Κρατούσε το άσπρο τριαντάφυλλο και σκεφτόταν.. Τον χρόνο που περνούσε τόσο ανύποπτα, τις στιγμές που έζησε.. Κι εκείνες που δεν έζησε. Πιο πολύ την βασάνιζαν οι τελευταίες. Περνούσε ο καιρός, πέρασε, και έμεινε εκεί. Ούτε ένα βήμα παραπέρα. Όμως, δεν ήθελε να κάνει κάτι που εκείνος θα απέρριπτε. Και βέβαια εδώ γεννιόταν το μεγάλο ερώτημα: ποιανού το θέλημα έπρεπε να εκπληρωθεί;
Συνέχισε να περιεργάζεται το τριαντάφυλλο κι ήταν συνέχεια στο μυαλό της. Οι άλλοι γύρω της όπου και αν έστρεφε το βλέμμα της χόρευαν σε ζευγάρια. Έρωτας. Χαρά. Ήταν και εκείνη χαρούμενη όμως. Ένιωθε ευλογημένη. Και περήφανη. Υπήρχε όμως και αυτή η φωνούλα. Της θύμιζε συνέχεια πως όση χαρά και αν ένιωθε, ήταν καταδικασμένη να νιώθει κι άλλη τόση θλίψη. Χαρά γιατί μόνο το καλύτερο ήθελε για εκείνον, θλίψη γιατί γνώριζε πως το καλύτερο δεν ήταν εκείνη. Έτσι ήταν η αγάπη της. Σαν 'κείνο το άσπρο τριαντάφυλλο. Μα το τριαντάφυλλο είχε αγκάθια. Και κάθε φορά όλο και πιο πολύ την τρυπούσαν. Της τρυπούσαν την καρδούλα και την μάραιναν. Γιατί μισή ήταν. Μισή χαρά, μισή λύπη. Μισές στιγμές, ανολοκλήρωτες. Μισή ζωή. Την γέμιζε η παρουσία του. Μα ήταν κι αυτή μισή... Το άφησε στην άκρη το τριαντάφυλλο. Έπρεπε να σκουπίσει τα δάκρυα της προτού την έπαιρνε κανένα μάτι. Δεν το επέτρεπε η μέρα. Φόρεσε λοιπόν το ομορφότερο της χαμόγελο και κίνησε μπροστά. Και η φωνούλα στο βάθος φώναζε.. Έπρεπε όμως, να προχωρήσει αγνοώντας την...
surprisingly enough, this is the second time in a row i knew you'd written in here just a while before i checked.
ΑπάντησηΔιαγραφή