Εσύ

Ποιος είσαι;
Μονάχα αυτή η ερώτηση στριφογυρνούσε μες το μυαλό της. Ξανά και ξανά και ξανά. Όσο κυλούσαν οι μέρες, οι αναμνήσεις ζωντάνευαν, έπαιρναν ξανά πνοή κι έπαιζαν ασταμάτητα σαν φιλμάκι μπροστά στα μάτια της. Πόσο μισούσε τα μυστήρια... Τα άλυτα προβλήματα, τα αναπάντητα ερωτήματα.
Και μες το μυαλό της ηχούσε μόνο μια ερώτηση, "εσύ, ποιος είσαι;"
Σήμερα λέω να παίξουμε ένα καινούριο παιχνίδι, ένα παιχνίδι που δεν παίξαμε ποτέ ξανά.
Σήμερα λέω να παίξουμε το παιχνίδι της αλήθειας.
Εσύ, ποιος είσαι; Ξέρεις;
Λόγια, λόγια, λόγια... Λόγια πολλά, λόγια εκκωφαντικά, λόγια που απλά δεν μπορούσε να ξεχάσει.
Λόγια διφορούμενα. Αυτό εδώ τη βασάνιζε περισσότερο. Τα πολύσημα λόγια του. Λόγια που τα έπαιζε στα δάχτυλά του, λόγια που κατασκεύαζε σε μια γλώσσα που μόνο εκείνος μπορούσε να αποκωδικοποιήσει. Λόγια δίκοπο μαχαίρι. Λόγια σαν εκείνα των ποιητών. Λόγια που της ξάνοιγαν θάλασσες, μα δεν την οδηγούσαν σε κανένα λιμάνι. Λόγια που οδηγούσαν στο αιώνιο πουθενά. Μόνο λόγια.
Λόγια που δεν έγιναν πράξεις. Λόγια που ούτε καν τα θυμάται εκείνος που τα είπε. Λόγια που την πόνεσαν. Λόγια που την έκαναν να δακρύσει. Κι άλλα λόγια...  Λόγια που έφεραν την ελπίδα της στο φως και λόγια που κυρίεψαν τη φαντασία της. Λόγια που την ταξίδεψαν σ'άλλους πλανήτες. Λόγια που δεν ξέχνα, λόγια που δεν τα φοβάται, γιατί ξέρει ποια είναι, πάντοτε ήξερε. Εσύ, εσύ που δε μιλάς, εσύ ποιος είσαι;

Εν λευκώ

Ένα κενό χαρτί... Αυτό είναι όλο. Και πίσω από αυτό ο ενδιάθετος λόγος. Γιατί κάπου εκεί πίσω και κάπου εκεί μέσα υπάρχουν μυριάδες σκέψεις. Κατ'ακρίβειαν, υπάρχουν μυριάδες λέξεις κι όχι σκέψεις. Λέξεις σκόρπιες κι ασυνάρτητες, λέξεις που τα λένε όλα και λέξεις που δε λένε τίποτα. Λέξεις που σκαλώνουν και κωλύονται. Λέξεις που τις νιώθω, τις ακούω, λέξεις που μου μιλούν και προσπαθούν απεγνωσμένα να βγουν. ΟΧΙ ΤΩΡΑ!
Γιατί;
Διότι τώρα δεν είναι καιρός να μιλήσεις. Αγωνίστηκες τόσο καιρό γι'αυτή την ισορροπία και δε θα την αφήσεις τόσο εύκολα να πάει χαμένη, έτσι; Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως το χαρτί σου θα μένει λευκό -μέχρι πόσο; Όχι γιατί δεν έχεις τίποτα να γράψεις, όχι γιατί τίποτα το σπουδαίο δε συμβαίνει μέσα σ'εκείνο το μυαλό. Είναι που... Ακόμα δεν έφτασες στο τελικό στάδιο. Ακόμα το δουλεύεις. Είναι μια καινούρια αρχή. Θέλει το χρόνο της. Πρέπει να σβηστούν οι παλιές εκφράσεις, οι παλιές λέξεις, τα ονόματα, τα αισθήματα, ο παλιός πόνος. Και σιγά-σιγά θα μπουν άλλες λέξεις -φρέσκες λέξεις- στη θέση τους.
Μια ακόμη απόπειρα για επιστροφή θα μπορούσε να αποβεί μοιραία και το ξέρεις. Αλλά σου λείπουν εκείνες οι γνώριμες λέξεις, εκείνη η ίδια γνώριμη σκέψη. Σου λείπουν τα χέρια σου που έγραφαν βιαστικά μα και αβίαστα την κάθε συλλαβή. Σου λείπει η άνεση. Τώρα ξαφνικά οι κινήσεις έχουν γίνει πιο βαριές... Τώρα ξαφνικά η εύκολη λύση είναι το λευκό χαρτί. Δε δηλώνεις τίποτα! Αλλά διάβολε ποτέ δεν είναι ό,τι δηλώνεις στα χαρτιά! Είναι πάντοτε αυτό που σε τρώει από μέσα... Τίποτε άλλο. Κι αυτό στην παρούσα φάση... Το γνωρίζεις μόνον εσύ.

