Αγαπάς για ν'αγαπάς

Εσείς, πόσο μακρυά θα φτάνατε για την αγάπη;

 Σήμερα, ήρθα σπίτι κι αναζητούσα απεγνωσμένα το βιβλίο μου των Νέων Ελληνικών της Β' γυμνασίου. Ο λόγος, είναι γιατί ήθελα να βρω ένα κείμενο που με σημάδεψε πολύ. Και που κατά τη γνώμη μου του δίνεται πολύ λίγη σημασία σε σχέση με το σημαντικό μήνυμα που θέλει να στείλει. Ο Λέο Μπουσκάλια, ο συγγραφέας του κειμένου, που είχε μείνει γνωστός κι ως ο δάσκαλος στο μάθημα της "Αγάπης", είχε κατακριθεί κατά καιρούς γιατί "τόλμησε να αγγίξει ένα τόσο λεπτό θέμα όσο η αγαπη".

Αγαπάς για ν'αγαπάς-Λέο Μπουσκάλια

Αυτή την ιστορία τη λέω πάντα, την έχω γράψει και πολλοί από σας την έχετε ακούσει χιλιάδες φορές, μ'αρέσει όμως τόσο πολύ. Στο μάθημα της Αγάπης ένα κορίτσι είπε ένα βράδυ: "Ξέρω γιατί απελπίζομαι τόσο συχνά. Είναι γιατί θέλω να με αγαπούν όλοι κι αυτό δεν είναι ανθρωπίνως δυνατόν. Θα μπορούσα να είμαι το πιο ζουμερό, το πιο γευστικό, το πιο συναρπαστικό ροδάκινο του κόσμου και να προσφέρομαι σε όλους. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που είναι αλλεργικοί στα ροδάκινα. Αυτοί θα θελήσουν ίσως να γίνω μπανάνα". Πόσο συχνά δε γινόμαστε μπανάνες για άλλους, που θέλουν ροδάκινα! Τι θλιβερή φρουτοσαλάτα. Είναι προτιμότερο να πεις στον άλλο: "Λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να είμαι μπανάνα, θα το 'θελα πολύ να ήμουνα μπανάνα για σένα. Βλέπεις όμως, είμαι ροδάκινο". Και ξέρετε τι θα συμβεί; Αν περιμένετε αρκετά, θα βρείτε κάποιον που του αρέσουν τα ροδάκινα. Και μετά θα μπορείτε να ζήσετε σαν ροδάκινο κι όχι σαν μπανάνα. Σκεφτείτε χάσιμο ενέργειας που έχει κανείς προσπαθώντας να γίνει μπανάνα όταν είναι ροδάκινο!
"Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να πονέσεις". Και "Όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις να αποτύχεις". Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις, γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε. Όποιος δε ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε και δεν είναι τίποτε. Μπορεί ν'αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη, αλλά δε μαθαίνει, δε νιώθει, δεν αλλάζει, δεν αναπτύσσεται, δε ζει και δεν αγαπά. Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες και τους εθισμούς του. Έχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό του, την ατομική του ελευθερία. Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος.

