Sometimes I wish you would pay more attention to my favourite songs..

You wrote me letters
I didn't read.
I know I didn't,
You know I didn't,
Still I caressed you
sang you to sleep.
sometimes I told you you were beautiful.
Brazilian sea amazes me..


The day I left you,
Got on the bus.
I knew I'd see you,
You knew I'd see you,
Still you cried, and now I know why.
Ain't it too bad?
I loved you so much!
Brazilian sea amazes me..

I don't know who you are, but you made my day!

You know, as (my) life goes on, I just keep on realizing that happiness is always hidden behind those little things, which usually(and unfortunately)do not last for a long time, but you can always keep them in mind. (and inside your heart of course)
You just walked through that door, you smiled at me and made my day a little brighter.
And, imagine I didn't even know you(well how could I in any case) but it doesn't bother me at all. If it worked with you, it could work with so many other people.
I don't believe that life is easy or simple, but I do believe that we can make it and live it the way WE want it, so if we want to, we can make it seem a little simpler, brighter and worth living it.
Maybe there are no secret recipes that lead to happiness, wealth or love.
We just have to be more observant and graceful with those around us. And who knows, one day, out of nowhere, lightning could strike.
P.S. I know this post is not very long, so I'll keep it up to date, it's going to be like a lil list for people, or stuff that make my day(s) just so you can see that we can draw strength and courage from a usual day of our life.

01/09/2010: I received my 1st email at ISN! :) too bad I'm leaving on Friday:(

Πέρασαν σχεδόν 2 χρόνια..