Χρόνος

Ο χρόνος είναι -ίσως- ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια στη ζωή του κάθε ανθρώπου.
Ίσως επειδή... περνά ανύποπτα.
Μάλλον διότι... κυλά και χάνεται σαν αστραπή τη στιγμή που το θέλεις λιγότερο.
Κι όταν εύχεσαι να τελειώσει, αυτός μένει εκεί και σε παγιδεύει και σε αιχμαλωτίζει μέσα σ'ένα χάος, μια θλιβερή και ατέλειωτη αιωνιότητα.
Ο χρόνος είναι άπιαστος -κανείς δεν μπορεί να τον ελέγξει, να τον σταματήσει, να τον (ξανα)ξεκινήσει, να τον πάρει μπροστά ή και να τον φέρει πίσω. Κι ίσως αυτό είναι που τον κάνει τόσο πολύτιμο και πολυπόθητο από όλους. Σχεδόν όλοι τραγουδήσαμε κάποτε γι'αυτόν. Κι άλλες φορές τον καταραστήκαμε κι ευχήθηκαμε να μην υπήρχε ποτέ.
Έχω αρχίσει να δέχομαι ότι ο χρόνος δεν είναι εχθρός μου. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι ο χρόνος -αν και ενιαίος όντας- δεν είναι τίποτε άλλο παρά τα μικρά και διαφορετικά κομμάτια από τα οποία αποτελείται η ζωή μου, η δική μου κι η δική σου. Ο χρόνος λοιπόν κυλά, είναι συνοδοιπόρος μου... Κι όσο αυτός κυλά, άλλοτε με σέρνει κι άλλοτε με παρασέρνει... Πότε γλυκά και πότε άγρια. Πότε σε θύελλες και μπόρες και πότε σε όμορφες και αξιοσημείωτες στιγμές του.
Καθώς οι μέρες περνούν λοιπόν, μιας και θα φύγω σύντομα και θα αλλάξω χώρο, φροντίζω να ξεθάβω κομμάτια δικά μου αγαπημένα από τον περασμένο χρόνο... Τον... σχετικά περασμένο χρόνο γιατί πάντοτε έτσι είναι μες το δικό μου το μυαλό, σ'αντίθεση με τον χώρο. Το χώρο μπορείς να τον τροποποιήσεις και να τον μεταμορφώσεις κι ακόμη μπορείς να μετατοπίσεις τον εαυτό σου από ένα σημείο του χώρου σε ένα άλλο. Το χρόνο όμως τον κουβαλάς και μέσα σου, τον βλέπεις από τα σημάδια που αφήνει κι απλώς μεγαλώνει κι επεκτείνεται. Ποτέ όμως δε σβήνεται -μονάχα αν το θελήσεις- αλλά κι αυτό νοητά θα γίνει. Πάντα βρίσκει ένα τρόπο να σου θυμίζει την ύπαρξη του -αν το θέλεις κι εσύ. Κι απλώς το μόνο που σου μένει να εύχεσαι είναι ο χρόνος που "ξοδεύτηκε" μέχρι τώρα να μην πήγε χαμένος, γιατί η φορά των δεικτών του ρολογιού δεν αλλάζει όπως δεν αλλάζει τίποτα απ' όσα βίωσες μέχρι αυτό το λεπτό που μιλάμε...

Εγώ συλλογίζομαι, εσύ συλλογίζεσαι... ω σαλάτα!

