So black&white.

I'll see you tonight in the back of my mind.
When you would dress me in white with the look in your eyes.
Nobody's perfect, but I'm perfectly happy to keep on bringing this love down off the shelf.
Don't know where to put you anymore.
I am humbled, I feel small and plain.
"His fingers are music to my soul.
And I feel his song play everywhere I go.
I won't need answers I'll just know.
Cause I've read the sonnets about his soul.
He can be ordinary in the best ways."
...And still dance like a poet through every word he says.
Every now and then I lose sight of the good life
I get stuck in a low light
"But then Love comes in..."
How far do I have to go to get to you?
Many the miles!
I can't keep on waiting to live.
There's too many things I haven't done yet.
Too many sunsets I haven't seen.
Sleepless nights you creep inside of me.
You take more than just my sanity.
"The time that I've taken, I pray is not wasted.
Have I already tasted my piece of one sweet love?"
Your unexpected love provides my solitary's suicide...oh I wish I knew!
You hold me without touch.
You keep me without chains.
"I never wanted anything so much than to drown in your love and not feel your rain."
You loved me 'cause I'm fragile, when I thought that I was strong.
Here I am and I stand so tall, just the way I'm supposed to be.
"But you're on to me and all over me.
You're neither friend nor foe, though I can't seem to let you go."
The one thing that I still know is that you're keeping me down.
"You're on to me, on to me, and all over...
Something always brings me back to you.
It never takes too long."

Many thanks to S.B.

Μαθήματα Ζωής.

