Κλείστε τα

Οκτώ νεκροί... Έκρηξη... Στρατόπεδο.
Σηκώθηκα μέσα στον πανικό χωρίς να είμαι σίγουρη αν επρόκειτο για κάποιο από τα παιγνίδια που σου παίζει το υποσυνείδητο λίγο πριν ξυπνήσεις. Χρειάστηκαν μόνο αυτές οι τέσσερις λέξεις για να ενεργοποιηθούν οι μηχανισμοί μου. Τίποτα περισσότερο.
Οκτώ νεκροί, έκρηξη, στρατόπεδο.
Τα παιδιά. Έτρεξα στην τηλεόραση που ήδη μετέδιδε τις τελευταίες εξελίξεις. Τίτλος ειδήσεων: "Ισχυρή έκρηξη με νεκρούς στη ναυτική βάση Ζυγίου". Τα δικά μας τα παιδιά είναι καλά -η αμέσως επόμενη σκέψη. Ησύχασα για λίγο.
Παρακολουθώ τις ειδήσεις και αρρώστησα. Σιχάθηκα... Έχω σιχαθεί την ανευθυνότητά μας (δε λέω "σας", αν και θα το ήθελα, δε λέω "σας", ίσως πονέσει περισσότερο). Για άλλη μια φορά το κακό επιστρέφει σε εμάς, σαν μπούμερανγκ... Είμαι θυμωμένη. Δεν ξέρω κι ούτε μπορώ να φανταστώ την τραγική έκταση της καταστροφής. Είναι τραγικό πάντως. Με όλη τη σημασία της λέξεως. Δε με νοιάζει για τα άψυχα χτίρια που έχουνε γίνει ερείπια. Μήτε αν δεν έχουμε ρεύμα. Μονάχα σκέφτομαι εκείνα τα παιδιά (καλώς ή κακώς, έτσι μάθανε, έτσι τα μάθατε, έτσι τα μάθαμε -να είναι παιδιά ακόμη). Τα σκέφτομαι που πανικοβλήθηκαν. Τα σκέφτομαι που έκλαιγαν με λυγμούς. Σκέφτομαι τι είδαν τα μάτια τους.
Θα μπορούσε να ήταν τα δικά μας παιδιά -τα δικά σας-, οι φίλοι μου, τα αδέρφια σας, τα ξαδέρφια σας.
Δεν ξέρω ποιος θα το διαβάσει αυτό. Λίγη αξία έχει. Για όσους δεν το έχουν καταλάβει... ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΑΙ. Θέλω να φωνάξω. Είναι άδικο. Είναι ανεύθυνο. Αν δεν μπορείτε να τα χειρίζεστε... Τότε κλείστε τα (ναι, μιλώ για τα στρατόπεδά σας).