Δεν ωφελεί να προσμένεις...
Η προσμονή δεν είναι μια ενέργεια, είναι μια κατάσταση.
Όταν προσμένεις δεν μπορείς να ενεργήσεις, δεν μπορείς να κινηθείς...
Είσαι αδρανής. Απλώς προσ-μένεις. Κάθεσαι, και περιμένεις... Και κανένας δεν μπορεί να σου πει με σιγουριά για πόσο. Ούτε αν τελικά αυτή η προσμονή θα έχει κάποιο ώφελος ή κάποιο αποτέλεσμα, κάποια φυσική συνέπεια. Βέβαια, δεν είναι τα πάντα ωφελιμιστικά στη ζωή. Στο κάτω κάτω αν ήταν δε θα μπορούσε να υπάρξει η έννοια της προσμονής. Διότι τέτοια είναι η σύστασή της που είναι, κατά βάσην, ψυχοφθόρα. Όπως κάθετί εξάλλου που είναι τόσο γενικό και αόριστο και δίχως αρχή ή τέλος. Πάντοτε σε "τρώει" αυτό που δεν έμαθες άκομη, ή αυτό που δεν είδες ακόμη ή αυτό που δεν έγινε ακόμη.
Δεν ωφελεί, λοιπόν, να προσμένεις.
Κι αν δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς είναι επειδή εσύ το διάλεξες. Έσυ και μόνον εσύ κρατάς το σφυρί, εσύ και μόνον εσύ έχεις καρφώσει τον εαυτό σου πάνω στην καρέκλα. Και βρίσκεσαι στο ίδιο σημείο, πίσω από το ίδιο πάντοτε παράθυρο και ξεκουνάς μόνο για να ρίξεις μια ματιά στα κλεφτά κι ύστερα πίσω πάλι... Και εξακολουθείς να προσμένεις κάτι... Μια λάμψη, ένα σημάδι, ένα μήνυμα.
Καμιά φορά η προσμονή είναι απαραίτητη σε' σενα απόκειται να ξέρεις πότε είναι όντως απαραίτητη και πότε είναι αυτοεπιβαλλόμενη επειδή δεν ξέρεις ποια θα είναι η επόμενη κίνηση ή ανησυχείς γι' αυτήν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά.
Αγαπημένη μου Νυχτερινή Πένα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο να ορίζουμε ή να θεωρούμε κάτι ως απαραίτητο δεν είναι μια αυτοεπιβαλλόμενη πράξη και πάλι; Η μόνη περίπτωση να μας βάλει κάποιος άλλος στη διαδικασία της προσμονής είναι να μας το ζητήσει. Σε κάθε περίπτωση, η μεγαλύτερη τέχνη είναι να ξέρεις πότε να φεύγεις και πότε να μένεις. Κάπως έτσι το είχε πει και ο Νίτσε!
Φιλιά και σε σένα.
Να τα περιμένεις ούλλα τζιαι τίποτε μαζί. Να σηκωθείς όμως που την καρέκλα, η ζωή προχωρά!
ΑπάντησηΔιαγραφή