Να λοιπόν πώς δημιούργησε μόνη της το πρόβλημά της. "Το πρόβλημα είναι δικό σου. Όταν κλείσεις την πόρτα του σπιτιού σου, εσύ θα είσαι αυτή που θα σκοτίζεται. Ό,τι κι αν πεις στους άλλους, ξέρεις ότι το πρόβλημα είναι δικό σου. Πρέπει να ξεφύγεις από τον κόσμο που έφτιαξες. Μόνη σου."
Ο κόσμος που έφτιαξε. Ένας κόσμος με δεδομένα εντελώς αλλοιώμενα.
"Τα μαλλιά σου είναι ωραία σήμερα". Σημαίνει: "Τα μαλλιά σου είναι ωραία σήμερα".
Κι όμως, αυτή και άλλες τόσες την πάτησαν με αυτά τα μαλλιά. Το φταίξιμο; Δικό τους.
Μάθημα ζωής υπ'αριθμόν ένα: Ένας άντρας σχολιάζει τα μαλλιά σου τώρα. Σημαίνει ότι τώρα τα μαλλιά σου είναι ωραία. Σε καμία περίπτωση μην ελπίζεις ότι αυτό θα ισχύει και αύριο. Ίσως αύριο να είσαι αόρατη. Και προς Θεού! Το να σχολιάζω τα μαλλιά σου, το ντύσιμο σου και τις κινήσεις σου δεν υποδηλώνει κανένα ενδιαφέρον.
Μάθημα ζωής υπ'αριθμόν δύο: Στην περίπτωση που είστε αρκετά χαζές ώστε να πιστεύετε πως επειδή ασχολήθηκε μαζί σας ή/και συνεχίζει να το κάνει αρκετά συχνά και αποφασίζετε να το συζητήσετε σοβαρά μήπως και πάει παραπέρα:
α) Αν ήθελε να μπείτε στη ζωή του θα το πρότεινε ο ίδιος.
β) Έστω ότι είναι άβουλος/ντροπαλός/αναποφάσιστος και πρέπει εσείς να κάνετε το πρώτο βήμα. Αν ήθελε να μπείτε στη ζωή του, θα δεχόταν ασυζητητί, χωρίς δεύτερη σκέψη.
γ) Αν ανήκετε στην τρίτη των περιπτώσεων, σας συγχαίρω για την βλακεία σας. 90% των πιθανοτήτων δείχνουν ότι ο τύπος δεν... Πάρτε κι άλλα πέντε από μένα. Εντός ολίγων ημερών να είστε έτοιμες για τα κακά νέα.
δ) Το 10% που απομένει. Η πιο απίθανη εκδοχή. Ο τύπος σας εκτιμά τόσο πολύ και σας νοιάζεται αρκετά ώστε να θέλει να το επεξεργαστεί για λίγο στο μυαλό του. Σε λίγες μέρες έρχεται και σας λέει "κατόπιν ώριμης σκέψεως" αποφάσισα να'μαστε μαζί. Τα συγχαρητήρια μου. Είστε απ'τις λίγες που το κομπλιμέντο για τα μαλλιά ίσως και να ήταν εύστοχο.
Να διευκρινίσω βέβαια, ότι το πρόβλημα δεν είναι τα μαλλιά. Είναι η κάθε κίνηση την οποία δυστυχώς οι γυναίκες μεταφράζουν σε χίλια-δύο πράγματα ανα πάσα στιγμή.
Κι απ'την αντρική πλευρά η απερισκεψία. Η άγνοια ίσως. Η δυσκολία τους να κατανοήσουν βαθύτερα συναισθήματα. Η ρυχότητα που τους διακρίνει.
Το χειρότερο απ'όλα βέβαια είναι η ευκολία με την οποία βρίσκουν τα κουμπιά μας. Κι έτσι, εκεί που είσαι έτοιμη να φύγεις μακριά, να σου ο τύπος απ'το πουθενά, άνετος, σαν να μην είχε προηγηθεί τίποτα.
Κι εσύ τόσο πολύ αιφνιδιάζεσαι, που χάνεις τη γη κάτω απ'τα πόδια σου και συμφωνείς με τις φτηνές δικαιολογίες που σου αραδιάζει, απλώς και μόνο επειδή τον αγαπάς. Πάρτα ξανά να μην στα χρωστάω.
Λοιπόν, ωραία δεν τη θες; Απλά πες ένα ναι ή ένα όχι.
Αυτό θέλει ν'ακούσει πλέον. Την κούρασες. Άστην να πάει στο καλό και θα βρεθεί άλλη χαζή να σου ανεβάζει την αυτοεκτίμηση που και που και να είναι το σιγουράκι...
Ανωφέλετες είναι οι δικαιολογίες. Κι άσε που δεν είναι αρκετά χαζή ώστε να τις πιστέψει. Αυτό βέβαια, είναι και το πιο κρίσιμο σημείο. Γιατί άντρες και αλήθεια δεν πάνε μαζί. Σιγά μην στο κάνει τόσο απλό. Σου λέει αν θες φύγε μόνη σου, δεν σε κρατάω.
Μάθημα ζωής υπ'αριθμόν τρία: Βρε κορίτσι μου... Άσε! Τι το σκαλίζεις; Έκανες ό,τι μπορούσες έτσι;
Τουλάχιστον εσύ, είχες το θάρρος να πεις αυτά που ένιωθες. Μην περιμένεις όμως, να κάνει κι αυτός το ίδιο. Άδικος κόπος. Είναι τόσο εγωιστής που δε θα σου κάνει ούτε τη χάρη να μάθεις την αλήθεια. Άσε που ούτε ο ίδιος δεν την ξέρει μάλλον. Η ζωή συνεχίζεται, υποθέτω. Ναι, ξέρω εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις.
Τέτοια κομπλιμέντα έχεις πολλά ν'ακούσεις. Καθένα θα εξυπηρετεί κι ένα σκοπό που έχουν στο μυαλό τους. Γι'αυτό πες ένα ευχαριστώ και προχώρα σαν να μην τ'άκουσες ποτέ.
Ο μόνος τρόπος για να τα βγάλεις πέρα με τους άντρες. Όσο λιγότερο το ψάχνεις τόσο το καλύτερο για σένα.
Μάθημα ζωής υπ'αριθμόν τέσσερα: Τώρα πια είσαι αρκετά μεγάλη για να κλαις. Έμαθες πια ότι απλά προχωρείς μαζί ΜΕ τη ζωή, όπως στα φέρει η ζωή. Ξέχνα τους πρίγκιπες και τ'άλογα. Βρίσκεσαι στον πλανήτη Γη, στην σκληρή πραγματικότητα του 21ου αιώνα. Κάπου, κάποτε άκουσα κάποιον να λέει: "Μη σε στεναχωρεί ο δύσβατος δρόμος της ζωής σου. Είναι νωρίς ακόμη οπότε υπάρχουν πολλές ελπίδες για την τροπή που θα πάρει η πορεία σου στη συνέχεια". Μην τα βάζεις κάτω. Κράτα ψηλά το κεφάλι σου. Κάθε εμπόδιο για καλό...
Γράφτηκε στις 27.10.2010

One night I dreamed I was walking along the beach with the Lord.
Many scenes from my life flashed across the sky.
In each scene I noticed footprints in the sand.
Sometimes there were two sets of footprints,
other times there was one set of footprints.

This bothered me because I noticed
that during the low periods of my life,
when I was suffering from
anguish, sorrow or defeat,
I could only see one set of footprints.

So I said to the Lord,
“You promised me Lord,
that if I followed you,
you would walk with me always.
But I have noticed that during the most trying periods of my life
there has only been one set of footprints in the sand.
Why, when I needed you most, you have not been there for me?”

