"Θέλω να φύγω μακρυά. Να ερευνήσω, να μάθω, ν'ανακαλύψω. Άλλο δε θέλω να περιμένω."
Η αναμονή είναι ψυχοφθόρα. Και η ελπίδα συναίσθημα για τους μικρούς. Αναρωτιώμουν πάντοτε ποια ήταν η σημασία της φράσης "η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία." Και τώρα κατάλαβα. Πεθαίνει τελευταία γιατί έχουν σβηστεί όλα τα υπόλοιπα. Έχει χαθεί ο πόθος, η θέληση έπαψε να υφίσταται, έσβησε η φλόγα της αγωνιστικότητας. Και τι απομένει; Ετούτο 'δω το πικρό συναίσθημα. Σαν το κερί που τρεμοπαίζει, έτσι κι αυτό ζει μέσα σου. "Η αιώνιος αναμονή."
Ωφελεί;
Για να έχεις ισορροπία όταν κάνεις ποδήλατο, πρέπει να προχωράς. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τη ζωή. Για να ισορροπήσεις, πρέπει να την προχωράς. Να μη σε βαραίνει το παρελθόν. Να μην σε κρατούν πίσω οι ενδοιασμοί σου, τα πάθη και τα λάθη σου. Πρέπει να την προχωρήσεις. Αλλιώς, μια ζωή θα είσαι αιχμάλωτος της ελπίδας. Θα σε κατατρέχουν συνέχεια εκείνα τα "θα", τα "μακάρι", τα "ίσως".
Ό,τι μπορείς, κάνε το σήμερα, μην αναβάλλεις για αύριο.
Αναβολή=Ματαίωση=Απώλεια πολύτιμου χρόνου.
-"Θέλω να φύγω..."
-"Πήγαινε."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου