Αναμφίβολα, η αμφιβολία είναι ένα από τα χειρότερα δηλητήρια που θα μπορούσαν να "ποτίσουν" μια σχέση. Φυσικά, δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε σίγουροι για τίποτα και για κανέναν-κι αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Η αμφιβολία σε υπερβολικό βαθμό όμως, έχει αρνητικές συνέπειες για εκείνον που τη βιώννει. Του προκαλεί άγχος και ανησυχία. Συνεχώς αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στις πιθανότητες και δημιουργούνται όλο και περισσότερα ερωτηματικά. Και τελικά, ξεχνά κάτι πολύ βασικό, κάνοντας έτσι, δυστυχισμένο τον εαυτό του και τους άλλους. Γιατί αν δεν παίρνει απαντήσεις νομίζει ότι αδικείται κιόλας. Ενώ καλά μέσα του ο άνθρωπος που αμφιβάλλει, γνωρίζει. Γνωρίζει ότι ο μοναδικός τρόπος για να μάθει είναι να σταματήσει να ρωτά-και να αρχίσει να απαντά κάνοντας ένα πολύ "απλό" πράγμα -ζώντας.
Για να ζήσει όμως, κανείς, χρειάζεται δύναμη. Και ψυχή. Κι αν κάποιοι έφτασαν να αμφιβάλλουν, πάει να πει ότι κάποιος ή κάτι τους ταρακούνησε σε τέτοιο βαθμό ώστε να τους βάλει σε σκέψεις αλλιώτικες. Κάποιος ή κάτι ήρθαν μια καλή ημέρα και τους έδειξαν ότι ο κόσμος δεν ήταν ποτέ όπως τον είχαν φανταστεί. Κι είναι κάπως δύσκολο όλα όσα θεωρούσες γνώριμα στο χτες, να τα χάνεις την επομένη. Είναι σκληρό κι απάνθρωπο να διαγράφονται και να αναιρούνται τα πάντα εν τω μέσω μιας νυχτός κι ακόμα σκληρότερο είναι όταν δεν το επέλεξες εσύ, αλλά κάποιος άλλος το αποφάσισε για σένα για να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα.
Είναι σκληρό ό,τι θεωρούσες αληθινό μέχρι χτες, να έρχεται μια μέρα αυτός ο κάποιος ή αυτό το κάτι και με το χειρότερο τρόπο να σου αποδεικνύει ότι ίσως και να ήταν ό,τι πιο ψεύτικο έζησες. Γιατί κακά τα ψέματα, σε ποιον αρέσει να χτίζει πάνω σε σαθρά θεμέλια; Και σκεφτείτε ότι κάποιοι έκαναν το ατυχές λάθος να χτίσουν πάνω σ'αυτά, γιατί κάποτε αυτό τους φαινόταν σωστό, μην ξεχνάτε όμως, ότι οι καιροί αλλάζουν κι ότι αυτό που βλέπαμε σωστό χτες είναι λάθος σήμερα ίσως. Έχτισαν λοιπόν. Εναπόθεσαν ελπίδες και χρόνο και κόπο. Και το έκαναν με τη μεγαλύτερη τους ευχαρίστηση. Κι ανακαλύπτουν λοιπόν μια μέρα, ότι έχτιζαν μόνοι, ότι έχτιζαν αλλά στην ουσία γκρέμιζαν. Γιατί, σαν είναι σαθρά τα θεμέλια, έρχεται δυστυχώς μια μέρα που γκρεμίζονται. Και γκρεμίζεται κι ο άνθρωπος μαζί.
Και πέφτει.
Μερικοί δεν έχουν τη δύναμη να σηκωθούν. Κι άλλοι, ξυπνούν μια μέρα και αποφασίζουν ότι θα σηκωθούν. Ο κόσμος όπως τον ήξεραν όμως, δεν είναι πότε ξανά ο ίδιος. Και ένα γκρέμισμα, συχνά, είναι υπερ-αρκετό ώστε ο άνθρωπος να φοβάται να χτίσει ξανά και τελικά να μένει στην αμφιβολία. Δεν είναι όμως που δε θέλει να ζήσει, είναι που δεν μπορεί. Είναι που είναι δέσμιος του παρελθόντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου