Εν λευκώ

Ένα κενό χαρτί... Αυτό είναι όλο. Και πίσω από αυτό ο ενδιάθετος λόγος. Γιατί κάπου εκεί πίσω και κάπου εκεί μέσα υπάρχουν μυριάδες σκέψεις. Κατ'ακρίβειαν, υπάρχουν μυριάδες λέξεις κι όχι σκέψεις. Λέξεις σκόρπιες κι ασυνάρτητες, λέξεις που τα λένε όλα και λέξεις που δε λένε τίποτα. Λέξεις που σκαλώνουν και κωλύονται. Λέξεις που τις νιώθω, τις ακούω, λέξεις που μου μιλούν και προσπαθούν απεγνωσμένα να βγουν. ΟΧΙ ΤΩΡΑ!
Γιατί;
Διότι τώρα δεν είναι καιρός να μιλήσεις. Αγωνίστηκες τόσο καιρό γι'αυτή την ισορροπία και δε θα την αφήσεις τόσο εύκολα να πάει χαμένη, έτσι; Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως το χαρτί σου θα μένει λευκό -μέχρι πόσο; Όχι γιατί δεν έχεις τίποτα να γράψεις, όχι γιατί τίποτα το σπουδαίο δε συμβαίνει μέσα σ'εκείνο το μυαλό. Είναι που... Ακόμα δεν έφτασες στο τελικό στάδιο. Ακόμα το δουλεύεις. Είναι μια καινούρια αρχή. Θέλει το χρόνο της. Πρέπει να σβηστούν οι παλιές εκφράσεις, οι παλιές λέξεις, τα ονόματα, τα αισθήματα, ο παλιός πόνος. Και σιγά-σιγά θα μπουν άλλες λέξεις -φρέσκες λέξεις- στη θέση τους.
Μια ακόμη απόπειρα για επιστροφή θα μπορούσε να αποβεί μοιραία και το ξέρεις. Αλλά σου λείπουν εκείνες οι γνώριμες λέξεις, εκείνη η ίδια γνώριμη σκέψη. Σου λείπουν τα χέρια σου που έγραφαν βιαστικά μα και αβίαστα την κάθε συλλαβή. Σου λείπει η άνεση. Τώρα ξαφνικά οι κινήσεις έχουν γίνει πιο βαριές... Τώρα ξαφνικά η εύκολη λύση είναι το λευκό χαρτί. Δε δηλώνεις τίποτα! Αλλά διάβολε ποτέ δεν είναι ό,τι δηλώνεις στα χαρτιά! Είναι πάντοτε αυτό που σε τρώει από μέσα... Τίποτε άλλο. Κι αυτό στην παρούσα φάση... Το γνωρίζεις μόνον εσύ.