Όλοι, ανεξαιρέτως, έχουν ένα τρωτό σημείο. Ένα σημείο αδυναμίας, που παρά τις μέγιστες προσπάθειες που καταβάλλουν, πάντα θα τους γονατίζει, ασχέτως με την υπόλοιπη τους δύναμη.
Εκείνης, η αδυναμία της ήταν η καρδιά της. Κι ήταν σκληρό. Να το σκέφτεται. Να το βιώννει.
Ήταν μια καρδιά παράξενη. Αγαπούσε, καθώς ήταν παράξενη, τα πιο παράξενα άτομα και κατά έναν παράξενο τρόπο, πονούσε μακρυά τους.
Ήταν μια καρδιά τρελλή και ανυπόμονη.
Τρελλή, γιατί ζητούσε τα παράλογα-και στον κόσμο που ζούσε, παράλογο έλεγαν κάθετι που ξεπερνούσε τα όρια της "λογικής" και της φαντασίας τους. Και συνάμα, τρελλή γιατί συχνά δεν έψαχνε τα ωφέλημα. Αναζητούσε όμως, επίμονα, τα δύσκολα, τα άφταστα, τα αδύνατα και είχε και την τρελλή ελπίδα ότι μια μέρα ίσως θα μπορούσε να τα κάνει οικεία και εφικτά, ήλπιζε ότι θα μπορούσε να τα πραγματώσει, ότι θα μπορούσε να τα κάνει χειροπιαστά, γιατί μόνο τότε θα μπορούσε ο υπόλοιπος κόσμος να πει ότι υπήρξαν κι ότι ήταν όντως αληθινά.
Ανυπόμονη, διότι χτυπούσε με τόσο γρήγορους κι ανυπόμονους ρυθμούς, που θα έλεγε κανείς, ότι αναμφίβολα θα πετιόταν έξω από το στήθος της κάποια στιγμή και θα γινόταν χίλια κομμάτια. Ήταν κι ανήσυχη, τόσο ανήσυχη που νύχτες αμέτρητες την είχε αφήσει άϋπνη.
Ήταν ταξιδιάρα καρδιά και παρόλες τις φουρτούνες που είχε περάσει, είχε μάθει να αράζει στις στεριές και να ξεκουράζεται στα λιμάνια κι από εκεί, πάλι να συνεχίζει τα ταξίδια της, όσο δύσκολο κι αν της φαινόταν κάθε νέο δρομολόγιο που έπρεπε να ακολουθήσει. Κάθε φορά πήγαινε όλο και πιο μακρυά, γιατί της άρεσε η περιπέτεια κι όσο κι αν ένιωθε τρωτή και εύθραυστη, ο πόθος της να μη σταματήσει να χτυπά νικούσε την ίδια της την αδυναμία...
"Κι αν δεν είσαι πια εδώ, εγώ πάλι σε νιώθω, γιατί έχεις καταχωρηθεί "εδώ"..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου