«Μικροί»Προβληματισμοί

Όσο μάλιστα παρατηρούσε ότι όλο το τοπίο του Ελλήσποντου είχε εξαφανιστεί, λόγω του πλήθους των πλοίων και ότι επίσης όλες ακτές και οι πεδιάδες της Αβύδου ήταν κατάμεστες από τα στρατιωτικά του τμήματα, τότε πια ο Ξέρξης καλοτύχισε τον εαυτό του και μετά απ’αυτό, δάκρυσε.

Τον αντιλήφθηκε όμως, ο από τον πατέρα θείος του, Αρτάβανος, ο οποίος και πρώτος είχε εκθέσει σ’ αυτόν ελεύθερα την άποψη του, συμβουλεύοντας τον Ξέρξη να μην εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδας. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, όταν πρόσεξε τον Ξέρξη να δακρύζει, τον ρώτησε τα εξής: «Βασιλιά μου,  αλήθεια υπάρχει μια αντίφαση ανάμεσα σ'αυτό που κάνεις τώρα και σ'αυτό που έκανες λίγο πρωτύτερα! Πρώτα δηλαδή καλοτύχισες τον εαυτό σου και μετά δάκρυσες». Και εκείνος απάντησε: «Με κατέλαβαν συναισθήματα λύπης, όταν ανα­λογίστηκα πόσο μικρή είναι η ανθρώπινη ζωή, μιας και από αυτούς όλους τους στρατιώτες, που είναι βέβαια τόσοι πολ­λοί, ύστερα από εκατό χρόνια, δε θα έχει επιβιώσει ούτε ένας».~Ηρόδοτου Ιστορίαι,βιβλίο 7,παράγραφος 45-46.

Ακόμη και ο Ξέρξης, πρόσωπο που έμεινε γνωστός στην ιστορία για την αλαζονεία του, δάκρυσε στην σκέψη ότι όλοι όσοι έστεκαν ολοζώντανοι μπροστά του θα γίνονταν ένα με το χώμα μερικά χρόνια αργότερα. Γιατί λοιπόν τόση ματαιοδοξία; 

Γιατί τόσος πόθος για την κατάκτηση της εξουσίας; Γιατί τόσες αδικίες;

Τι θα μείνει τελικά; Και τι όχι;

Τι αξίζει τελικά; (τέλος=σκοπός...) Και τι όχι;

Γιατί ο πόνος; Γιατί η χαρά;
Κοιτάζω γύρω μου. Ακούω. Φωνές, γέλια, κραυγές. Νιώθω. Ζωή...

Κι όμως, ο θάνατος βρίσκεται δυο βήματα παραπέρα... Και παραμονεύει! Γιατί όλοι το ξεχνούν αυτό;

Γιατί όλοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα ζουν για πάντα; Γιατί συνέχεια ακούω τις λέξεις «αύριο», «θα δούμε», «έχω απεριόριστο χρόνο» ; Η ζωή είναι μικρή! Και όχι, δεν με έχει πιάσει κρίση ηλικίας.   Απλώς διαπιστώνω -κάθε μερα όλο και πιο πολύ- πόσο «μικρά» πλάσματα είμαστε ("how pitifully short human life is"-Ξέρξης). Και πόσο, λανθασμένα, πιστεύουμε ότι ο κόσμος μας ανήκει. Ένα πέρασμα κάνουμε. Και μόνον όταν νιώσουμε το τέλος να πλησιάζει γινόμαστε  «μεγάλοι..» Πόσο θλιβερό... Ερωτώ, γιατί;

Γιατί  να περιμένω μέχρι αύριο για να σου πω ότι σ’αγαπώ;  Γιατί να πρέπει να περάσεις 5 μέρες, 2 μήνες κι άλλα τόσα χρόνια μακρυά μου για να καταλάβεις ότι με νοιάζεσαι; 

[...]

