"[Tώρα] δεν επιλέγεις ζωή..."
Αυτό το διάστημα το έχω "φοβηθεί" το γράψιμο.
Το μυαλό μου έχει βαλθεί να πιστεύει πως ότιδηποτε καταγραφεί τώρα, μεμιάς θα χάσει την αρχική του αγνή και ακατέργαστη μορφή, ότι θα υποστεί κάποια αλλοίωση, ότι μέχρι να βγει από την καρδιά μου και να φτάσει στο χαρτί θα έχει διαφοροποιηθεί.
Είναι που, τώρα δεν επιλέγω ζωή.
Κι αυτή η πρόταση είναι σωστή, από όποια πλευρά κι αν την αναλύσω.
Είναι όμως και το άλλο... Είναι που...Είμαι ευτυχισμένη. Κι είναι κάτι που δεν το ομολογώ συχνά. Είμαι ευτυχισμένη, όχι απλά χαρούμενη. Κι είναι κάτι που δεν το γράφω καν. Γι'αυτό το φοβήθηκα το γράψιμο. Λες κι αν το γράψω κάτω θα σταματήσει να ισχύει. Δεν αισθάνομαι ευτυχής για κανένα πολύ συγκεκριμένο λόγο. Απλώς νιώθω ότι κάποια πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους. Δεν το επέλεξα εγώ, εξάλλου τώρα δεν επιλέγω ζωή. Απλά, έγινε.
Κι αν χαθεί αυτή η ευτυχία; (θα μπορούσε κάποιος πολύ εύστοχα να ρωτήσει)
Λοιπόν, έχω μάθει πως τίποτα δε χάνεται αν δεν το αποφασίσεις εσύ ο ίδιος. Έχω μάθει πως υπάρχει η αιώνια ευτυχία. Και ξέρετε πώς αυτή εξασφαλίζεται; Με έναν πολύ απλό τρόπο: τη μνήμη. Η ευτυχία είναι το σύνολο των ωραίων στιγμών που έζησες. Αν τις κρατάς ζωντανές στη μνήμη σου, δε φεύγουν. Όχι στ'αλήθεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου