Εσύ

Ποιος είσαι;
Μονάχα αυτή η ερώτηση στριφογυρνούσε μες το μυαλό της. Ξανά και ξανά και ξανά. Όσο κυλούσαν οι μέρες, οι αναμνήσεις ζωντάνευαν, έπαιρναν ξανά πνοή κι έπαιζαν ασταμάτητα σαν φιλμάκι μπροστά στα μάτια της. Πόσο μισούσε τα μυστήρια... Τα άλυτα προβλήματα, τα αναπάντητα ερωτήματα.
Και μες το μυαλό της ηχούσε μόνο μια ερώτηση, "εσύ, ποιος είσαι;"
Σήμερα λέω να παίξουμε ένα καινούριο παιχνίδι, ένα παιχνίδι που δεν παίξαμε ποτέ ξανά.
Σήμερα λέω να παίξουμε το παιχνίδι της αλήθειας.
Εσύ, ποιος είσαι; Ξέρεις;
Λόγια, λόγια, λόγια... Λόγια πολλά, λόγια εκκωφαντικά, λόγια που απλά δεν μπορούσε να ξεχάσει.
Λόγια διφορούμενα. Αυτό εδώ τη βασάνιζε περισσότερο. Τα πολύσημα λόγια του. Λόγια που τα έπαιζε στα δάχτυλά του, λόγια που κατασκεύαζε σε μια γλώσσα που μόνο εκείνος μπορούσε να αποκωδικοποιήσει. Λόγια δίκοπο μαχαίρι. Λόγια σαν εκείνα των ποιητών. Λόγια που της ξάνοιγαν θάλασσες, μα δεν την οδηγούσαν σε κανένα λιμάνι. Λόγια που οδηγούσαν στο αιώνιο πουθενά. Μόνο λόγια.
Λόγια που δεν έγιναν πράξεις. Λόγια που ούτε καν τα θυμάται εκείνος που τα είπε. Λόγια που την πόνεσαν. Λόγια που την έκαναν να δακρύσει. Κι άλλα λόγια...  Λόγια που έφεραν την ελπίδα της στο φως και λόγια που κυρίεψαν τη φαντασία της. Λόγια που την ταξίδεψαν σ'άλλους πλανήτες. Λόγια που δεν ξέχνα, λόγια που δεν τα φοβάται, γιατί ξέρει ποια είναι, πάντοτε ήξερε. Εσύ, εσύ που δε μιλάς, εσύ ποιος είσαι;