Και κάπου εδώ, να προσθέσω με τη σειρά μου, αν θεωρήσουμε σωστά αυτά που υποστηρίζει ο Μπουσκάλια, ότι οι άνθρωποι από την οπτική γωνία που τους βλέπω αντί να επιδιώκουν την αγάπη, όλο και πιο πολύ αλλοτριώνονται από αυτή. Και δεν καταλαβαίνω γιατί. Η ελευθερία βρίσκεται ΜΕΣΑ στη δέσμευση-όποιου είδους κι αν είναι αυτή. Το "δέσιμο" δεν είναι δέσιμο με αρνητική σημασία. Αν κλεινόμαστε στο καβούκι μας τότε είναι που φυλακίζουμε τον εαυτό μας. Χτίζοντας τείχη γύρω από τον εαυτό μας, μπορεί να καταφέρνουμε να κρατούμε έξω τη λύπη, χωρίς να το καταλαβαίνουμε όμως, κρατούμε έξω και πολλή από τη χαρά που θα μπορούσαμε να νιώσουμε, αν τα γκρεμίζαμε. Τι πιο όμορφο υπάρχει από το να μπορείς να είσαι πραγματικά ο εαυτός σου απέναντι σ'έναν άνθρωπο; Να ξέρεις ότι υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος που ξέρει ακόμη και τα πιο ανατριχιαστικά πράγματα για σένα-κι όμως αυτό δεν τον σταματά από το να σε αγαπά και δεν τον κάνει να σ'αγαπά λιγότερο. Γιατί αγαπώ, δε σημαίνει κρύβομαι. Δε σημαίνει δείχνω μια τυπική εικόνα. Η αγάπη και το κρυφτό είναι τσακωμένοι. Και όχι, δε βλέπω τα πράγματα δύσκολα. Δεν ξέρω βέβαια αν αυτά που αναζητώ είναι τρελλά και παράλογα. Αλλά με παρηγορεί αρκετά το ότι υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που πολέμησαν και πολεμούν για την αγάπη. Γιατί η ζωή είναι ένας ακατάπαυστος αγώνας. Θέλει ρίσκο, θέλει προσπάθεια, θέλει δουλειά! Συνέχεια!
Σκεφτείτε δυο μαθητές. Σκεφτείτε ότι ο ένας είναι καλός μαθητής κι ο άλλος δεν έχει ιδιαίτερα καλούς βαθμούς. Ας πάρουμε τον πρώτο λοιπόν. Νομίζετε ότι είναι θέμα φύσης ή τύχης τελοσπάντων; Όχι. Και στους δύο, είναι το ίδιο δύσκολο να δουλέψουν πιστέψτε με. Ο πρώτος όμως, αποφάσισε ότι θα το παλέψει, ότι θα κυνηγήσει το όνειρο του παρόλες τις δυσκολίες, παρόλα τα εμπόδια. Τα πάντα όμως, απαιτούν θυσία. "Τα αγαθά κόποις χτώνται." Αν κατάφερε να γίνει καλός μαθητής είναι γιατί αγωνιζόταν νύχτα μέρα, είναι γιατί πίστευε και ήλπιζε.
Ας πάρουμε το δεύτερο. Δε διαθέτει λιγότερο μυαλό από τον πρώτο. Έχει την πεποίθηση όμως ότι δεν είναι ανάγκη να πιέζεται, ούτε να θυσιάζεται γιατί για κάποιον Χ λόγο δεν τον αγχώνει ο χρόνος-λες και είναι άπλετος! Διατηρεί μια στάση βραδύτητας, λες και θα ζει για πάντα. Κι όμως, θέλει να είναι το ίδιο καλός όσο ο πρώτος. Τι σημαίνει όμως αφήνεται στη φύση; Δηλαδή ο άλλος που προσπαθεί αγωνίζεται για "ένα αδειανό πουκάμισο;" ή μήπως πάσχει από οξεία βλακεία; Πώς γίνεται να πετύχουμε κάτι αν δε βάλουμε το λιθαράκι μας στη βάση;
Ας επιστρέψουμε τώρα στην αγάπη. Θέλει δουλειά. Κάθε μέρα που ζούμε είναι αγώνας. Αν ξυπνήσω μια μέρα και δεν κάνω κάτι καινούριο, θα πω ότι απέτυχα. Αν κάνω κάτι κι αποτύχω δε θα πω "παραιτούμαι" όμως. Ναι, θα απογοητευτώ, θα πονέσω, θα πληγωθώ, θα με πάρει από κάτω, αλλά θα δώσω χρόνο στον εαυτό μου και μετά θα συνεχίσω από εκεί που έμεινα. Θα πω, "δεν απέτυχα, απλώς βρήκα 10,000 τρόπους που δε δουλεύουν. " (Τόμας Έντισον) Κι έτσι είναι. Η αγάπη πάντα βρίσκει τρόπους. Κι όλοι μας μπορούμε να βρούμε τρόπους. Το μόνο που μου μένει για να εξηγήσω την τόση μεγάλη άνεση μερικών ανθρώπων είναι ίσως, ότι μάλλον θα έχουν κάνει κάποια συμφωνία με το χρόνο.