Η αμπελοφιλοσοφία της ημέρας

"Ό,τι δεν αλλάζει, είτε πρέπει να το αποδεχτείς, είτε να το αφήσεις πίσω σου αλλά σε καμία περίπτωση δεν παλεύεις να τα βάλεις μαζί του."

Υπήρξες;

Δεν μπορώ να μη σου γράφω
Δεν μπορώ να μη σε σκέφτομαι

Αν δε σου γράφω
Αν δε σε σκέφτομαι


Αν ξηλώσω τις λέξεις
Κι αφαιρέσω τις σκέψεις
Υπήρξες;

Γίνονται όλα για ένα σκοπό τελικά; Κατ'αρχήν τι πάει να πει "γίνονται"; Το τι συμβαίνει στη ζωή μας γίνεται απλά ή μήπως το ορίζουμε εμείς;
Επίσης, γίνονται όλα για το "καλό" μας, ακόμα κι αν τη δεδομένη στιγμή δεν μπορούμε να δούμε πού στο καλό κρύβεται το καλό μας; Ή μήπως και σε αυτή την πρόταση ισχύουν τα ίδια δεδομένα της πρώτης; Ότι δηλαδή, εμείς κρίνουμε τι είναι καλό και τι μη καλό.
Κι αν για να φτάσουμε στο υποτιθέμενο καλό μας προηγείται μια ψυχοφθόρα διαδικασία με πολύ πόνο, εξακολουθεί να παραμένει καλό;
Κι αν αυτό που θα θέλαμε να ορίζαμε εμείς ως καλό, ερχόταν σε αντίθεση με το υπόλοιπο σύμπαν, θα είχαμε το δικαίωμα να το αποζητούμε;
Ή μήπως αυτό θα μας καθιστούσε μαζοχιστικά και αξιολύπητα όντα;
Από την άλλη, μαζοχιστικό δε θα μπορούσε να είναι και το να στερείσαι τον ήλιο, όταν τον χρειάζεσαι πραγματικά, απλώς επειδή και μόνο η μακρόχρονη έκθεση σε αυτόν μπορεί να σου προκαλέσει βλάβες;
Δεν είναι μαζοχισμός να χάνεις το σήμερα, σκεπτόμενος τις πιθανές συνέπειες του αύριο και στο τέλος, να μην έχεις όρεξη ούτε και αυτό να το ζήσεις;
Τι περιέργα πλάσματα που γίνονται μερικές φορές οι άνθρωποι... Και πόσο περιέργους μηχανισμούς αναπτύσσουν. Κι όλα αυτά, επειδή έχουν έναν εγκέφαλο, ο οποίος βρίσκεται εκεί για να ελέγχει όλες τις λειτουργίες και προπάντων για να δαμάζει όλα τα ζωώδη μας ένστικτα και φυσικά, για το καλό το δικό μας και των γύρω μας...

Τα πάντα ρει...

Αβάσταχτα.

Προσμονή ή προς-μόνη ;

Δεν ωφελεί να προσμένεις...
Η προσμονή δεν είναι μια ενέργεια, είναι μια κατάσταση.
Όταν προσμένεις δεν μπορείς να ενεργήσεις, δεν μπορείς να κινηθείς...
Είσαι αδρανής. Απλώς προσ-μένεις. Κάθεσαι, και περιμένεις... Και κανένας δεν μπορεί να σου  πει με σιγουριά για πόσο. Ούτε αν τελικά αυτή η προσμονή θα έχει κάποιο ώφελος ή κάποιο αποτέλεσμα, κάποια φυσική συνέπεια. Βέβαια, δεν είναι τα πάντα ωφελιμιστικά στη ζωή. Στο κάτω κάτω αν ήταν δε θα μπορούσε να υπάρξει η έννοια της προσμονής. Διότι τέτοια είναι η σύστασή της που είναι, κατά βάσην, ψυχοφθόρα. Όπως κάθετί εξάλλου που είναι τόσο γενικό και αόριστο και δίχως αρχή ή τέλος. Πάντοτε σε "τρώει" αυτό που δεν έμαθες άκομη, ή αυτό που δεν είδες ακόμη ή  αυτό που δεν έγινε ακόμη.
Δεν ωφελεί, λοιπόν, να προσμένεις.
Κι αν δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς είναι επειδή εσύ το διάλεξες. Έσυ και μόνον εσύ κρατάς το σφυρί, εσύ και μόνον εσύ έχεις καρφώσει τον εαυτό σου πάνω στην καρέκλα. Και βρίσκεσαι στο ίδιο σημείο, πίσω από το ίδιο πάντοτε παράθυρο και ξεκουνάς μόνο για να ρίξεις μια ματιά στα κλεφτά κι ύστερα πίσω πάλι... Και εξακολουθείς να προσμένεις κάτι... Μια λάμψη, ένα σημάδι, ένα μήνυμα.

