Πράγματα που με τρελαίνουν

Αυτό που μερικοί άνθρωποι γνωρίζουν καλύτερα από εμάς, για εμάς...

Αυτό που μερικοί άνθρωποι μπαινοβγαίνουν στη ζωή μας όποτε εκείνοι θέλουν και όποτε εκείνοι κρίνουν οτι είναι σωστό.

Γενικά, αυτή η ανισότητα σε μια σχέση και η τόσο έκδηλη ανισορροπία δυνάμεων που οδηγεί στη δημιουργία του θύτη και του θύματος, του λογικού και του συναισθηματικού, του δυνατού και του αδύναμου κ.ο.κ.

Γενικά, που δυο άνθρωποι έχουν όλα τα φόντα να συνεννοηθούν και να επωφεληθεί ο ένας από τον άλλο, αλλά προτιμούν να εμμένουν στις προσωπικές τους ιδεολογίες που δυστυχώς επισκιάζουν κάθε προοπτική για πρόοδο σε μια σχέση.

Ο εαυτός σου έχει χαθεί την στιγμή που αρχίζεις να παίρνεις αποφάσεις που δεν είναι δικές σου.

Αν όλοι λένε ότι μπορώ και αν ακόμη υπάρχουν γραπτές αποδείξεις γι'αυτό, τότε γιατί εξακολουθώ να νιώθω χαμένη;

Επειδή είμαι χαμένη...

Επειδή δεν είμαι ο εαυτός μου. Επειδή παίρνω αποφάσεις που δεν προέρχονται από το μέσα μου, το μυαλό μου, την καρδιά μου, το είναι μου. Επειδή είναι σκατά η κοινωνία. Επειδή έτσι θέλει το σύστημα. Επειδή έτσι πρέπει και έτσι πρέπει να γίνει.

Εμένα με ρωτήσατε ποτέ τι θέλω; ΠΟΤΕ!

Ποτέ... Αν δεν μπορείς να αποφύγεις κάτι απόλαυσε το. Είναι εύκολο; Είναι; Αφού δεν το θέλεις...

Το μόνο που βγαίνει στην προσπάθεια να κάνεις αυτά που δε θέλεις, αυτά που διατάζουν οι άλλοι είναι ένας πόνος αφόρητος , αρκετά αναπάντητα γιατί και μια κραυγή απόγνωσης.

ΒΟΗΘΕΙΑ.

Για το διδακτισμό και την ηθικολογία

Αγαπητέ αναγνώστη,

Σήμερα λέω να ορίσουμε το διδακτισμό και την ηθικολογία
Διδακτισμός (ο) είναι η τάση που χαρακτηρίζει αυτόν/ην που θέλει να θέτει στους άλλους αυστηρούς και άκαμπτους κανόνες συμπεριφοράς.
Διδακτισμός (ο) είναι το χόμπι των ανθρώπων -και για να γίνω πιο σαφής- οι οποίοι πάσχουν από κάποιο σύνδρομο κατωτερότητας. Το χόμπι αυτό περιλαμβάνει την αυστηρή και -ουκ ολίγες φορές- απάνθρωπη κριτική απέναντι στο συνάνθρωπο και μια τάση προς την ηθικολογία.
Ηθικολογία (η) είναι μια άποψη διακηρυγμένη συνήθως με ζήλο, πάθος και στενό πνεύμα, για το τι είναι καλό ή κακό σύμφωνα με την τρέχουσα ηθική, την οποία εκφράζει ο άνθρωπος που έχει τάση προς το διδακτισμό. Ο ίδιος συνήθως απέχει μακράν από όσα διακηρύσσει, είναι δηλαδή υποκριτής.

Γνωστό λαϊκό ρητό που επιβεβαιώνει τους πιο πάνω ορισμούς:  
 Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις.

Τι είναι η ζωή μας; - Sir Walter Raleigh

While it lasts...

Τι είναι η ζωή μας; Ένα έργο πάθους
Η χαρά μας, η μουσική του χορού*
Των μανάδων μας οι μήτρες, τα παρασκήνια είναι
Που μας ντύνουν για τη σύντομη αυτή κωμωδία
Ο παράδεισος, γνωστικός, επικριτής, θεατής είναι
Που καθισμένος γαλήνια σημειώνει ποιος εσφαλμένα πράττει
Οι τάφοι μας, μας φυλάνε από τον διαπεραστικό ήλιο
Όπως η αυλαία πέφτει όταν η παράσταση τελειώνει.
Κάπως έτσι πορευόμαστε στην τελευταία μας κατοικία, παίζοντας, **
Μόνο που πεθαίνουμε στ'αλήθεια - δεν πρόκειται γι' αστείο.
                                                                  
*ο χορός στην αρχαία ελληνική τραγωδία
**το ρήμα παίζω εδώ έχει τη σημασία του ρήματος "υποδύομαι"

A time for us...

