικά. Με βλέπεις απλά συμπαθητική(αλλά αυτό ειπώθηκε μήνες πριν), αχρείαστα συναισθηματική, και άτομο που πάει εκεί που του δίνουν σημασία. Ω ναι, κι αυτό το είχες πει. Κι όμως, είμαι κι εγώ επιλεκτική. Πολλές φορές ευχήθηκα να ήμουν κάποια άλλη, απλά για σένα.
Δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι'αυτό.. Έχω ξεμείνει από ιδέες. Κι απλά αυτό θα μείνει εδώ μαζί με όλες μου τις σκέψεις γιατί δεν θα μπεις στον κόπο να το διαβάσεις κι αν το διαβάσεις θα'ναι μια απ'τα ίδια. Το μόνο που μου έμεινε είναι το μέτρημα. Τα χρόνια που περνούν...