Κάποτε σε μια παλαιότερη ανάρτηση είχα γράψει ότι δύσκολο δεν είναι να γκρεμίσεις, αλλά να χτίσεις... Τυγχάινει λοιπόν να το έχω πολλάκις επιβεβαιωμένο. Είχα επίσης γράψει ότι από τα χειρότερα πράγματα που θα μπορούσε να συμβούν σε μια -οποιαδήποτε- ανθρώπινη σχέση είναι το πότισμα αυτής με δηλητήριο. Τίποτα χειρότερο λοιπόν αγαπητοί αναγνώστες από αυτό. Και τούτο διότι σημαίνει τα εξής δύο πράγματα:
Πρώτον, το δηλητήριο θα πικράνει και τους δύο εμπλεκόμενους (εχτός αν είναι περισσότεροι), πράγμα αυτόν καθ'εαυτόν λυπηρόν.
Αλλά δεύτερον και χείριστον... Εάν το δηλητήριο προέρχεται από τρίτους (συνήθως έτσι και γίνεται) και εισχωρήσει εις τας φλέβας των εμπλεκομένων, σε σημείο που να τους προκαλεί αισθήματα οργής και θυμού, αποδεικνύεται, εν τέλη, ότι οι δυο εμπλεκόμενοι δεν είχαν αρκετήν εμπιστοσύνην ο ένας εις τον άλλον, ώστε να παρεμποδίσουν τέτοια πράξη. Οπότε, περιττό να το ειπούμεν, η σχέσις δηλητηριάζεται ακόμη περισσότερο όταν συμβαίνει μία διαπίστωσις ωσάν και αυτήν.
Σε κατάσταση θυμού και οργής αλλά και έξαρσης του εγωισμού οι εμπλεκόμενοι αρνούνται καθέτως να διαπραγματευτούν. Αν, δε, το αναλύσετε ακόμη περισσότερο θα δείτε ότι όλα τα προηγούμενα ανάγονται στη μέγιστη ανθρώπινη αδυναμία: τη βλακεία. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα και καλύτερα να το συζητήσουμε μίαν άλλη φορά.

No more (dull) thoughts

"Could you just stop thinking that he would have made you happier?
You know that he wouldn't, he couldn't. Besides, you can never measure happiness and you know that, too. You're a smart girl, aren't you?
He wouldn't have made you happier. He would just make you happy in a different way.
And what about Love? Aww, love. Codswallop! Neither love, nor happiness could ever be measured.
And you just shouldn't compare the way you are loved by each person. Because it so happens that we are all made to feel and love differently.
How do you see Love? What are your expectations? Who's the one you'd perfectly fall for? In other words, what do you need to live in order to say that you once lived and loved someone? Is it something specific? Can you write it down? Can you draw it? Whisper it? Can you imagine it or even have a dream of it?"
Oh, can't you just put a full stop? You, little devil. Stop analysing everything around you. Things have taken their way. Everything has been sorted out, finally. So, please stop thinking. Stop asking me questions. You're not going to get any answers. The silly girl you knew has been and gone. It's high time she changed.
Now she's capable enough to lead a happy life, without you. It's always been you, keeping her busy. Blurring her sight, driving her mad. Enough. Now she's living with a heart, she doesn't need you anymore.

Έννοιες, έννοιες και πάλι έννοιες

"[Tώρα] δεν επιλέγεις ζωή..."
Αυτό το διάστημα το έχω "φοβηθεί" το γράψιμο.
Το μυαλό μου έχει βαλθεί να πιστεύει πως ότιδηποτε καταγραφεί τώρα, μεμιάς θα χάσει την αρχική του αγνή και ακατέργαστη μορφή, ότι θα υποστεί κάποια αλλοίωση, ότι μέχρι να βγει από την καρδιά μου και να φτάσει στο χαρτί θα έχει διαφοροποιηθεί.
Είναι που, τώρα δεν επιλέγω ζωή.
Κι αυτή η πρόταση είναι σωστή, από όποια πλευρά κι αν την αναλύσω.
Είναι όμως και το άλλο... Είναι που...Είμαι ευτυχισμένη. Κι είναι κάτι που δεν το ομολογώ συχνά. Είμαι ευτυχισμένη, όχι απλά χαρούμενη. Κι είναι κάτι που δεν το γράφω καν. Γι'αυτό το φοβήθηκα το γράψιμο. Λες κι αν το γράψω κάτω θα σταματήσει να ισχύει. Δεν αισθάνομαι ευτυχής για κανένα πολύ συγκεκριμένο λόγο. Απλώς νιώθω ότι κάποια πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους. Δεν το επέλεξα εγώ, εξάλλου τώρα δεν επιλέγω ζωή. Απλά, έγινε.
Κι αν χαθεί αυτή η ευτυχία; (θα μπορούσε κάποιος πολύ εύστοχα να ρωτήσει)
Λοιπόν, έχω μάθει πως τίποτα δε χάνεται αν δεν το αποφασίσεις εσύ ο ίδιος. Έχω μάθει πως υπάρχει η αιώνια ευτυχία. Και ξέρετε πώς αυτή εξασφαλίζεται; Με έναν πολύ απλό τρόπο: τη μνήμη. Η ευτυχία είναι το σύνολο των ωραίων στιγμών που έζησες. Αν τις κρατάς ζωντανές στη μνήμη σου, δε φεύγουν. Όχι στ'αλήθεια...