Για τους μη έχοντες φαντασία, είναι δυσεύρετη η μαγεία του κόσμου μας καθώς βρίσκεται σε κόσμους που δε βλέπουμε και κρύβεται σε λέξεις που δε λέμε...

Εν καιρώ κρίσης...

Δεν υπάρχει μόνο έλλειψις χρημάτων, αλλά και Ανθρώπων.

"Η αδιαφορία κάνει τους σοφούς και η αν-αισθησία τα τέρατα".

"They flee from me that sometime did me seek
With naked foot, stalking in my chamber.
I have seen them gentle, tame, and meek,
That now are wild and do not remember
That sometime they put themself in danger
To take bread at my hand; and now they range,
Busily seeking with a continual change."

                                                               -Sir Thomas Wyatt - They Flee From Me
                                                                    

Σκέψεις για το σήμερα, το αύριο και το χθες...

Για το σήμερα: Λίγα λεπτά πριν παρακολουθούσα τις ειδήσεις στην ΕΡΤ, οι οποίες τα τελευταία δυο χρόνια έχουν αποκτήσει κυρίως χαρακτήρα οικονομικό. Έχω βαρεθεί σε σημείο απόγνωσης να ακούω συνεχώς τις ειδοποιήσεις για λήψεις καινούριων μέτρων. Μέτρα για τη φοροδιαφυγή, μέτρα από το μηχανισμό, μέτρα για την αποφυγή της χρεοκοπίας, μέτρα για το καλό της Ελλάδας, μέτρα για το καλό της Ευρώπης. Καθώς λοιπόν παρακολουθούσα ανέμελα τις ειδήσεις, ειδήσεις που έγιναν το παραμύθι που δεν μας αφήνει να κοιμηθούμε πλέον τα βράδια, μου δημιουργήθηκε αίφνης η εξής απορία:
Ποια είναι αυτή η κυρία που ακούει στο όνομα Ευρώπη; Τι είναι επιτέλους αυτή η Ευρώπη, τι θέλει από τη ζωή μας και γιατί δημιουργήθηκε;

Για το χθες: Έκρινα σωστό να ανατρέξω στο παρελθόν για να βρω απάντηση στο ερώτημά μου. Και τι καλύτερο από ένα βιβλίο ιστορίας; Έχω κάτι υπ'όψην μου για το κατά τα άλλα "ρητορικό" μου ερώτημα, αλλά θα επανέλθω αργότερα σ'αυτή μου την σκέψη.
Ανοίγω λοιπόν το βιβλίο "Ιστορία του νεότερου και του σύγχρονου κόσμου" στη σελίδα 154 και ξεκινώ να διαβάζω:
"Μετά το 1945 η Ευρώπη, διαιρεμένη και κυριαρχούμενη από τις υπερδυνάμεις, καλούνταν να αναζητήσει μια νέα θέση στον κόσμο. Ήδη από τα χρόνια του πολέμου υψώνονταν φωνές που ζητούσαν μια νέα δημοκρατική ευρωπαϊκή συνεργασία μετά την ήττα του φασισμού".  (Επειδή υπήρχε και παλιά, αναζητούσαν και νέα...)
"Την επαύριο του πολέμου οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες συνειδητοποιούσαν πλέον την ανάγκη να ξεπεράσουν τους εθνικιστικούς ανταγωνισμούς του παρελθόντος, που τόση καταστροφή είχαν φέρει σε ολόκληρη την ήπειρο κατά τη διάρκεια των δυο παγκόσμιων πολέμων. "
Συνεχίζω στη σελίδα 156, μάλλον ανικανοποίητη από τα όσα διάβασα μέχρι τώρα: "Η ενοποιητική διαδικασία κατοχυρώνει τη δημοκρατία, επεκτείνει το πεδίο εφαρμογής των ανθρώπινων δικαιωμάτων, επιτρέπει την άμβλυνση των περιφερειακών ανισοτήτων και δίνει στην Ευρώπη μια αυξημένη επιρροή στις διεθνείς σχέσεις. Ωστόσο, η ένωση της Ευρώπης δεν έχει ακόμη επιτευχθεί και αποτελεί ένα ζητούμενο για το μέλλον".
Προτού καταθέσω τις σκέψεις μου για το αρκετά ενδιαφέρον τελευταίο απόσπασμα που παραθέτω, λέω να επιστρέψω στο σχόλιο μου για το τι θα μπορούσε να είναι καλύτερο από ένα βιβλίο ιστορίας. Καλύτερο, λοιπόν, θα μπορούσε να είναι ένα βιβλίο αλήθειας διότι αν με τον όρο "ιστορία" οι συγγραφείς εννοούν "παραμύθι", τότε μας πληροφορούν σωστά. Αν όμως με τον όρο "ιστορία" εννοούν το ψέμα που θέλουν να πιστέψουμε, τότε λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο.
Η Ευρώπη δεν είναι τίποτα από τα προαναφερθέντα. Η Ευρώπη υπάρχει μόνο στα χαρτιά, μόνο για να ρίχνει στάχτη στα μάτια των αφελών και των ονειροπόλων. Η Ευρώπη έχει χάσει την αξία της σαν ιδέα εφόσον στο όνομά της διαπράττονται τα αίσχιστα. Η Ευρώπη είναι μια μάσκα πίσω από την οποία κρύβονται ορισμένες χώρες, χώρες που καταφέρνουν να πετυχαίνουν με μέσο την απάτη ό,τι δεν κατάφεραν να πετύχουν με τα όπλα χρόνια πριν. Η Ευρώπη δεν πέτυχε την ενότητα και ούτε θα την πετύχει γιατί είναι ένα ψέμα και ως ψέμα που είναι μέρα με τη μέρα ξεσκεπάζεται και καταρρέει ή κάτα τον Σοφοκλή "αλλ’ ουδέν έρπει ψεύδος εις γήρας χρόνου". Η Ευρώπη αντί να απαμβλύνει τις ανισότητες, τις οξύνει. Η Ευρώπη είναι παντού και πουθένα. Δεν υπάρχει ενότητα γιατί δεν υπάρχει καρδιά. Δεν υπάρχει, φερειπείν, μια κεντρική κυβέρνηση όπως υπάρχει στην Αμερική. Διότι στην Αμερική η Καλιφόρνια, λέγεται και Αμερική όπως επίσης και τη Νέα Υόρκη, τη θεωρούμε Αμερική. Ενώ στην Ευρώπη η Ελλάδα λέγεται Ελλάδα και η Γερμανία, πάλι Γερμανία. Ποια είναι λοιπόν η Ευρώπη; Πού είναι η Ευρώπη;

