Σ'είχε βάλει παντού κι εκεί (στην καρδιά) κι εκεί (στο μυαλό), όμως δε σ'ένιωσε σαν ουσία. Μόνο σαν κάτι άπιαστο, κάτι μακρινό αλλά πάντα όμορφο. Ίσως ακριβώς γι'αυτό να έμαθε επιτέλους πώς να κρατά κάτι για πάντα στη ζωή της ακόμη κι αν στην πραγματικότητα δεν είναι εκεί. [...] Η απόσταση δε θα σε σβήσει, στο υπόσχομαι. Απλά θα σκοτώσει όλους αυτούς τους δαίμονες που την βασάνιζαν κι ίσως κι αυτούς να τους θυμάται νοσταλγικά.
Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011
Ξεθάβοντας κομμάτια από έναν (περασμένο) εαυτό
Ημερολογίου απόκομμα, γραμμένο την εικοστή-δεύτερη ημέρα του Νοεμβρίου σε περασμένα χρόνια, ώραν εννέα και είκοσι-εννέα λεπτά του πρωινού:
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
τα δικά μου τα ημερολόγια επέταξα τα μιαν ημέρα σε μια παραλία κοντα στην Πάτρα όπου και εσπούδαζα. Εν αντεχα να τα θωρώ. Μπορεί να εν τα μόνα σκουπίθκια που έκαμα ποττέ μου σε θάλασσα. Αλλά πάλε εν θα εμπορούσαν να πεταχτούν κάπου αλλού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσκέφτηκα κι εγώ πολλές φορές στη ζωή μου να πετάξω το συγκεκριμένο. Είπες "ημερολόγια", οπότε φαντάζομαι ότι εν είμαι η μόνη που κρατά παραπάνω που ένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνιξερω αν θα τα πάρω μαζί μου τωρά που εν να φύω που δαμέ... Εν θέλω γενικά να σκέφτουμαι τι εν να κρατήσω τζιαι τι εν να αφήκω πίσω.
Anyway, thanks for dropping by. Είχα φύει που τη Λεμεσό όταν άφηκες τζίνα τα σχόλια. Τζιαι ύστερα εξαφανίστηκα για λλίο. Το τελευταίο πράμα που θυμούμαι ότι είδα στο μπλογκ σου εν τζίνο το τραγούδι των Pink Floyd. Ήθελα να πω κάτι αλλά εν μου έφκαινε.
Μιλώ πολλά σήμερα.
Thanks ξανά πάντως!