The Lord replied,
“The times when you have seen only one set of footprints in the sand,
is when I carried you.~Mary Stevenson.

Every Rose Has Its Thorn.

Κρατούσε το άσπρο τριαντάφυλλο και σκεφτόταν.. Τον χρόνο που περνούσε τόσο ανύποπτα, τις στιγμές που έζησε.. Κι εκείνες που δεν έζησε. Πιο πολύ την βασάνιζαν οι τελευταίες. Περνούσε ο καιρός, πέρασε, και έμεινε εκεί. Ούτε ένα βήμα παραπέρα. Όμως, δεν ήθελε να κάνει κάτι που εκείνος θα απέρριπτε. Και βέβαια εδώ γεννιόταν το μεγάλο ερώτημα: ποιανού το θέλημα έπρεπε να εκπληρωθεί;
Συνέχισε να περιεργάζεται το τριαντάφυλλο κι ήταν συνέχεια στο μυαλό της. Οι άλλοι γύρω της όπου και αν έστρεφε το βλέμμα της χόρευαν σε ζευγάρια. Έρωτας. Χαρά. Ήταν και εκείνη χαρούμενη όμως. Ένιωθε ευλογημένη. Και περήφανη. Υπήρχε όμως και αυτή η φωνούλα. Της θύμιζε συνέχεια πως όση χαρά και αν ένιωθε, ήταν καταδικασμένη να νιώθει κι άλλη  τόση θλίψη. Χαρά γιατί μόνο το καλύτερο ήθελε για εκείνον, θλίψη γιατί γνώριζε πως το καλύτερο δεν ήταν εκείνη. Έτσι ήταν η αγάπη της. Σαν 'κείνο το άσπρο τριαντάφυλλο. Μα το τριαντάφυλλο είχε αγκάθια. Και κάθε φορά όλο και πιο πολύ την τρυπούσαν. Της τρυπούσαν την καρδούλα και την μάραιναν. Γιατί μισή ήταν. Μισή χαρά, μισή λύπη. Μισές στιγμές, ανολοκλήρωτες. Μισή ζωή. Την γέμιζε η παρουσία του. Μα ήταν κι αυτή μισή... Το άφησε στην άκρη το τριαντάφυλλο. Έπρεπε να σκουπίσει τα δάκρυα της προτού την έπαιρνε κανένα μάτι. Δεν το επέτρεπε η μέρα. Φόρεσε λοιπόν το ομορφότερο της χαμόγελο και κίνησε μπροστά. Και η φωνούλα στο βάθος φώναζε.. Έπρεπε όμως, να προχωρήσει αγνοώντας την...

I bet...

I bet you didn't know that she cried herself to sleep every night, thinking of you, replaying everything you ever said, everything you ever did and... wondering where she went wrong.
I bet you didn't know that seeing you was not the only way that made her think of you.
You didn't know that she didn't want to run away from you. You didn't know how hard she struggled with herself. Feelings coming straight from her heart whispering to her ears to stay... Common sense telling her to stop caring about you.
But how could she in the first place? People say that you shouldn't make someone your everything because when they are gone you have nothing. However, when you went your separate ways she did have some things. Memories accompanied her lonely nights, sweet melodies kept her heart warm and her love for you made her stronger, not weak, but stronger, because she knew she had a worthwhile reason to exist.
I still bet you didn't know how loneliness became an awful habit for her. You didn't know how many times she picked up the phone back then, and how fast she would type and erase your phone number..Type. Erase. Type. Erase. Type. Erase. And then the hole in her chest would grow bigger and bigger, because she was terribly missing you, like a small child misses his mother and no one else can take her exceptional place.
Though she was dying to hear your voice-she missed that overwhelming feeling she got everytime you spoke to her- she would just deprive herself of that little pleasure. Not because she was angry at you, but because she didn't know what was the right thing to do at that time. So, remaining silent seemed the most appropriate way to go through that confusion. I bet you didn't know that her happiest moments weren't complete if you were not by her side. You didn't know how she treasured the time spent with you. Did you know anything at all? Who was that girl? Why did she always look kind of sad, kind of thoughtful? I bet you didn't know, did you?

Φθινοπώριασε...

