Βραδινές Περιπλανήσεις

΄Εγραψε την τελευταία πρόταση στο μικρό της σημειωματάριο και αφού τράβηξε το χαρτάκι από εκεί, το κράτησε σφικτά στα χέρια της. Διάβασε μία προς μία τις τρεις τελευταίες λέξεις που είχε γράψει. Ασυναίσθητα, έβαλε το δακτυλάκι της προσεχτικά πάνω στο χαρτί και τις άγγιξε-τόσο βαθιά τις είχε χαράξει επάνω-
Κι ύστερα, κάθησε χάμω για λίγη ώρα και κοίταζε το φεγγαράκι. Στον ουρανό δεν είχε σύννεφα-ήτανε ξάστερος. Δεν άργησε να στρέψει το βλέμμα της προς τα αστέρια -τίποτα δεν την ευχαριστήσουμε περισσότερο από τις νύχτες με ξαστεριά γιατί έτσι μπορούσε ευκολότερα να διακρίνει τ'αστέρια- Της άρεσε να τα βλέπει γιατί έκανε πολλά παιχνίδια με το μυαλό της. Άλλοτε τους έδινε ονόματα, κι άλλοτε προσπαθούσε να τα μετρήσει, και άλλες φορές απορούσε πόση μοναξιά να ένιωθαν άραγε κι αυτά.
Ο κρύος αέρας που φύσηξε ξαφνικά της απέσπασε την προσοχή. Αν και το πρόσωπο της είχε παγώσει, έσκασε ένα κρυφό χαμόγελο λες και κάποιος κρυβότανε καπου εκεί γύρω και την παρακολουθούσε. "Σε θέλω εδώ", ψιθύρισε. Και τότε πλατύτερο έγινε το χαμόγελο της. Σηκώθηκε επάνω και συνέχισε να σφίγγει το μικρό χαρτάκι μες την παλάμη της. Καθώς περπατούσε συλλογιζόταν. Προσπάθουσε να σκέφτεται όμορφα πράγματα, ευχάριστα-και δεν της ήταν καθόλου δύσκολο τη νύχτα εκείνη.
Ήταν από εκείνες τις νύχτες που αργότερα θα κατέτασσε στις "αξιομνημόνευτες". Γιατί ήξερε πως το φεγγάρι της φαινόταν πιο όμορφο τη νύχτα εκείνη. Εξού και τα κρυφά γελάκια...
Όλα φαινόντουσαν πιο μαγεμένα. Πιο ραφιναρισμένα, πιο εκλεπτυσμένα. Το ωραιότερο συναίσθημα, βέβαια, ήταν ότι ακόμη πατούσε γερά τα πόδια της πάνω στη γη κι αυτό μπορούσε να το αισθανθεί. Δεν πετούσε στα σύννεφα. Κι αυτό το γνώριζε, αλλά, δεν τη δυσαρεστούσε. Τη γοήτευε γιατί δε θα μπορούσε να ήταν πιο αληθινό. Κι αγαπούσε την αλήθεια, ακόμη κι αν την πονούσε. Όχι όμως τη νύχτα εκείνη γιατί είχε κάνει μια όμορφη διαπίστωση. Η φύση ήτανε "μάγεμα κι όνειρο."
Λίγο πριν φτάσει έξω απ'το σπίτι σταμάτησε απότομα. Αναλογίστηκε κάτι για μερικά δευτερόλεπτα κι έπειτα πήρε ένα στυλό από την τσάντα της και άνοιξε το διπλωμένο χαρτάκι-πάντα με την ίδια φροντίδα και τρυφερότητα, λες κι ήταν κάποιο αντικείμενο ανεκτίμητης αξίας. Σημείωσε στα γρήγορα την ημερομηνία. Ήθελε να θυμάται. "Σε θέλω εδώ", διάβασε πιο δυνατά αυτή τη φορά με περισσότερη σιγουριά και αυτοπεποίθηση.  "Ό,τι κι αν γίνει εσύ να'σαι εδώ", συμπλήρωσε και συνέχισε το δρόμο της πάντα με το ίδιο διακριτικό χαμόγελο:)