Μικρή Ηλιαχτίδα. (Little Miss Sunshine)

Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησε η δική μου χρονιά.

Μου δόθηκε αυτός ο τίτλος. "Μικρή Ηλιαχτίδα".

Και όσο τον σκέφτομαι όλο και πιο πολύ μου αρέσει. Και λέω να τον κρατήσω.

Γιατί αξίζει τον κόπο. Σε γαληνεύει πολύ να ξέρεις ότι υπάρχουν άτομα που σε βρίσκουν αξιαγάπητο. Κι ιδίως, σου δίνει δύναμη! Απίστευτη δύναμη θα έλεγα. Δεν υπάρχει καλύτερο "τονωτικό" για τις στιγμές που πέφτεις. Στο σκοτάδι, στο βαθύ πηγάδι, στο ατελείωτο χάος. Όταν περιπλανώμενος μέσα στην Άβυσσο ψάχνεις και ψάχνεσαι. 

Και τότε, έρχεται ένα χέρι και παίρνει το δικό σου και το κρατά σφιχτά και μια φωνή δυνατή και σταθερή σου λέει τρυφερά «είμαι εδώ και πιστεύω σε σένα, ακόμη κι αν εσύ έχεις χάσει κάθε πίστη, ακόμη κι αν εσύ έχεις εγκαταλείψει κάθε ελπίδα και κάθε όνειρο».

Και η αλήθεια είναι, ότι εκείνη τη στιγμή δεν αντιλαμβάνεσαι  πόσο καλό σου κάνει που έρχεται εκείνη η θαυματουργή φωνή, όμως, καθώς περνούν οι μέρες και σηκώνεσαι ξανά στα πόδια σου και φτάνεις στο σημείο να βρίσκεις ξανά το χαμένο σου εαυτό-γιατί γι'αυτό πρόκειται, για ένα χαμένο εγώ που ήθελε λίγο σπρώξιμο, λίγη στήριξη για να ανθίσει ξανά -όπως ανθίζουν τα λουλούδια- και να ευωδιάσει ολόκληρη την πλάση! 

Φτάνεις λοιπόν, στο σημείο να σου αποδίδουν τον τίτλο της Μικρής Ηλιαχτίδας. Και μου αρέσει πολύ αυτή η λέξη. Γιατί κρύβει μέσα της το Φως, την αισιοδοξία, ακόμη και τη ζεστασιά που σου έδωσε η ίδια εκείνη φωνούλα, αλλά και την αγάπη, την υπομονή και την ελπίδα ότι εκείνη η ηλιαχτίδα σιγά σιγά θα λάμπει όλο και περισσότερο! Έπειτα, η Ηλιαχτίδα είναι μόλις ένα μικρό μέρος του ήλιου, αλλά πάντα έχει περιθώρια να μεγαλώσει, οπότε το ταξίδι της δεν τελειώνει τόσο εύκολα. Όσο για τον τίτλο... Σου δημιουργεί το αίσθημα του χρέους και της ευθύνης, οπότε, είναι ένας επιπρόσθετος λόγος για να συνεχίσεις να είσαι "αυτόφωτο ον" και να αντανακλάς την λάμψη σου σ'αυτούς που πραγματικά την αξίζουν, σ'αυτούς που είχαν την ικανότητα να δουν το φως όταν δε βρισκόταν εκεί...