 Ήταν μια όμορφη νύχτα. Απ'αυτές τις νύχτες που το γλυκό αεράκι σε αγκαλιάζει ζεστά και χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο σου. Ο ουρανός, γεμάτος άστρα. Μια νύχτα όμορφη... Εκείνη ήταν έξω. Δε θα μπορούσε με τίποτα να στερήσει μια τέτοια νύχτα από τον εαυτό της. Περπατούσε με βήμα αργό και χάζευε γύρω της. Έβλεπε τον κόσμο που περνούσε- άλλοι βιαστικοί, άλλοι ν'απολαμβάνουν τη θεσπέσια νύχτα του φθινοπώρου εκείνου. Περπάτησε λίγο ακόμη και αποφάσισε να πάει στο καταφύγιο της.
 Η θάλασσα... Ακόμη κι αυτή έλαμπε περισσότερο τη νύχτα εκείνη. Σαν να σε προσκαλούσε. Κι εκείνη τ'άκουγε βαθιά μέσα της το κάλεσμα εκείνο. Ήξερε ότι έπρεπε να το αποδεχτεί εκείνο το βράδυ.
Κάθισε λοιπόν στην αμμουδιά κι άφησε τα γυμνά της πόδια να τα δροσίσει το νεράκι. Έκλεισε τα μάτια της και για μερικά λεπτά αφέθηκε στις μαγικές μελωδίες που δημιουργούσαν τα κύματα καθώς πάφλαζαν στους βράχους.
Δε βιαζόταν καθόλου τη νύχτα εκείνη. Κάθε λεπτό ήτανε θησαυρός. Το απολάμβανε. Γνώριζε όμως. Το άκουγε το κάλεσμα. Ήξερε ότι δεν μπορούσε ν'αποφύγει τις σκέψεις της που άρχισαν να ξυπνούν και να την αναζητούν. Ήξερε ότι έπρεπε να δει τη σκιά πίσω της και να σιγουρευτεί ότι ήταν μόνο μία.
Κι όμως, δε βιαζόταν. Η θάλασσα της κρατούσε συντροφιά κι έτσι δεν ένιωθε μόνη, αν και ήταν.
Την ώρα που άνοιξε τα βλέφαρα της το κατάλαβε.
Ευχήθηκε το θολό εκείνο πρόσωπο ν'αποκτούσε μια μορφή επιτέλους και να καθόταν εκεί, δίπλα της. Ν'αγνάντευαν παρέα την απέραντη θάλασσα.
Την πονούσε που ήταν έτσι εκείνη η νύχτα, μα περισσότερο φοβόταν για τις άλλες που θ'ακολουθούσαν.
Καθώς οι αναμνήσεις περνούσαν σαν φιλμάκι μπροστά στα μάτια της χαμογελούσε. Κι άλλοτε δάκρυα έβρεχαν το πρόσωπο της. Δάκρυα καυτά που την πονούσαν κι άλλοτε γλυκόπικρα δάκρυα που της επέτρεπαν να πάρει μια ανάσα. Τα μάτια της, γεμάτα νοσταλγία. Κι ένα παράπονο λες κι ήθελε να βγει από τα σφιγμένα της χείλη. Παράπονο γιατί άργησε να 'ρθει η σκιά και που μια τέτοια νύχτα ήτανε μόνη της. Μα δε σηκώθηκε να φύγει. Έμεινε εκεί-θα έμενε μέχρι την ανατολή του ήλιου- γιατί ήξερε ότι μόνο με το φως της μέρας θα μπορούσε πιο καθαρά να δει την αλήθεια και να την αποδεχτεί. Μια αλήθεια που την πονούσε και της έτρωγε τα σωθικά της.
Όσο κι αν το αρνιόταν, ήθελε να ξεθολώσει εκείνο το πρόσωπο, ήθελε να φανεί εκείνη η σκιά και να σμίξει με τη δικιά της. Δε ζητούσε τίποτα παραπάνω, μήτε πιο λίγο. Επιθυμούσε να πορευθεί μαζί με τη σκιά και όχι ν'αγωνίζεται να τη φτάσει. Μα ούτε και να μένει πίσω η άλλη σκιά ήθελε.
Δεν της το επέτρεπε η περηφάνεια της. Αδικίες δεν ήθελε. Γύρευε το ιδανικό κι ας ήξερε ότι το τίμημα της κόστιζε ακριβά. Και κάθε φθινόπωρο μόνη της θα κατέβαινε στην παραλία αν η σκιά δεν ερχόταν. Κι ας την έτρωγε το μαράζι κι ας πονούσε, την ευτυχία θα τη γνώριζε μόνο όταν θα την έβλεπε κατάματα την σκιά. Μόνο τότε. Όταν πλάϊ στα κύματα θα περπατούσαν σαν ίση προς ίση, χωρίς στολίδια, χωρίς ψέματα, χωρίς ενδοιασμούς. Μόνο με δυο ζευγάρια μάτια που θα τα φώτιζε το φως της σελήνης. Δυο ζευγάρια μάτια που θα κοίταζαν βαθιά μέσα στην ψυχή και θα διάβαζαν ολοκάθαρα την αλήθεια-και θα την ομολογούσαν...