Γίνονται όλα για ένα σκοπό τελικά; Κατ'αρχήν τι πάει να πει "γίνονται"; Το τι συμβαίνει στη ζωή μας γίνεται απλά ή μήπως το ορίζουμε εμείς;
Επίσης, γίνονται όλα για το "καλό" μας, ακόμα κι αν τη δεδομένη στιγμή δεν μπορούμε να δούμε πού στο καλό κρύβεται το καλό μας; Ή μήπως και σε αυτή την πρόταση ισχύουν τα ίδια δεδομένα της πρώτης; Ότι δηλαδή, εμείς κρίνουμε τι είναι καλό και τι μη καλό.
Κι αν για να φτάσουμε στο υποτιθέμενο καλό μας προηγείται μια ψυχοφθόρα διαδικασία με πολύ πόνο, εξακολουθεί να παραμένει καλό;
Κι αν αυτό που θα θέλαμε να ορίζαμε εμείς ως καλό, ερχόταν σε αντίθεση με το υπόλοιπο σύμπαν, θα είχαμε το δικαίωμα να το αποζητούμε;
Ή μήπως αυτό θα μας καθιστούσε μαζοχιστικά και αξιολύπητα όντα;
Από την άλλη, μαζοχιστικό δε θα μπορούσε να είναι και το να στερείσαι τον ήλιο, όταν τον χρειάζεσαι πραγματικά, απλώς επειδή και μόνο η μακρόχρονη έκθεση σε αυτόν μπορεί να σου προκαλέσει βλάβες;
Δεν είναι μαζοχισμός να χάνεις το σήμερα, σκεπτόμενος τις πιθανές συνέπειες του αύριο και στο τέλος, να μην έχεις όρεξη ούτε και αυτό να το ζήσεις;
Τι περιέργα πλάσματα που γίνονται μερικές φορές οι άνθρωποι... Και πόσο περιέργους μηχανισμούς αναπτύσσουν. Κι όλα αυτά, επειδή έχουν έναν εγκέφαλο, ο οποίος βρίσκεται εκεί για να ελέγχει όλες τις λειτουργίες και προπάντων για να δαμάζει όλα τα ζωώδη μας ένστικτα και φυσικά, για το καλό το δικό μας και των γύρω μας...