Ένα γράμμα..

Καλύτερα ν'αγαπάς, παρά να μιλάς!

Αγαπημένε μου φίλε,
   Γνωρίζω απόλυτα την ανάγκη σου να με νιώσεις πιο κοντά-και την καταλαβαίνω γιατί, δε σου κρύβω ότι κι εγώ το χρειάζομαι, όλοι μας το χρειαζόμαστε κάποτε! Όσο κι αν δεν  το πιστεύεις, όλον αυτό τον καιρό δεν ξέχασα την επιθυμία σου. Θυμάμαι κατά λέξη ό,τι μου ζήτησες... "Να γράψω κάτι για σένα." Και ξέρω γιατί το ζήτησες. Διότι ξέρεις πως σαν αρχίσω να γράφω για άτομα και καταστάσεις, αυτά, έχουν αρχίσει να με απασχολούν, οπότε ναι, με ενδιαφέρουν. Να σου πω ένα μικρό μυστικό όμως; Υπάρχουν και πράγματα και σκέψεις και συναισθήματα που είναι πολύ πιο πάνω από αυτές τις γραμμές που αραδιάζω εδώ κάθε τόσο. Κι όσο κι αν σε κρατά πίσω ο θυμός ετούτη τη στιγμή, άκου τη φωνούλα που φωνάζει στο βάθος ότι σε νοιάζομαι.
Καμιά φορά, εμείς οι άνθρωποι, έγω-το παίρνω όλο πάνω μου, κάνουμε συχνά το λάθος αυτούς που αγαπάμε πιο πολύ να τους πληγώνουμε και πιο πολύ. Και αυτό γίνεται για τον εξής-πολύ απλό- λόγο: παραλείπουμε τα αυτονόητα. Κι είναι λάθος. Όχι έγκλημα, αλλά λάθος, απροσεξία, παράλειψη. Και τώρα είμαι σίγουρη πως την ακούς τη φωνούλα, τη νιώθεις μέσα σου! Σε καταλαβαίνω όμως και γνωρίζω πολύ καλά πως όλα θέλουνε το χρόνο τους! Γι'αυτό μην το παίρνεις αρνητικά όταν σωπαίνω... Δεν είναι επειδή δε με νοιάζει, είναι γιατί ξέρω καλά πως υπάρχουν ώρες που πρέπει απλώς να σωπαίνουμε. Ώρες που είμαστε οργισμένοι, ώρες που είμαστε συχγυσμένοι. Σε παραξενεύει που σε καταλαβαίνω, έτσι; Θα ήθελες να αρχίσω τις δικαιολογίες για να μπορείς να ξεσπάσεις και να βγάλεις το θυμό σου έξω, άλλο να μη σε βασανίζει, έτσι; Αγαπημένε μου, αυτό, δε το θέλω. Μου αρέσει "να δίνω τόπο στην οργή." Είναι καλό, πίστεψε με. Γνωρίζω, τολμώ να πω, καλύτερα από σένα ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.
Γνωρίζω ακόμη, ότι νιώθεις την αγάπη μου διαβάζοντας το γράμμα μου κι όμως διαισθάνομαι ακόμη το παράπονο σου! Κι επιμένω! Σε καταλαβαίνω. Δε χρειάζεται καν να ρωτήσω γιατί και πώς-όπως δε χρειάζεται να εξηγήσω γιατί και πώς. Ίσως να έκανα λάθος, ίσως και όχι. Αυτό που θέλω να καταλάβεις γλυκέ μου, είναι ότι η οργή είναι σαν το διάβολο... Βρίσκει την κατάλληλη στιγμή και τρυπώνει στις καρδιές μας και δε μας αφήνει να δούμε την αλήθεια. Όπως μια φωτογραφική μπορεί να εστιάζει για πολύ ώρα σ'ένα συγκεκριμένο σημείο, έτσι κι η οργή εστιάζει σ'ένα συγκεκριμένο περιστατικό-που τις περισσότερες φορές, μικρή αξία έχει. Κι η οργή έχει μια τάση να μεγεθύνει το κακό και τότε μεγαλώνει κι ο πόνος μας... Αχ, και'να ξερες πόσο καταλαβαίνω... Όμως, καλέ μου, μην ξεχνάς... Μην αφήνεις αυτό το δαίμονα να σε τρώει... Γιατί αυτό κάνει. Κι όσο πιο πολύ τον φιλοξενείς, και ανατρέχεις πίσω σε άλλα περιστατικά που όμως δε συνδέονται με το τωρινό, εκείνος όλο και πιο πολύ δυναμώνει και σου καταστρέφει κυριολεκτικά την ψυχούλα σου.
Το χρόνο σου τον έχεις... Ίσως ακόμη η πίκρα να κυριαρχεί μέσα σου. Δεν ανησυχώ όμως, γιατί κάποτε θα καταλάβεις. Κι εγώ εδώ θα'μαι. Πάντα είμαι εδώ, κι ας μην το αντιλαμβάνεσαι.
Εξαιρετικά αφιερωμένο σε σένα.

                                                                                                                   Με αγάπη,
                                                                                                                            η παιδική σου φίλη.