Σκέψεις για το μέλλον: Το μέλλον είναι χλωμό αλλά και αναμενόμενο για εκείνους που μελέτησαν την ιστορία, για εκείνους που δεν ξέχασαν, για εκείνους που θυμούνται...

Όποιος ξέρει να γοητεύει, ξέρει και να απογοητεύει...

Αν και τις πλείστες φορές το αντίστροφο δεν ισχύει.

If happy ever after did exist...

Πώς θα ήταν λοιπόν ένας κόσμος αν όλα ήταν τέλεια;
Πώς θα ήταν οι ζωές μας αν ζούσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα;
Πώς θα νιώθαμε αν παίρναμε τις σωστές αποφάσεις, την κατάλληλη στιγμή;
Πώς θα ήταν άραγε να ζούσαμε σε κύκλους και να μη βγαίναμε έξω από αυτούς; Να μην είχαμε την παραμικρή απόκλιση; Να βρίσκονταν όλα σε αρμονία και ενότητα;
Να σας πω εγώ πως θα ήτανε. Σκατά!
Χωρίς αυτό να αναιρεί το γεγονός ότι και τώρα που συμβαίνουν τα ακριβώς αντίθετα είναι λιγότερο σκατά. Αλλά τουλάχιστον (;) ζούμε.
Κι είναι σημαντικό να ζεις, να σκέφτεσαι, να αισθάνεσαι, να νιώθεις, να πληγώνεις και να πληγώνεσαι. Να βάζεις μυαλό ή και να το χάνεις εντελώς.
Είναι υπέρτατης σημασίας, μάλιστα. Κι ενώ όλοι το γνωρίζουμε (;), εντούτοις, υπάρχουν και στιγμές που ονειρευόμαστε το "εναλλακτικό τέλος", το happy ever after.
Κι αρχινά το παραμύθι...
Ο κόσμος δεν υπάρχει όπως τον ξέρουμε πια... Και εκείνα που λέγαμε για σχήματα και εξισώσεις... Ε λοιπόν, χέστε τα κι εκείνα. Υπάρχει μόνον ό,τι θέλουμε να βλέπουμε. Και ό,τι βλέπουμε υπάρχει. 

Γι'αυτό μη χάνετε ποτέ τις ελπίδες σας. Αν κάτι υπάρχει, υπάρχει και τρόπος να το πραγματοποιήσετε. Απλώς δεν τον ανακαλύψατε ακόμα. ;-)