Έχω πλήρη επίγνωση ότι απλά κάνω σπατάλη χρόνου γράφοντας για σένα, για μένα, γι'αυτά τα 2 χρόνια, πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο και αναζητώντας αιτίες και αφορμές, κάνοντας σενάρια επιστημονικής φαντασίας, αναζητώντας μια ικανοποιητική εξήγηση για όλα.
Κι όμως! Θα πρέπει μετά από τόση προσπάθεια να συμμεριστώ την άποψη ότι δεν υπάρχει εξήγηση για το καθετί.
Όσο για την σπατάλη χρόνου, μην το πάρεις προσωπικά, δεν είναι υποτιμητικό. Πώς να είναι; Αφού κάποτε σε είχα θεοποιήσει.
Ξέρεις όμως κάτι;
Όσο περνά ο καιρός απλά νιώθω ότι με αδίκησες.
"Δεν είναι θέμα εμφάνισης, είναι θέμα συμβατότητας."
Και εμείς οι δυο δεν είμαστε συμβατοί κατ'εσένα.
Τι κάνει συμβατούς δυο άνθρωπους όμως; Βάζω στοίχημα πως ούτε εσύ ξέρεις. Και επίσης, από όσο σε γνωρίζω, αν καθόμουν να το συζητήσω μαζί σου κι όχι με το μυαλό μου ξέρω πως θα μου έλεγες "ναι, έχεις δίκιο δεν το γνωρίζω".
Και τότε θα με οδηγούσες για χιλιοστή φορά στην τρέλα γιατί έχεις μια τάση να τρελλαίνεις τους ανθρώπους(ή απλά αρέσκεσαι να το κάνεις μόνο με την περίπτωση μου)
Και μετά την τρέλα το απόλυτο χάος. Βεβαίως, βεβαίως!
Εύχομαι απλά μια μέρα να αλλάζαν οι ρόλοι και να μπορούσες να με καταλάβεις έστω και για λίγο. Δυο χρόνια, και έκανα το κατα δύναμην για να βρίσκομαι κοντά σου, αλλά δεν πιστεύω οτι σε ενδιαφέρει και ότι το εκτιμάς. Γιατί απλα δεν μου έδωσες εκείνη την ευκαιρία που ζητούσα. Και δεν το αντέχω άλλο αυτό. Ξέρεις γιατί;
Επειδή, έκανα τα πάντα για να σβήσω τον πόθο μου, κατέπνιξα τις επιθυμίες μου, έσβησα τις φωτογραφίες μας, όποιο τραγούδι μου είχες στείλει και ακόμα ζήτησα από τους άλλους να σε αναφέρουν όσο πιο λίγο γινόταν. Και δε θα σου πω ότι δεν ωφέλησε σε τίποτα, γιατί σίγουρα ηρέμησα αρκετά. Αλλά μαζί με τη λύπη, έσβησε κι η χαρά.
"Απλά δεν βρέθηκε ακόμη κάποιος, που να σε κάνει να νιώσεις ανέμελα" μου είπε κάποιος σήμερα.
Κι απάντησα αμέσως. Μια άμεση απάντηση, είναι μια ειλικρινής απάντηση. "Υπήρχε κάποιος κάποτε, αλλά." Αλλά; Πες το!
Αλλα δεν άξιζε να με μάθει καλύτερα. Απλά διαμόρφωσε μια εικόνα που τον ικανοποιεί και δεν θέλει να την αλλάξει. Γιατί στο μυαλό του υπάρχουν χιλια-δυο πράγματα και δε θέλει να τα κάνει χιλια-τρια. Κάπως έτσι το είπες κάποτε.
Μου είχες πει επίσης, να φύγω απο τη ζωή σου. Συγγνώμη φίλε, δε σου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι σ'αγαπώ κι ίσως δε θα έπρεπε να είσαι τόσο σκληρός;
Πάντα τόσο αναποφάσιστος. Είναι φορές που απλά εύχομαι να έρθει κάποια στη ζωή σου και να σε ταρακουνήσει. Να σε αναστατώσει. Να την θες και να σε θέλει. Γιατί μόνο τότε θα κόψεις τη θεωρία "κανένας δεν αγαπά κανένα". Και ξέρω ότι θα συμβεί αυτό στη ζωή σου. Ποτέ όμως με μια σαν και μένα. Δεν σου αρέσουν οι άνθρωποι που σου λένε πόσο σε χρειάζονται. Τι παραξενιά κι αυτή. 2 χρόνια μετά μάλλον θα το εννοώ. Δε θα μπω καν στη διαδικασία να θέσω επιχειρήματα ούτε να πω το γιατί και το πως.
Το ξέρεις. Απλά παίζεις πελλό που λέμε και στην Κύπρο.
Παρόλη μου την ανασφάλεια, πάντα πίστευα ότι κι εσύ με αγαπούσες ιδιαίτερα. Τώρα σου μιλαώ και αυτό το ιδιαίτερο εξαφανίστηκε. Για σένα. Το νιώθω. Δεν μου αρεσει που χώρισαν οι ζωές μας και που χωρίζουν όλο και περισσότερο.
Δε θα σταματήσω να ζητώ μια ευκαιρία. Αν δεν μου πεις ευθέως ότι είμαι ό,τι πιο αδιάφορο πέρασε από τη ζωή σου, αν δεν μου πεις ευθέως ότι εκείνες οι αγκαλιές ουδεμία αξία είχαν για σένα. Και ίσως και να το πεις. Να το εννοείς όμως. Να το νιώθεις με όλο σου το είναι. Γιατί αν έχεις και την παραμικρή αμφβολία να το ψάξεις.
Θα συμφωνήσω με μια φίλη, όταν θέλεις κάτι τόσο πολύ, το σύμπαν απλά κάνει την πάπια.
Δε θυμάμαι τον εαυτό μου να θέλει κάτι περισσότερο από το να είναι δίπλα σου, να σε ξέρει(γιατί δεν σε ξέρω, δεν ξέρω τίποτα, ποτέ), να σε στηρίζει και να σε αγαπά. Εσύ το έκανες για μένα χωρίς καν να το επιδιώκεις. Τι να πω; Τόσο πονόψυχος είσαι; Τόση καλοσύνη;
Εκείνες τις φορές που θέλω να μου απαντήσεις σε non-sense είναι επειδή δεν αντέχω αυτη την δήθεν κατανόηση. Πες με βαρέθηκες, αλλά μην έρθεις σε μια εβδομάδα να μου πεις γεια, πώς πας...
Ξέρω ότι θα περάσει, αν όχι φέτος, όταν πάω κάπου πολύ μακρυά από σένα και το περιβάλλον μας. Θα περάσει, αλλά δε θα ξεχαστεί. Από εμένα και πάλι. Και με πειράζει να σκέφτομαι ότι τόσο ασήμαντη ήμουν για σένα τελικά. Με βλέπεις απλά συμπαθητική(αλλά αυτό ειπώθηκε μήνες πριν), αχρείαστα συναισθηματική, και άτομο που πάει εκεί που του δίνουν σημασία. Ω ναι, κι αυτό το είχες πει. Κι όμως, είμαι κι εγώ επιλεκτική. Πολλές φορές ευχήθηκα να ήμουν κάποια άλλη, απλά για σένα.
Δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι'αυτό.. Έχω ξεμείνει από ιδέες. Κι απλά αυτό θα μείνει εδώ μαζί με όλες μου τις σκέψεις γιατί δεν θα μπεις στον κόπο να το διαβάσεις κι αν το διαβάσεις θα'ναι μια απ'τα ίδια. Το μόνο που μου έμεινε είναι το μέτρημα. Τα χρόνια που περνούν...

It's a very very.. mad world!

