Χρόνος

Ο χρόνος είναι -ίσως- ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια στη ζωή του κάθε ανθρώπου.
Ίσως επειδή... περνά ανύποπτα.
Μάλλον διότι... κυλά και χάνεται σαν αστραπή τη στιγμή που το θέλεις λιγότερο.
Κι όταν εύχεσαι να τελειώσει, αυτός μένει εκεί και σε παγιδεύει και σε αιχμαλωτίζει μέσα σ'ένα χάος, μια θλιβερή και ατέλειωτη αιωνιότητα.
Ο χρόνος είναι άπιαστος -κανείς δεν μπορεί να τον ελέγξει, να τον σταματήσει, να τον (ξανα)ξεκινήσει, να τον πάρει μπροστά ή και να τον φέρει πίσω. Κι ίσως αυτό είναι που τον κάνει τόσο πολύτιμο και πολυπόθητο από όλους. Σχεδόν όλοι τραγουδήσαμε κάποτε γι'αυτόν. Κι άλλες φορές τον καταραστήκαμε κι ευχήθηκαμε να μην υπήρχε ποτέ.
Έχω αρχίσει να δέχομαι ότι ο χρόνος δεν είναι εχθρός μου. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι ο χρόνος -αν και ενιαίος όντας- δεν είναι τίποτε άλλο παρά τα μικρά και διαφορετικά κομμάτια από τα οποία αποτελείται η ζωή μου, η δική μου κι η δική σου. Ο χρόνος λοιπόν κυλά, είναι συνοδοιπόρος μου... Κι όσο αυτός κυλά, άλλοτε με σέρνει κι άλλοτε με παρασέρνει... Πότε γλυκά και πότε άγρια. Πότε σε θύελλες και μπόρες και πότε σε όμορφες και αξιοσημείωτες στιγμές του.
Καθώς οι μέρες περνούν λοιπόν, μιας και θα φύγω σύντομα και θα αλλάξω χώρο, φροντίζω να ξεθάβω κομμάτια δικά μου αγαπημένα από τον περασμένο χρόνο... Τον... σχετικά περασμένο χρόνο γιατί πάντοτε έτσι είναι μες το δικό μου το μυαλό, σ'αντίθεση με τον χώρο. Το χώρο μπορείς να τον τροποποιήσεις και να τον μεταμορφώσεις κι ακόμη μπορείς να μετατοπίσεις τον εαυτό σου από ένα σημείο του χώρου σε ένα άλλο. Το χρόνο όμως τον κουβαλάς και μέσα σου, τον βλέπεις από τα σημάδια που αφήνει κι απλώς μεγαλώνει κι επεκτείνεται. Ποτέ όμως δε σβήνεται -μονάχα αν το θελήσεις- αλλά κι αυτό νοητά θα γίνει. Πάντα βρίσκει ένα τρόπο να σου θυμίζει την ύπαρξη του -αν το θέλεις κι εσύ. Κι απλώς το μόνο που σου μένει να εύχεσαι είναι ο χρόνος που "ξοδεύτηκε" μέχρι τώρα να μην πήγε χαμένος, γιατί η φορά των δεικτών του ρολογιού δεν αλλάζει όπως δεν αλλάζει τίποτα απ' όσα βίωσες μέχρι αυτό το λεπτό που μιλάμε...