"Εγώ ζω αυτοκτονώντας..."

Δεν κατάφερα μέχρι σήμερα να διαβάσω ολόκληρο το "Αναζητώντας Κροκανθρώπους" του Άσιμου. Ίσως και να επανέλθω κάποια στιγμή. Συχνά εκφράζει σκέψεις και συναισθήματα με έναν αρκετά ωμό και κυνικό τρόπο, που ίσως κάποιους να τους ενοχλεί και να τους κάνει να πιστεύουν πως έτσι χάνεται και η ουσία. Εμένα μου μιλά με κάποιον τρόπο ή με τα δικά του λόγια "είναι σχετικός με μένα". Ίσως εξηγήσω και γιατί και πώς κάποτε μέσα από τις "ιστορίες μου". Μου έχει λέιψει το γράψιμο. Μου έχει λέιψει το διάβασμα. Και με το διάβασμα, δεν εννοώ αυτό του Πανεπιστημίου -που ούτως ή αλλιώς κάνω- αλλά το κυνήγι της γνώσης. Το ψάξιμο γενικότερα. Αυτά που έβγαζα εδώ πέρα κάποτε. Ισχύει τελικά, πως όταν αφήνεις κάτι σε αφήνει και αυτό με τον δικό του τρόπο. Λοιπόν, σήμερα δειλά δειλά κάνω μια προσπάθεια να φέρω πίσω αυτό που μ'άφησε. Μέσα από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον -τον χρόνο. Κι αυτό το απόσπασμα μου μιλά σε διάφορους χρόνους.

"Δε μ’ ενδιαφέρει αν τη βρίσκεις στο γαμήσι. Δεν μ’ ενδιαφέρει άμα λες πως πηδιέσαι με τρεις και ευτυχώς που ήταν τρεις γιατί δεν είχες άλλες τρύπες να χρησιμοποιήσεις. Δε μ’ ενδιαφέρουν όλα αυτά που λες γιατί άμα θες να ξέρεις εγώ δε μπορώ να χρησιμοποιώ άσχετους από μένα, έξω από μένα, και τελείως διαφορετικούς απο μένα για να βουλώσω τις τρύπες μου απλώς. Ακριβώς εγώ διαλέγω έτσι, σύ αλλοιώς. Εγώ έχω πια κόψει με τους άσχετους, τους έξω από μένα.
Κρατώ ελεύθερες τις τρύπες μου και στον αέρα ανοιχτές, παρά τοιουτοτρόπως χρησιμοποιημένες. Δε τη βρίσκω με τους άσχετους. Παρ’ όλα αυτά εσένα σε βρίσκω σχετική με μένα. Αλλά τη βρίσκεις με τους άσχετους. Εμένα δεν έψαξες ποτέ σου να με βρεις. Θα βουλώναμε τις τρύπες μας και θα ήτανε συνάμα κι ανοιχτές για τον καθένα σχετικό με μας. Έτοιμες για να ρίξουν το υγρό τους πυρ σ’ αυτή την κοινωνία που μας καίει. Κι όχι να το καταπίνουν τα σωθικά μας.
Δεν αυτοκτονώ εγώ έτσι. Εγώ ζω αυτοκτονώντας.
Πιο δύσκολα από σένα ίσως."

Kι εν τέλει τι είναι ανθρώπινο;

"Τι ίσιο και τι λάθος;
Και τι θα πει ρηχότητα;
Και τι μεγάλο βάθος;"