Κάπως έτσι ξεκίνησε ο φετινός Αύγουστος για μένα. Μ'αυτό ακριβώς το συμπέρασμα (να το πω;)
Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα πολλά πράγματα από αυτόν τον τελευταίο μήνα του καλοκαιριού. Τον είχα πλέον καταχωρήσει στο μυαλό μου ως ένα μήνα που απλά μένεις άπραγος, που σε πιάνει η μελαγχολία, η ανία και γενικά απλά είσαι παθητικός με ό,τι συμβαίνει γύρω σου και δεν φαίνεται ο καταλληλότερος καιρός για να μάθεις πράγματα.
Αναθεώρησα!
Και ερωτώ: Τι σημασία έχουν οι μήνες, οι μέρες, τα χρόνια;
Τα πάντα είναι σχετικά όπως είπε και ο Αϊνστάιν.
Γιατί δηλαδή να γινόμαστε απόλυτοι; Γιατί να αποκλείουμε γεγονότα και καταστάσεις ή ακόμη κι ανθρώπους από τη ζωή μας;
Επιμένω! Από όλα κάτι έχουμε να πάρουμε! Και είναι πολύ σωστή και βαθειά κουβέντα αν μπείτε ποτέ στον κόπο να την ψάξετε λίγο καλύτερα.
Ακόμη και η πιο άχρηστη ταινία, κάποιο μήνυμα θα κρύβει πίσω της. Έχω πλέον πεισθεί ότι εμείς και μόνον εμείς δίνουμε αξία στα πράγματα! Οπότε γιατί να την τσιγκουνευόμαστε; Δε λέω, καλό είναι να είσαι επιλεκτικός,αλλά υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον επιλεκτικό και τον "ignorant" αυτόν δηλαδή που δεν γνωρίζει. Ο επιλεκτικός φρόντισε να μάθει και αφού "έδωσε" αξία κάπου, διαπίστωσε αν άξιζε τον κόπο ή όχι και μετά είναι δικό του πρόβλημα αν θα ασχοληθεί περισσότερο και θα καταλήξει να γίνει επιλεκτικός όταν δουν πολλά τα ματάκια του!
Επιστρέφοντας στα περι σχετικότητας και χρόνου-που είναι ένα θέμα πολύ συναρπαστικό να το αναλύεις από όποια πλευρά κι αν το δεις- κατ'εμένα-, αλλά και στον τίτλο του σημερινού ποστ, έχω να πω ότι νιώθω ανάμεικτα συναισθήματα γι'αυτό τον κόσμο. Πάνω απ'όλα όμως νιώθω δέος! Δεός γιατί ακόμα κι αν πιστεύουμε πως γνωρίζουμε αρκετά πράγματα, έρχεται πάντα μια στιγμή που ομολογούμε το αντίθετο. Κι εκεί που περιμένεις να λυγίσεις και να ενδώσεις, εκεί είναι που σηκώνεσαι με την μεγαλύτερη χάρη! Ακόμα κι αν διαισθανόμαστε ότι κάτι θα συμβεί, καλό ή κακό, ποτέ δεν ξέρουμε τι ακριβώς είναι. Το ποτέ και το πάντα είναι λέξεις που θα έπρεπε να απαγορευτεί η χρήση τους!
Τα πάντα ρει, όλα αλλάζουνε και τίποτα δε μένει, διατυπώστε το όπως σας βολεύει!
Αυτό όμως είναι μια αλήθεια. Και ξέρετε την αγάπη μου για τις αλήθειες.
Γι'αυτό και είναι ένας τρελλός κόσμος, αυτός μέσα στον οποίο βρισκόμαστε. Επειδή δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει το αύριο. Επειδή απλά μπορείς να υπολογίζεις με βάση τη λογική και να παίζεις με τις πιθανότητες και και και... Αλλά δεν ξέρεις. Μπορείς όμως να μάθεις. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε δευτερόλεπτο της ζωής σου!

Μην περιμένεις. Αυτό είναι κάτι που σίγουρα δεν αξίζει!!!

Το ξέρω και σε καταλαβαίνω. Είναι δύσκολο. Κι εγώ ακόμη βρίσκομαι στην αρχή της προσπάθειας μου. Κάθε φορά που το εφαρμόζω όμως, νιώθω πιο όμορφα, όχι κατ'ανάγκην πιο ανάλαφρα, απλά πιο όμορφα. Και διαφορετικά. Γιατί αν το καλοσκεφτείς, περιμένοντας, με το που ξυπνάς η μέρα σου να είναι η ίδια με χτες, τότε έτσι θα είναι.
Carpe diem, seize the day, trusting as little as possible in the future.
Και θα δεις που θα αρχίσουν οι μέρες να σε συναρπάζουν. Απλά πρέπει να μάθεις να ζεις ΜΕΣ την στιγμή. Να είσαι παρών όταν αυτό συμβαίνει. Την ώρα εκείνη. Να έχεις στο κεφαλάκι σου εκείνο που ζεις τώρα. Θέλει προσπάθεια, αλλά κάντο και θα με θυμηθείς. Και όχι από αύριο, αλλά από τώρα. Το αύριο μην το ψάχνεις, είναι μακρυά. Είσαι στο τώρα, ζήσε το τώρα. Είναι Αύγουστος, ζήσε τον Αύγουστο. Μην περιμένεις τον Σεπτέμβρη γιατί σου "γυαλίζει" περισσότερο.
Ανακάλυψε κι εσύ την τρέλλα που κουβαλάει αυτός ο κόσμος. ΣΗΜΕΡΑ.