Διότι είσαι εγωιστής. Είσαι άνθρωπος. Φοράς παρωπίδες. Αρνείσαι να δεις τα πράγματα ως έχουν γι'αυτό και χτίζεις παλάτια και κάστρα και σκαρφαλώνεις όλο και σε ψηλότερες θέσεις και νομίζεις πως μ'αυτό τον τρόπο θα ζήσεις περισσότερο. Νομίζεις ότι θα είσαι πάντα εδώ, «να τ'απολαμβάνεις». Κι είσαι εγωιστής ακριβώς επειδή πάνω απ’όλα ΚΑΙ πρώτα απ’όλα δεν εκτιμάς τη ζωή που σου δόθηκε και προπάντων με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο αρνείσαι να δεις ότι αυτή κάποτε θα τελειώσει. Κι όλο και πιο πολύ μεγαλώνει ο εγωισμός σου. Με αυτή τη λογική, λοιπόν,  ίσως να πρέπει να πάψω επιτέλους, να απαιτώ την αγάπη σου. Αν δε νιώθεις σεβασμό προς τη ζωή σου, για τη ζωή σου, τότε τι θα μπορούσες ν’αγαπήσεις;  «Νομίζουμε, πως θα ζήσουμε για πάντα...»

Συμφωνώ ότι:  για να καταλάβεις την αξία της χαράς, πρέπει να βιώσεις τον πόνο, για να καταλάβεις την αξία της αγάπης, ίσως και να πρέπει να σε μισήσει κάποιος, για να καταλάβεις την αξία της συγχώρεσης πρέπει να συγχωρεθείς και να συγχωρέσεις ή ακόμη και να μην συγχωρεθείς. Έτσι, θα νιώθεις τύψεις, κι αυτό θα σου ενεργοποιήσει άλλα αισθήματα κι έτσι θα αγωνιστείς για τη συγχώρεση, αν σου είναι σημαντική(άρα κάπου εδώ θα βάλεις τον εγωισμό σου «κάτω»)

Ποιος όμως μπορεί να τα εκτιμήσει όλα αυτά αν πρώτα δεν καταλάβει την αξία της ζωής;

Για να καταλάβεις την αξία της ζωής ΟΜΩΣ πρέπει πρώτα να καταλάβεις, ή να προσπαθήσεις τουλάχιστον, να καταλάβεις ότι υπάρχει και ο θάνατος. Κι όμως, ελάχιστοι εως κανένας προσπαθούν  να καταλάβουν τι εστί θάνατος. Γιατί πολύ απλά, ο τρόπος που ζουν και που συμπεριφέρονται και που νιώθουν ουδεμία σχέση έχει με την ύπαρξη του θανάτου σε απόσταση όχι και τόσο μακρινή. Κανείς δε μιλά για θάνατο κι αν κανείς το επιχειρήσει όλοι σταυροκοπιόμαστε και λέμε «μη κακό». Κακό. Αυτό πιστεύουμε. Όπως πιστεύουμε και για το μίσος ότι είναι κακό και για τη δυστυχία το ίδιο.

Υπάρχει το καλό και το κακό; 

Νομίζω την αξία στις λέξεις και στις έννοιες τη δίνουν οι άνθρωποι, κατά πως τους συμφέρει...

Δε θα ήταν καλύτερα αν ζούσαμε -όχι βέβαια με το φόβο ότι από στιγμή σε στιγμή θα πεθάνουμε- αλλά ίσως... Με περισσότερη γνώση και αυτογνωσία;

 Ίσως πιο απλά. Και το απλό καμιά φορά κρύβει περισσότερη ομορφιά μέσα του και βάθος πιο ουσιώδες απ'όλα τα μάταια που έχουμε θεοποιήσει...  Θα ήταν όλα πολύ αλλιώτικα αν οι άνθρωποι ήταν απλόι. Όχι απλουστευμένοι, απλοί. Φυσικοί. Απέριττοι. Κυρίως, με τα συναισθήματα τους.. Τις σκέψεις τους. Στην επικοινωνία τους με τους άλλους... Ίσως τότε, η ζωή να μη μας φαινόταν ένας λαβύρινθος. Ίσως τότε να μπορούσαμε καλύτερα να δώσουμε νόημα στη ζωή. Και να λέγαμε ότι ζήσαμε προτού πεθάνουμε.