Απολογισμός...

"...ξέρεις ότι είναι ασφαλές εκεί".

Ή ανακεφαλαίωση όπως πολύ εύστοχα γράφει το λεξικό που κρατάω αυτή τη στιγμή στα χέρια μου.
Η αλήθεια είναι, ότι εδώ και μέρες σκεφτόμουν τον απολογισμό αυτό. Κάθε χρόνο τον έχω στο μυαλό μου. Γενικά, κάθε φορά που νιώθω ότι ένας κύκλος έχει φτάσει στο τέλος του ή όταν τελοσπάντων διαισθάνομαι ότι το τέλος πλησιάζει. Κανείς δε με υποχρεώνει να κάνω αυτό τον απολογισμό. Κανείς δε με υποχρεώνει ούτε καν να τον μοιραστώ. Το θέλω πολύ όμως. Και μη σας περνά από το μυαλό πως είναι εύκολο να βάζεις κάτω τα πράγματα και να βλέπεις τι πραγματικά κέρδισες, τι είχες, τι έχασες, τι σου έχει μείνει τελικά...
Κάθε χρόνο, βλέπω ένα αλλιώτικο πρόσωπο στον καθρέφτη. Πάντα όμως οι εκφράσεις είναι οι ίδιες. Κι αυτό δε με δυσαρεστεί διότι μέσα από τα λάθη του και τις ατέλειες του εξακολουθώ να βλέπω την ευγνωμοσύνη. Ευγνωμοσύνη γι'αυτούς που υπήρξαν και γι'αυτούς που υπάρχουν-και γι'αυτούς που ενδέχεται να υπάρξουν.
Όλους αυτούς, καμιά φορά γίνομαι αρκετά εγωίστρια ώστε να ξεχνώ να τους ευχαριστώ. Ή ίσως και να μη χρειάζεται, δεν ξέρω. Είναι νύχτες όμως, που το νιώθω βαθιά μέσα μου! Κι η αποψινή είναι μια από αυτές. Είναι μια νύχτα που ακόμη και τα δάκρυα δημιουργούν μια αίσθηση όμορφη, γιατί είναι δάκρυα χαράς. Είναι εκείνα τα δάκρυα που τρέχουν σχεδόν αθόρυβα και καθένα απ'αυτά, αντιστοιχεί σε ένα αγαπημένο άτομο, σε μια ευχάριστη ανάμνηση.
Νομίζω ότι από τα ομορφότερα πράγματα που έζησα, μέχρι τώρα, είναι τούτο 'δω το συναίσθημα  της ευγνωμοσύνης. Της αιώνιας ευγνωμοσύνης. Είναι αυτό το συναίσθημα που νιώθεις απέναντι σε κάποια άτομα που ήρθαν στη ζωή σου είτε εντελώς τυχαία είτε επειδή το επιδίωξαν και που τόσο ανυποψίαστα και αβίαστα κατάφεραν να σε κερδίσουν. Κατάφεραν να σου "κλέψουν" ένα κομμάτι από την ψυχή σου, κι όμως, γι'αυτό τους είσαι ευγνώμων. Δε σε ενοχλεί που το κρατούν γιατί ξέρεις ότι είναι ασφαλές εκεί. Ξέρεις ότι θα το διαφυλάξουν και θα το φροντίσουν και ότι ακόμα κι αν χαθείτε, ακόμη κι αν σας χωρίσουν μίλια, θα έρθει κάποτε μια στιγμή που θα το βγάλουν προσεχτικά από τη θηκούλα που το τοποθέτησαν και θα καθίσουν μαζί του και θα θυμηθούν τα παλιά.
Αυτή η ευγνωμοσύνη είναι ένα συναίσθημα απερίγραπτο! Ό,τι και να πεις είναι λίγο. Κι ακριβώς έτσι το βιώννεις και για εκείνους που το νιώθεις. Διότι αν και είναι τόσο μεγάλη η εκτίμηση που τους έχεις, το θεωρείς λίγο έως και χαζό να τους πεις "ξέρεις, μ'έμαθες πράγματα και με έκανες να αντιληφθώ πράγματα και με βοήθησες να γίνω καλύτερη και η παρουσία σου ήταν το μόνο που χρειαζόμουν για να γίνουν όλα αυτά". Είναι μια χαζογλυκιά διατύπωση της απόλυτης πραγματικότητας θα έλεγα. Είναι η αλήθεια  της καρδιάς ολόγυμνη. Και νιώθω την ανάγκη να την ομολογήσω. Και παρόλο που με στεναχωρούν οι κύκλοι που κλείνουν, αυτό το αίσθημα που γεμίζει την ψυχή μου είναι πολύ πιο δυνατό, πολύ πιο ανώτερο... Και θα το κρατήσω, είναι υπόσχεση αυτό.
Σας ευχαριστώ...